Tja, wat vind ik daar nu van? Ik vertelde dat ook ik het bordje Me too zou kunnen ophouden. Meerdere keren ben ik als klein jongetje betast door de lokale fietsenmaker. Een beetje dikkige man die er de grootste lol in had zijn handen in mijn korte broekspijpen te manoeuvreren en mij over mijn maagdelijke billen te aaien, uitroepend dat ik toch van die heerlijke billetjes had. Aangezien ik toen het belang van een gerepareerde fiets belangrijker vond dan mijn persoonlijke integriteit liet ik het gebeuren. Hoewel, het voelde knap ongemakkelijk…
Of de keer dat de onderwijzer op de lagere school vond dat ik na de schooldag niet naar huis mocht. Kennelijk had ik iets gedaan wat hem niet zinde. Hoewel ik geen idee heb wat ik toen had misdaan, mogelijk had ik met een ander jongetje gesproken, wat in die jaren en in mijn klas ten strengste verboden was. Kom eens hier, zei hij met zijn typisch krakende stem vanaf zijn bureaustoel die op een verhoginkje voor de klas stond. Hij klopte op zijn knieën. Ik klauterde de verhoging op en hij hees me op zijn schoot. Daar zat ik, dit voelde wel heel onhandig. Hij greep me stevig vast en begon enigszins hijgerig in mijn oor te fluisteren terwijl hij me overal streelde: Jij moet niet zo stout zijn, hé. Nee meneer, fluisterde ik gedwee terug. Je bent een stout jongetje hé! Ja meneer, beaamde ik onderdanig. En zo ging dat nog een tijdje door. Uiteindelijk bevrijdde hij mij uit deze knellende omhelzing, stopte met strelen en zette me weer op de grond. Ik mocht naar huis.
Het was net als bij de fietsenmaker, ik haalde opgelucht adem, mijn persoonlijke belang stelde ik voor alles. In dit geval was de straf voor mijn kennelijke vergrijp slechts een knap ongemakkelijke situatie. Daar was ik dus goed vanaf gekomen en dat in een tijd dat het gangbaar was dat onderwijzers je nog met de blote hand of met een stok ongegeneerd sloegen. En op je achtste heb je van seksualiteit nog geen kaas gegeten en werden de grenzen van het toelaatbare slechts bepaald door ouderen. Ik was per definitie een gewillig slachtoffer.
Me too, jazeker, maar heb ik er een trauma van opgelopen? Heeft het me aangetast? Nee dus, terugkijkend zijn het niet meer dan rare incidentjes en vermakelijke anekdotes. Maar dit ben ik, zo heb ik het beleefd en de overschrijding van grenzen was beperkt.
Het is niet aan mij om te oordelen hoe anderen hun over-de-grens-ervaringen hebben beleefd. Er lopen zeven miljard verschillende mensen rond op deze wereld en ik wens ze stuk voor stuk serieus te nemen als het gaat om hun gevoelens en emoties. Wat voor de een peanuts is kan voor de ander een shock zijn.
Me too. Wie het bordje ophoudt geeft aan dat zijn of haar grens is overschreden, punt. Iemands grens is buitengewoon persoonlijk. Dus de vraag wat ik van deze deze me-too-beweging vind kan ik eenvoudig beantwoorden: verschrikkelijk. Dat zoveel mensen en in de meeste gevallen vrouwen geconfronteerd zijn en worden met ontoelaatbaar gedrag van mannen, werkelijk verschrikkelijk. Dit is kennelijk de realiteit, dit is wat op grote schaal gebeurt. Dit op niks gefundeerde superioriteitsgevoel van mannen waarmee zij zonder er ook maar een seconde over na te denken de grenzen van vrouwen aantasten.
We leven toch in een mondige tijd? Je kunt toch zeggen dat je iets niet wilt? Dat moet je dan maar eens aan die vrouwen vragen die het is overkomen. De meesten voelen zich zo overvallen, zijn zo uit het veld geslagen dat ze niet in staat zijn adequaat te reageren. Pas later realiseren zij zich wat hun is overkomen, hoe ze vernederd zijn. En dan nog is het moeilijk om het naar buiten te brengen, het was gewoon te genant… Plus dat menigeen aan zichzelf twijfelt: Misschien moet ik niet zo kinderachtig doen? En je wil de ander toch ook niet in een kwaad daglicht stellen.
Ja, ik ben blij met deze me-too-actie. Het is goed dat we er wereldwijd mee geconfronteerd worden. Lang leven internet! En natuurlijk komt ook deze golf wel weer tot bedaren. Maar de gevolgen ebben hopelijk nooit meer weg. Vergaande vrijpostigheid, veelal seksueel geladen, ten opzichte van anderen heeft zijn tijd gehad, het kan echt niet meer. Ik hoop het zo dat velen, vrouwen vooral, vrijer kunnen ademhalen, het werd tijd…
Jan Jaap van Hoeckel