goed in je vel.nl

Wat is het toch dat wij ongelukkig worden zonder enige moeite, gewoon op de automatische piloot? En dat het vinden van geluk zo’n krachtsinspanning vergt? Hoe komt het? Het is de automatische piloot die ons parten speelt. Wil je gelukkiger worden dan zit er maar één ding op: gooi ‘m de deur uit! Word je bewuster van de dingen die je zegt, denkt en doet. Ook als het gaat om de doodnormaalste dingen. Deze website helpt je daarbij...

Jan Jaap van Hoeckel

Zondag 11 juni en 16 juli in Gemonde

                                                                                  Misschien wil je hierbij zijn. Een zondagmiddag met een klein gezelschap, praten over geluk, of eigenlijk praten over leven. Over dat wat ons allemaal bezig houdt, waar we tegenaan lopen, waar we soms moeite mee hebben. Iedereen vindt het heerlijk om gelukkig te zijn, om niet meer zo te hoeven worstelen met problemen die je soms ongevraagd op je bord krijgt.

Gelukkig zijn, tja, hoe doe je dat? Waar moet je beginnen, waarom lukt het jou misschien maar niet? Zo'n zondagmiddag bij mij in mijn paradijselijke tuin of binnen als het weer niet erg meewerkt. Ik deel graag mijn kennis, inzichten en ervaringen, laat je kanten van geluk zien waar je waarschijnlijk nog nooit bij stil gestaan hebt. Ik rijk je handvatten aan waar je wat mee kunt, die je gaan helpen om je eigen geluk te bereiken. Er is alle tijd om vagen te stellen, om samen te praten en te discussiëren. Ik beloof je een ding: je gaat met een big smile naar huis!                                                               

Zoals ik zei, het gezelschap is klein, zo'n 5 tot 10 mensen slechts. Zondagmiddagen 11 juni en 16 juli. Op beide middagen zijn nog een paar plaatsjes vrij. Heb je interesse, stuur dan een mailtje naar voelje@goedinjevel.nl of geef het hieronder aan. Dan krijg je snel bericht. Zo'n lange middag is ook betaalbaar, het kost je slechts 50,- per persoon. Hopelijk zie ik je op een van de zondagen. 

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

Maddie Houtstra | 4 mei 2023

Graag ben ik er op 21 mei bij! Het blijft een bijzonder en integrerend onderwerp. Gelukkige groet, Maddie

Nanna | 2 juni 2023

Leuk Jaap, het zal toch 1 keer moeten lukken onder de lindeboom te komen

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Podcast Afl. 7. van de serie 'Gelukkig worden, hoe dóe je dat?

Podcast Afl. 7. van de serie 'Gelukkig worden, hoe dóe je dat?

Podcast nummer 7 alweer, zojuist gelanceerd. Als ik nog eens terughoor waar Emilie van Steen en ik over praten, tja, dat zal best de nodige discussie opleveren. Over dankbaarheid bijvoorbeeld. Als je niet gelukkig bent kan dankbaarheid je helpen gelukkiger te worden. Zegt men. Is dat wel zo? Als je niet gelukkig bent moet je je ONdankbaarheid tonen, dat lijkt me logischer.

We praten ook over spiritualiteit, of dat een mens gelukkig kan maken? Je hoort in ons gesprek levensgrote vraagtekens. Hopelijk niet teveel tegen het zere been van mensen die spiritualiteit hoog hebben zitten. En dan de liefde! Ik hou van hem, ik hou van haar, heerlijk, maar dat is nog maar een beginnetje als het echt over liefde gaat! Het kan zoveel groter, zoveel machtiger. Luister en hopelijk ben je na een halfuurtje helemaal opgeladen en blij. De podcast is hierboven te besluisteren maar het kan ook via de meeste podcastplatforms zoals Spotify en Google Podcasts. Zoek dan op: Gelukkig worden, hoe doe je dat?

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Podcast Afl.6: De vraag die in bijna niemand opkomt, angst en Paul Witteman

Podcast Afl.6: De vraag die in bijna niemand opkomt, angst en Paul Witteman

Zojuist is Podcast aflevering 6 gelanceerd. Zoals je inmiddels wel weet maak ik die samen met Emilie van Steen. De titel van de serie is: Gelukkig worden, hoe dóe je dat? Wat we graag willen is dat mensen die het beluisteren een duwtje in de rug krijgen, dat ze geïnspireerd worden om actief bezig te zijn met hun eigen geluk. En dat ze er ook concreet iets van opsteken. Ook aflevering 6 doet dat hopelijk.

