Ze arriveerden ’s avonds, stoere racefietsen, bepakt met tent, wat kleding, slaapzakken en van die flinterdunne slaapmatjes. Die tent kon ingepakt blijven, ze boften, hun eerste slaapplek was voorzien van een voortreffelijke boxspring.
De volgende ochtend alweer vroeg uit de veren en na het ontbijt op de fiets, het volgende traject was uitgestippeld. Mijn respect was groot. Ooit had ik al eens een neef uit Canada op bezoek gehad die in zijn eentjes de hele wereld op de fiets had afgereisd, ik geloof dat hij een jaar onderweg is geweest. Pfff…
Vijf dagen later een whatsappje: Wij zitten nu in Nancy en hebben besloten morgen terug te gaan met de trein vanwege verschillende redenen. Ze wilden op weg naar huis nog een avond bij me overnachten om daarna terug te fietsen naar Overveen. En zo gebeurde, Ik was natuurlijk knap nieuwsgierig waarom ze de reis hadden afgebroken.
’s Avonds aan tafel kwamen de verhalen. Ergens geslapen in een kot met een betonnen vloer, tja dan wil zo’n dun matje je wel uit je slaap houden. En ook een keer de nacht doorgebracht in het wilde weg, zomaar ergens in de natuur. De een was zo in slaap, de ander bleef onrustig en voornamelijk wakker. Na die rusteloze nachten en de dagen op de pedalen groeide bij beiden het besef dat het wel een heel wild avontuur was. Te wild, vonden ze, tijd om er een eind aan te breien. Nancy was het eindstation, het punt of yes-return. Met de trein naar Den Bosch en met de fiets naar Gemonde.
Nee, ze waren niet blij en nog minder trots op zichzelf. Wat hadden ze zich verkeken op deze trip, concludeerden ze. Dat hadden ze toch beter moeten voorbereiden en dingen beter moeten regelen, ze hadden gefaald, wel balen… en dat was ze aan te zien.
Wees hard voor jezelf maar wees niet te hard voor jezelf, gonsde er door mijn hoofd. Tijd voor een tegengeluid. Het is goed om kritisch op jezelf te zijn, maar er is vaker reden voor trots en tevredenheid! Van Overveen naar Nancy gefietst, op onmogelijke plekken de nachten doorgebracht, ze hadden het dan toch allemaal maar gedaan! Wie doet hun dat na? Natuurlijk, ze wilden Zuid-Frankrijk bereiken en dat hadden ze niet gehaald. So what? Ze waren ergens aan begonnen, hadden ideeën over hun trip en inderdaad, die waren niet uitgekomen. Wat wél was gebeurd, ze hadden een waardevolle ervaring opgedaan. Nu pas wisten ze wat het was om elke dag een dikke honderd kilometer te fietsen. Om geschikte slaapplaatsen te zoeken. Om op wegen te fietsen die soms wel erg lang heuvelopwaarts gaan.
De twee achttienjarige jongens hebben een prachtervaring achter de rug. Veel gedaan, veel geleerd, ze hebben het lef gehad om eraan te beginnen. En wat vooral telt: ze hebben het lef gehad om toe te geven dat ze zich enigszins aan hun avontuur vertild hadden. Heel knap. Ze hebben geen enkele reden om spijt te hebben, om het gevoel te hebben dat ze gefaald hebben of om te balen. Integendeel. Ze hebben alle reden om allemachtig trots op zichzelf te zijn. Petje af!
Je vormt je leven voornamelijk door dingen te doen. Door het opbouwen van ervaringen. Onze levensontdekkingen komen voornamelijk door de dingen die we feitelijk ondernemen. En niet door het afzien daarvan omdat het te moeilijk, te ingewikkeld, te gedurfd, te onzeker, te … Er lijken altijd meer redenen om iets niet te doen dan om het wel te doen. De belangrijkste ontdekking bij de dingen die we ondernemen is misschien wel dat we van tevoren nooit weten wat de consequenties zijn van onze daden. We weten niet wat de toekomst ons brengt, we weten niet eens hoe ons leven er morgen uitziet. Alleen daarom al doe je jezelf een groot genoegen om met open armen je leven te leiden in plaats van jezelf letterlijk te belasten met verwachtingen… Wees blij en tevreden met de dingen die je bereikt hebt in plaats van je negatief te voelen en spijt te hebben over dat wat anders is gelopen dan gedacht...
Jan Jaap van Hoeckel