Gelukkige mensen bestaan wel. En ook niet-gelukkige. Daar gaat het dus om. We zeggen gelukkig nieuwjaar maar bedoelen: ik hoop dat je gelukkig bent of wordt. We spreken onze goede wensen uit maar laten het onmiddellijk weer los en gaan over tot de orde van de dag. Terecht ook, wat zouden we nog meer kunnen doen? De ander moet het immers allemaal zelf voor elkaar zien te krijgen. En zeker weten dat er ook shit op zijn of haar pad komt. Zoals bij iedereen, ook bij jou.
Dat is het lot van mensen, niemand wordt vanzelf gelukkig. Het is altijd een strijd, je moet door bergen shit, je moet lijden, verdriet hebben, gefrustreerd raken, moedeloos doorvechten, het is een vreugdeloze weg. Wie durft te zeggen dat hij (zij) gelukkig is, herkent dit ongetwijfeld. Aan de andere kant, het doel van deze shitreis is euforisch! Gelukkig zijn, de ontmoeting met de pracht van de wereld, met de mooie kant van mensen, met je mooie ik, het is werkelijk een wonder. Elke dag weer.
Ik laat je twee berichten lezen die ik van facebook plukte. Van vrouwen die aan een ernstige ziekte lijden. Prachtige voorbeelden van mensen die bereid zijn om de weg naar geluk te gaan, hoe verschrikkelijk die ook is, maar die uiteindelijk de zoete vruchten van hun inspanningen plukken.
“2017 was een pittig jaar waarin ik worstelde met mijn gezondheid en de processen die dit in mijn hoofd met zich meebracht. Een jaar waarin ik gevochten en geaccepteerd heb. Waarin ik verliefd werd en weer los moest laten. En vooral waarin ik afscheid moest nemen van mijn meest trouwe maatje. Momenten waarop ik voor het eerst in jaren aan anderen liet zien dat ik verdriet had en ik hulp en warmte toeliet. Zelfs de controle losliet (ja écht!). En dat dat (meer dan) oké is, dat ik in mijn meest pure vorm oké ben en dat alles altijd goed komt. Het was een jaar waarin ik prachtige nieuwe mensen heb ontmoet en waarin ik de mensen die al in mijn leven waren beter heb mogen leren kennen. Een jaar waarin ik liever voor anderen en vooral voor mezelf ben geworden. Anderen én mezelf meer ruimte heb gegeven door met een meer open blik de wereld in te kijken. Dit alles is wat ik nu uitstraal: zachtheid, liefde en dankbaarheid. En dankbaar ben ik. Voor, hoe verdrietig soms ook, alles wat 2017 me gebracht heeft. Op naar een minstens zo mooi 2018!”
“Altijd positief zijn is een illusie. Ik krijg vaak het gevoel toegeschoven dat ik áltijd positief ben maar geloof mij: dat is niet zo. En dat is ook niet erg. Optimistisch zijn, van jezelf houden en kiezen voor een leven vanuit plezier en het waard-zijn is een stuk gezonder dan altijd maar proberen positief te zijn. Wat als je eens een dag niet positief bent? Moet ik mij dan schuldig voelen? Dat werkt niet. Er zijn altijd mixed feelings die je moet toelaten anders gaan ze ergens in een hoekje in je lichaam zitten; probeer ze dan nog maar eens te elimineren of te overschaduwen met je optimisme. Het is zoiets als op een tandem zitten. Meestal zit ik voorop, niemand achter mij en de tomtom geeft de weg naar (zelf)liefde, plezier, optimisme, positiviteit aan. Ik fiets lekker rechtdoor, fluitend in de wind. Ineens overvalt mij een angst en ik vind mijzelf stuurloos op de achterste plek op de tandem. Als vanzelf sla ik af, een donker bospad in. De tomtom geeft helemaal niets meer aan. Mijn fluiten stokt. Het begint te regenen en het wordt steeds donkerder. Omkeren gaat geloof ik niet op dit smalle pad. Er ritselt van alles door mijn hoofd en om mij heen en ik word steeds banger. Wat als???? Het enige dat ik nog kan doen is mij laten vallen aan de zijkant van het pad. Ik ben besmeurd met modder en zie niet in hoe ik hier nog uit kan komen. In de verte is het alleen maar donker, ik ben bang. Er gebeurt echter niets. Behalve dan dat ik mijn angst toelaat. Tot mij invalt dat ik best rechtsomkeert kan maken. Gewoon de weg weer terug fietsen. Tenslotte blijft angst een slechte raadgever. Ik krabbel overeind, keer de fiets om en neem weer voorop plaats. De tomtom staat nog positief ingesteld en ik fiets rustig terug. Het licht brandt langs de verharde weg en ik hoor mijzelf weer een deuntje fluiten. Nee, ik ben niet altijd positief maar zal altijd proberen om te draaien als ik in de duisternis terecht kom. Ik ben het waard. En jij ook. Laat je (zelf)liefde niet overschaduwen door je angst.”
Deze twee verhalen zijn hopelijk voor jou een bron van inspiratie. Dit is wat ieder van ons kan, een gelukkig leven is voor iedereen weggelegd. Waar het om gaat is dat je in staat bent te dealen met elke omstandigheid in je leven, hoe ingewikkeld ook. Telkens weer. Zoals ik al zei, de weg om dat te bereiken is pijnlijk, verdrietig en bijna niet te doen. Keihard werken en vechten dus. Maar het resultaat is fenomenaal. Ik gun het je zo en wens je alle kracht in 2018…
Jan Jaap van Hoeckel