En nu de vraag. We gaan binnen niet al te lange tijd weer nieuwe podcasts opnemen en willen graag nog meer onderwerpen aansnijden die mensen bezig houden. Uiteraard over leven en geluk. Heb jij daar gedachten over? Loop jij rond met een probleem dat je graag besproken wilt hebben? Heb jij iets waarvan je zegt: daar zou ik wel meer over willen weten, horen? Laat het mij weten via voelje@goedinjevel.nl. Dan reageer ik daarop en kan ik het verder met je bespreken.

Podcast nr. 6 is te beluisteren via zo'n beetje alle podcastplatforms. Hier de link van Spotify (https://ap.lc/LlryL) en Google Podcasts (https://ap.lc/1dKpm)

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

Maarten Hertzberger | 7 september 2022

Dag Jan Jaap, met veel vreugde luister ik naar je popcast. Maar ik heb nu toch echt een vraag. Je hebt het over een therapeut waar iedereen eens naar toe moet gaan. Maar lange wachtrijen en dergelijke. Maar een therapeut kan iedereen zijn of eigenlijk alles. Men hoeft toch niet perse naar een therapeut, mijn beste therapeut was notabele een Malisse beer. Het gaat om dat je er prettig bij voelt en vertrouwd als je met iemand of tegen iemand kan praten. Dat duwtje hoeft geen woorden te zijn, dat kan toch ook een gevaar zijn of een uitdrukking van de ander. Zelfs van in mijn geval een beer. Of is dat wat ik beschrijf anders? Ik zou zeggen dat iedereen eens moet gaan praten met een vriend. Dat zijn namelijk onbedoeld ook erg goede Therapeuten.

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Nieuw! Net uitgekomen!

Nieuw! Net uitgekomen!

Onlangs is er via mijn uitgeverij goedinjevel.nl/uitgeverij dit boek uitgekomen van Kisla Kowlesar. Of ik moet zeggen boekje, het is 15 x 16 cm groot en telt 24 pagina's. Het is speciaal bedoeld voor kinderen die bang zijn voor de kapper. Ik wist wel dat dit probleem bestond, ik was zelf als klein kind ook niet zo'n held als ik naar de kapper moest. Kisla drijft een kapsalon in Den Haag 'Make it Different'. Nu ik Kisla en inmiddels ook diverse andere kappers heb gesproken, weet ik dat het toch een fors probleem is. Elke kapper die kinderen knipt kan er over meepraten. Soms spelen er zich in een kapsalon hele drama's af. Huilende, gillende en om zich heen slaande kinderen, echt heel erg. Ouders die daardoor ook van slag raken en kappers die dan ook niet meer zo goed weten hoe hiermee om te gaan. Het bestaat. Gelukkig zijn er ook genoeg kinderen die het weliswaar een beetje eng vinden maar zich er toch dapper doorheen slaan. 

Kisla had van een vriendin mijn naam doorgekregen en belde mij met de vraag of ik haar boekje uit wilde geven. Zij vertelde uitvoerig over haar ervaringen en wilde graag iets doen aan het probleem van kinderen die bang zijn voor de kapper. Ze stuurde me een concepttekst op en enkele tekeningen. En toen kwam corona en moesten we de lancering op de lange baan schuiven. Ik heb een illustrator gezocht en gevonden, Froukje Nauta, en  mijn vaste boekontwerper, Kees Zoontjens gevraagd of hij dit boek wilde opmaken. Dat wilde hij. Vervolgens heb ik als een lastige redacteur de tekst van Kisla onderhanden genomen en contact met haar onderhouden over de vorderingen.

Dit boekje vindt zijn weg naar ouders van kleine kinderen die zich een beetje onzeker voelen over een bezoekje aan de kapper, of die het uitgesproken eng vinden. Dit boekje gaat ouders helpen om hun kind gerust te stellen. Het is een grappig verhaal over kleine Jesse die niet naar de kapper wilde en 's nachts een avontuur beleeft wat diepe indruk op hem maakte. Toen moeder hem 's morgens wakker maakte was het eerste wat hij zei: 'Gaan we vandaag naar de kapper, dat zou ik héél leuk vinden!'. Probleem opgelost.

Het is een voorleesboek met veel leuke illustraties waar kinderen blij van worden. Ook kinderen die niet bang zijn van de kapper zullen smullen van dit verhaal. Leeftijd van 2 tot 8 jaar zoiets. Het boekje is in elke boekhandel en webboekhandel verkrijgbaar. Kisla schenkt van elk verkocht exemplaar 1 euro aan het Ronald McDonald Huis in Den Haag.

