Dergelijke situaties vlogen hem telkens naar de keel, daarom vermeed hij zoveel mogelijk de confrontaties, maar dat lukte natuurlijk niet altijd, ook al woonde hij nu op zichzelf.
Het was een patroon, zijn hele leven lang al. Hij voelde zich volstrekt niet serieus genomen door zijn ouders. De aanvaringen gingen vaak nergens over, hij kon er met zijn verstand niet bij. Die onvoorspelbaarheid had hem bang gemaakt. Hij durfde bijna niets meer aan zijn ouders te vertellen, hij was bang om zijn mening te geven. Hij was nu al tegen de dertig en het ging steeds meer aan hem vreten.
Lastig als je je temperament van je vader hebt geërfd, vond hij. Ook zijn vader kon namelijk aardig over zijn toeren raken als de dingen niet gingen zoals hij wilde. Van hem moest iedereen het maar gewoon vinden, maar als ík uit mijn slof schiet is het huis te klein!
Achteraf heb ik telkens spijt van de dingen die ik gezegd heb, dat had ik beter niet kunnen doen. Ook dat was hem al van kindsbeen aan duidelijk gemaakt. Kwaad worden is één, maar zomaar alles eruit flappen, zijn ouders voor rotte vis uitmaken en erger, nee, dat was niet toegestaan. De spijt kwam niet uit hemzelf, dat hadden zijn ouders hem in de loop van de tijd aangesmoesd.
Op de vraag of hij het werkelijk niet meende wat hij in zijn woede had geroepen keek hij verbaasd op. Natuurlijk meende hij het! Op dat moment in ieder geval wel.
Wat gebeurt hier eigenlijk? Zijn ouders ergerden zich aan het minste en geringste, de rode draad was dat zij bijna alles wat hij vond, alles wat hij zei, alles wat hij deed negatief becommentarieerden. Nooit was het goed, nee, nooit was híj goed, zo ervoer hij het. Binnen de kortste keren liep het gesprek uit de hand en werd hij geestelijk in een hoek getrapt.
Niet onlogisch dat iemand dan terugtrapt met alle kracht die in ‘m zit. En dat er alles uit de kast wordt gehaald om de ander hard te treffen. Minstens even hard als ze hem getroffen hadden. Als kind en soms als volwassene is dat de enige manier om je te verweren.
Dit soort woede is onredelijk in die zin dat het niets met je verstand te maken heeft. Eigenlijk is het heel raar dat degenen tot wie de scheldpartij gericht is - en vaak ook de omstanders - vinden dat je bepaalde dingen niet kunt zeggen, dat je daar veel te ver mee gaat. Ze vragen of je redelijk wilt blijven als je in een onredelijke staat van woede bent. Huh? Raar dat in dit soort situaties vooral de verwensingen tot issue worden verheven.
Je zou toch denken dat een dergelijke uitbarsting juist tot nadenken zou moeten stemmen. Wat gebeurt er eigenlijk? Waarom wordt iemand zo kwaad? Wat doe je of zeg je eigenlijk waardoor de ander zo uit zijn of haar evenwicht wordt geslagen?
Dat zou het achteraf het onderwerp moeten zijn, daar zou je samen over kunnen praten als de redelijkheid en rust is weergekeerd. Veel mensen doen dat niet of hebben geen oren naar de mening van iemand die zo in woede uit kan barsten. Ze voelen zich slechts beledigd. Terwijl praten, nadenken, echt luisteren, juist dan, de angel mogelijk voorgoed uit dit soort situaties kan halen.
Het vergt moed en veel liefde om op deze manier om te gaan met de woede van een ander. Maar het levert wel heel veel op...
Kom jij wel eens in dit soort situaties? Dat jij explodeert? Of een ander tegen jou? Ik zou het fijn zijn om te weten hoe je dan doet, wat je voelt en hoe je uiteindelijk met deze situatie omgaat. En of je in staat bent door te dringen tot de diepere laag van de woede.
Jan Jaap van Hoeckel