Zoonlief, 18 komt thuis, heeft zijn krullenkop door de kapper danig onder handen laten nemen. Wat rest is een harige waas. Wat heb je nou gedaan, schrikt zijn moeder bij de aanblik van haar vernieuwde zoon. Ach ik wou eens wat anders, mam, vind je het niet leuk? Moeders blik op afgrijzen: leuk, leuk? Weet je hoe je eruit ziet: be-lach-e-lijk! Het lef van de zoon op een brute wijze afgestraft. Weg plezier, weg sfeer, twee mensen in de gordijnen.
Geluk is een berg, opgebouwd uit kleine stukjes. En ook wie niet gelukkig is heeft zijn eigen berg stukje voor stukje opgetrokken. Het woord ‘belachelijk’ is nou zo’n stukje waar niemand blij van wordt. Klein maar venijn.
‘Belachelijk’ verdient het om uit het raam gekieperd te worden. Weg ermee, voorgoed. Eén woordje maakt meer kapot dan je lief is. Het berokkent alleen maar narigheid. Als je het zegt doe je meestal pijn aan een ander. En in ieder geval aan jezelf, zoals je met alle negatieve uitspraken en gedachtes jezelf tekort doet. Maar het doet nog veel meer, het stukje lijkt klein maar het is groter dan je denkt.
Wie een opmerking, een gesprek of een situatie afdoet met ‘belachelijk’ zet een dikke vette punt. Einde communicatie, je oordeel is duidelijk, daar valt niets meer tegenin te brengen. Er is geen gesprek, de ander krijgt geen enkele ruimte om het eigen verhaal te vertellen, waardoor je mogelijk tot een ander oordeel zou kunnen komen. En jij hebt je denken zonder omhaal op non-actief gezet. Je hoofd staat stil. Het is klaar.
Leven zonder ‘belachelijk’ is een merkbare stap naar een leuker leven. Als je je er werkelijk van bewust bent dat het je kwaad doet, zet je hopelijk alles op alles om het te vermijden. Daarmee maak je een begin met het uitbannen van het vaak redeloos veroordelen van iets of iemand. En zadel jij jezelf niet op met onnodige negativiteit.
Wat in bepaalde situaties en bij bepaalde confrontaties ongetwijfeld blijft is de verbazing, de tegenzin. Voldoende reden om vragen te stellen, om je te verdiepen in dat wat je hoort, ziet of waarneemt. Je begrijpt iets niet, je vindt iets raar of onaangenaam. Dat is de positieve kant: je stelt je open, je wilt het weten en begrijpen. Je creëert ruimte voor de ander om zijn of haar verhaal te vertellen, je houdt de communicatie in stand en kan tot de ontdekking komen dat dat wat de ander zegt of doet zo raar nog niet is.
Of je begrijpt er na de uitleg nog steeds geen jota van, ook dat kan. Dat is wat je met het woord ‘belachelijk’ namelijk uitdrukt: ik begrijp het niet. Maar in plaats van te veroordelen kun je het ook loslaten. Er is zoveel in deze wereld en om je heen waar je met je verstand niet bij kunt. Maar daarmee is het toch nog niet per definitie verkeerd en afkeurenswaardig? Je blik op de wereld is maar beperkt, de normen en waarden waarmee je leeft zijn niet vanzelfsprekend ook die van een ander.
Slechts één woordje bewust uit je woordenboek schrappen kan een hele opluchting betekenen. Heel zeker heb je daardoor een stukje van je berg van niet-zo-gelukkig-voelen afgebroken. En een stukje aan de berg van je geluk toegevoegd.
Op de valreep ook nog een vraag. Ken jij woorden, zinnen, uitdrukkingen die je beter uit je woordenboek zou kunnen schrappen? Domweg omdat ze anderen en jezelf nodeloos pijn doen?