De prijs is  € 13,95  

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Luister niet naar ouderen!

Waar gebeurd. Ik ontmoette op straat een jonge vrouw met haar zoontje van een jaar of vijf. We zijn vrienden maar zien elkaar niet zo vaak, helaas. We hadden een levendig gesprek en zomaar tussendoor keek ik het jongetje aan en vroeg hem: Ben jij altijd wel gehoorzaam aan je ouders? Met blije ogen zei hij ferm: ja meneer! Ik glimlachte en zei vriendelijk: Dat moet je niet doen! Je moet niet altijd luisteren naar je vader en je moeder! De jonge vrouw verstrakte: Wat zeg je nou? Hoezo moet mijn kind niet altijd naar mij luisteren?

Ik legde het haar uit. Kijk, als jonge kinderen altijd maar gehoorzaam zijn, altijd maar precies doen wat hun ouders zeggen, dan creëer je grijze muizen. Van die mensen die te gemakkelijk ja en amen zeggen. Die bang zijn om hun eigen mening te geven en om hun eigen weg te gaan. Die altijd heel gehoorzaam doen wat anderen zeggen, geen nee kunnen zeggen. Dat hebben ze van hun ouders geleerd. Ze keek me enigszins verward aan. Kinderen moeten juist af en toe ongehoorzaam zijn, zei ik, niet altijd doen wat hun ouders zeggen, hun eigen weg zoeken, weerstand durven bieden, fouten maken, de strijd aangaan. Dat levert pas echt wat op. Dat worden mensen die niet bang zijn van wat anderen vinden, die de moed hebben een eigen richting in te slaan, die ver komen en allesbehalve grijs zijn!

 De vriendin vond het lastig, dit gesprek en gaf toe dat ze nog nooit zo had gekeken. En ja, het had wel iets bij haar getriggerd en zou er zeker nog over nadenken. En zo gingen we weer uit elkaar.

Ook in onze jaren als jongeling en volwassene speelt dit. Het is o zo verstandig goed te luisteren naar ouderen, moeten we vaak horen. Zij hebben al zoveel bagage, daar kun je wat van opsteken. En als je dat niet doet, dan ben je eigenlijk een oen. Alle kennis en ervaring van ouderen is kostbaar, die laat je toch niet verloren gaan? Daar kunnen nieuwe generaties flink van profiteren.

Ja, het is waar, je kunt van ouderen wel iets leren. Kunt. Maar zeker is dat niet. Er zijn genoeg ouderen die niets of nauwelijks iets te vertellen hebben. Die hun leven leiden en hebben geleid, dingen hebben ervaren, kennis hebben opgedaan en gedachten hebben ontwikkeld die voor henzelf kennelijk van belang zijn, maar waar anderen niets mee kunnen. Ouderdom maakt mensen niet vanzelfsprekend wijs. En de kennis die ze hebben is niet per definitie iets waar een ander wat mee kan.

Natuurlijk, er zijn ouderen die barsten van de interessante levenservaring, die veel hebben meegemaakt wat voor een ander van belang kan zijn, die een vakkennis hebben opgedaan waar je u tegen zegt. Dus als jongere is het wijs om je oren wijd open te zetten en er je voordeel mee te doen. Maar toch… zelfs al heeft een oudere veel te vertellen, is het voor een jongere niet verkeerd om zich er soms niets van aan te trekken. En ondanks de wijze raadgevingen toch maar de dingen op de eigen manier te doen, die je zelf beter acht. Ik zal je uitleggen waarom.

Mensen moeten fouten maken. Fouten maken is de snelkookpan van ons leven. Door het maken van fouten leren we sneller, leren we beter en leren we meer dan door goede raad. Je moet dus ook de kans krijgen om die fouten te maken, om eigenwijs je eigen weg te gaan, om te struikelen en de pijn te voelen. Vraag maar aan iedereen die al een stuk van zijn leven achter de rug heeft, zeker weten dat die het meeste geleerd hebben van hun uitglijders, van vallen en opstaan.

