Tien minuten later komt de jongen weer binnen, geeft de sleutel terug en bedankt de buurman uitvoerig. Hé, waar ben jij geweest? Vaders gezicht stond op onweer. Eh… even op de nieuwe scooter van de buurman wezen rijden. Vader was niet blij: Wat? Hoe kom je erbij! Je gaat toch niet op de scooter van de buurman rijden, waar slaat dat op? De jongen, niet uit het veld geslagen zei dat de buurman het goed vond. Niks mee te maken, je hebt net je rijbewijs en je hebt nog geen enkele ervaring, bespottelijk! De jongen, wat benauwder: Hoezo geen ervaring, ik rij echt weleens op een scooter van vrienden! Het werd wat stiller in de kamer, de buurman probeerde ertussen te komen, maar vader was niet meer te stuiten: Houd je brutale mond! Je hebt gehoord wat ik heb gezegd, hoe kóm je erbij! De zoon, aardig klemgezet: Ja, je hoeft niet zo te schreeuwen hoor! Dat was de druppel, hij kon vertrekken, het feestje was voorbij, en terwijl hij mokkend de kamer uitliep riep zijn grootmoeder hem nog na: Ik zou mijn excuses maar eens aanbieden aan je vader, om zo’n grote mond op te zetten, wat denk je wel!
Wat hij dacht? Hij sloeg de deur achter zich dicht, en dacht alleen maar, wat een shitzooi, veel verder kwam hij niet. Zo ging het zo vaak, hij deed iets of zei iets, en bijna elke keer schoot zijn vader uit zijn slof, het maakte zo langzamerhand niets meer uit wat hij deed of zei, het was altijd fout. Zijn moeder liet het een beetje gebeuren, zei regelmatig dat hij beter naar zijn vader moest luisteren. En dan die opmerking van zijn oma, die deed helemaal de deur dicht. Moest híj zijn excuses aanbieden? Waarvoor?
Veel kinderen, jonge mensen kunnen erover meepraten. De onredelijkheid van hun ouders, dat voortdurend op hun huid zitten, dat afkraken van de dingen die ze doen en zeggen. Jarenlang valt dat onder het hoofdstuk ‘puberteit’. Pubers zijn lastig, punt. En daarna zijn ze vooral eigenwijs, denken ze dat ze alles beter weten terwijl ze toch geen enkele levenservaring hebben. Wacht maar tot je zo oud bent als ik, dan piep je wel anders!
Het is een beetje standaard dat ouders vinden dat hun kinderen beter naar hen moeten luisteren. Dat is voornamelijk de kwestie als de dingen in een gezin niet gaan zoals het volgens de ouders zou moeten. Als de kinderen beter zouden luisteren, zou het een stuk gezelliger zijn in het huishouden. Als ze zouden doen wat er van ze gevraagd wordt, nou dat zou al een hele verbetering zijn. Vraagteken.
Een verbetering vanuit het oogpunt van de ouders, ja, mogelijk wel. Maar een verbetering voor het kind, voor de jongeman of –vrouw? Kinderen die niets of nauwelijks iets in het gezin hebben in te brengen voelen zich in hun leven vaak klemgezet. Voelen zich vaak gekleineerd en voelen zich vooral niet gehoord. De wereld van jonge mensen is een andere dan die van hun ouders, ze kijken anders naar dingen, beleven dingen anders, hebben een andere mening over dingen…
Wat jonge mensen in het gezin waarin ze opgroeien zo nodig hebben, is dat hun ouders juist beter naar hen zouden luisteren. Dat mag weleens meer benadrukt worden. Beter luisteren, meer aandacht, meer verdiepen in dat wat kinderen doen, beleven, zeggen en vinden. Kinderen zijn een representant van een wereld die ouders mogelijk niet goed kennen. Open staan voor een andere visie, voor een andere belevingswereld, voor een andere manier van denken en doen. Het accepteren van het feit dat de kinderen mogelijk een andere weg inslaan dan je zelf in je jonge leven hebt gedaan. Een blijvende elasticiteit, het is zo essentieel bij het opvoeden van kinderen.
Ouders die goed luisteren naar hun kinderen, in elke levensfase, hebben een zoveel leuker gezinsleven dan ouders die vooral de nadruk leggen op de gehoorzaamheid van hun kinderen. Leuker, óók voor de kinderen.
Beter luisteren is zo verrijkend. En levert sowieso een flinke bijdrage aan een gelukkiger leven...
Jan Jaap van Hoeckel