De wijsheid en de kennis van ouderen is wel van belang om aan te horen en in je op te slaan. Ook al luister je er niet naar in de zin dat je niet doet wat de ander vindt dat je zou moeten doen, dan is het toch een bruikbare referentie. Ongetwijfeld komt het moment dat je fors de mist indraait en dat je dan de woorden van de ander herinnert. Wie weet kun je er dan alsnog iets mee…

En dan nog iets. Ouderen kunnen juist zoveel van jongeren leren, dat wordt al te makkelijk vergeten! Hun wereld is nog niet zo gevormd en soms zelfs misvormd als die van ouderen. Ze kijken onbevangener, maken veel mee, beleven alles vaak intenser. En hebben een mening die van belang is. Zij dragen nog niet de ballast mee van een lang verleden. Wie echt wil weten hoe de wereld eruitziet, kan van jongeren veel opsteken. Goed luisteren naar jongeren – zelfs naar de kleinste kinderen - werkt bovendien heel verbindend. Aandacht, de tijd nemen, een luisterend oor, je verdiepen in datgene wat de ander zegt, je openstellen, willen leren… een oudere die zich op deze manier opstelt, die zijn hart zo wagenwijd openzet, houdt zijn of haar geest jong en elastisch en overbrugt de generatiekloof.

De wereld wordt er mooier van.

 

Jan Jaap van Hoeckel

 

 

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

ank | 30 november 2020

Er zijn wijze ouderen en domme jongeren er zijn domme ouderen en wijze jongeren er zijn mensen met interesse in elkaar en dan maakt leeftijd niet uit. Wanneer een mens geen interesse heeft in de ander is er geen verbinding en loopt men elkaar voorbij. Maar interesse straal je uit daardoor ontstaan de mooiste lessen van leven zomaar onderweg met een onbekende. Prachtig, wanneer je er voor open staat!

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Podcast Afl. 5: De weg naar een gelukkig leven, een gevecht, dat is het.

Podcast Afl. 5: De weg naar een gelukkig leven, een gevecht, dat is het.

Als je in je leven vastloopt, gewoon niet meer weet wat te doen, een hekel begint te krijgen aan het leven wat je al te lang leeft, dan is het tijd om definitief een afslag te nemen. Om de weg die je gaat te verlaten en een nieuwe weg te betreden die leidt naar een fijner, evenwichtiger, gelukkiger leven.

Wie in zijn leven dat besluit ooit heeft genomen, weet hoe hobbelig die weg is, hoe ingewikkeld en pijnlijk het is om door te zetten, soms tegen de verdrukking in. Ik kan er over meepraten, heb in mijn jonge jaren zelf die afslag genomen, nee het was allesbehalve een pretje. Maar die weg heeft me wel gebracht waar ik nu ben. Ik geniet van een heerlijk leven, zit goed in mijn vel en ben lettelijk in staat om mijn leven te leiden, my way. In de nieuwe podcast vertel ik over de weg die ik ben gegaan, over het vallen en opstaan. Hopelijk put je er inspiratie uit. De podcast is te beluisteren op bijna alle podcastkanalen, ook op Spotify en bijvoorbeeld Google Podcasts. Hier zijnde twee links. Spotify  https://ap.lc/70qSp - Google Podcasts  https://ap.lc/l1exo

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Nieuw boek met een hoopgevende boodschap

Nieuw boek met een hoopgevende boodschap

Dit is mijn allernieuwste boek. Nummer 5 alweer. Mijn boodschap en heilig geloof is dat iedereen gelukkig kan worden, niemand uitgezonderd. Elk mens, waar ook ter wereld wil het graag. Maar zovelen lukt het op een of ander manier niet, ze vragen zich af hoe dat nu eigenlijk moet, gelukkig worden? Misschien is dat ook een vraag waar jij mee rondloopt.

Zoals de titel al aangeeft, geluk is geen kwestie van geluk hebben, het komt je echt niet aanwaaien. Geluk is hard werken, ieder mens draagt het in zich, jij ook. De kunst is om het tevoorschijn te halen en te activeren. Hoe doe je dat? Dit boek gaat je helpen, het biedt je een stevig houvast bij je zoektocht en geeft op bijna al je vragen een antwoord. Stap voor stap neemt dit boek je mee op de weg naar een gelukkiger leven. In heldere leesbare taal, iedereen kan dit lezen en begrijpen. Zoals iemand het uitdrukte: dit boek laat je in de spiegel kijken en nadenken. Dat is alles. Als je niet bang bent om met jezelf geconfronteerd te worden en bereid bent om goed na te denken over alles in je leven, dan komt een gelukkig leven stap voor stap dichterbij.

Was je van plan gelukkig te worden? Dit is je kans!

Over de inhoud

Dit boek is totaal herziene, gebundelde uitgave van de eerder verschenen boeken 'Wie heeft ons in godsnaam geleerd dat regen slecht weer is?' en 'Achter elk gelukkig leven staat een overvolle kliko'. De visie op geluk in het eerste deel van deze uitgave is aangescherpt en verder uitgewerkt en aangevuld met nieuwe inzichten. In het tweede gedeelte staan ruim honderd alledaagse en zeer herkenbare ervaringen, anekdotes, observaties en bespiegelingen die laten zien waar mensen zoal tegenaan lopen, hoe ze ermee omgaan, hoe het komt dat ze soms de mist indraaien en welke keus ze uiteindelijk maken. Een groot aantal zijn nooit eerder in boekvorm verschenen. Deze verhalen helpen je om anders naar dingen te kijken, anders te denken en anders te doen.

Het is een kloek boek geworden van 432 pagina's, fomaat 21 x 13,5 cm. Vanaf de tweede week juli 2021 overal verkrijgbaar, ook via de goedinjevel-webshop. Wie graag een gesigneerd exemplaar wil ontvangen voorzien van een persoonlijke boodschap, kan het bestellen via een mail naar voelje@goedinjevel.nl - Prijs € 22,95.

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

Anna Michielen | 1 juli 2021

Van harte proficiat met je nieuwe boek Jan Jaap! Ik heb echter mijn bedenkingen met je stelling dat iedereen gelukkig kan worden. Ik denk dat je heel sterk moet zijn om jezelf dat geluk te gunnen en te bewerkstelligen. Iemand die door omstandigheden aan lager wal raakt, baan, huwelijk, huis kwijt, drugs, drank, dakloos, kan wel in geluk geloven maar dat waar te maken en erin te geloven zal voor sommigen niet mogelijk zijn, als je de middelen, creativiteit, doorzettingsvermogen en mentale (en daardoor fysieke) kracht niet hebt. Hartelijke groet, Anna

Jan Jaap | 1 juli 2021

Je stelt nogal wat Anna. Iedereen kan gelukkig worden maar ja, als je het niet wilt, als je bij de eerste hobbel al afhaakt, als je geen hulp verdraagt, dan houdt het natuurlijk op. Maar als je het echt wilt en bereid bent om stappen te zetten en hulp te aanvaarden dan kom je ver, ook al zijn je omstandigheden nog zo beroerd. Overigens ken ik mensen die het ongelukkig zijn als een terechte keuze voor zichzelf zien. Die zijn reddeloos in mijn optiek.

Mariska | 1 juli 2021

Jan Jaap heeft helemaal gelijk. Ik dacht ook heel lang dat het leven een lijdensweg was met heel af en toe een onbezorgd moment. Ik denk wel dat, juist omdat ik zo geleden heb, ik een uitweg heb weten te vinden; ik had me er al min of meer bij neergelegd dat ik mezelf waarschijnlijk zou dooddrinken toen ik toch nog ergens de moed vandaan heb kunnen halen mezelf nog een kans te geven. Ik ben herrezen, ben sterker en gelukkiger dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Jan Jaap stelt heel terecht dat je daarvoor wel eerlijk naar jezelf moet durven kijken. Veel mensen willen dat niet. De zin die mijn leven heeft veranderd: JE HEBT EEN KEUZE

jan jaap | 1 juli 2021

Mooi om te lezen Mariska. Dat moment van moed heeft je gered. En soms heb je zelfs hulp nodig om weer een sprankje geloof en moed te krijgen. Zo mooi dat je zegt dat je sterker en gelukkiger bent dan je ooit voor mogelijk had gehouden. Ik ben dezelfde weg gegaan, we begrijpen elkaar. En ik blijf erbij dat voor iedereen die weg openligt. Precies wat je zegt: het is een keus die je maakt en dat is het begin van een lange vaak pijnlijke en frustrerende weg naar een ongelooflijk leven.

Anna Michielen | 2 juli 2021

Jan Jaap, dank je voor je reactie. Ik wil hier geen eindeloze discussie voeren en je hebt gelijk als je zegt dat iedereen om hulp kan vragen maar ik vind dat toch een beetje zwart wit. Er zijn mensen die gewoon de weg, manier daarheen niet kennen en niemand hebben om hen daarbij te helpen. De wil is dan wel mar de kracht niet. Daarbij moet je ook een sterk karakter hebben en daar ontbreekt het velen, zeker in een ellendige situatie, vaak aan. Ik heb mijn zonen geleerd dat je ALTIJD een keuze hebt maar ik blijf erbij, dat daarvoor vaak moed en kracht nodig is. Ik ben zelf uit een zeer diep dal geklommen, door mijn sterke karakter en doorzettingsvermogen en de wil door te gaan maar die mentale kracht heeft niet iedereen... Ik wens je gezondheid en een goed leven.

anne | 2 juli 2021

Om gelukkig te kúnnen zijn, is het goed om vooral ook niét gelukkig te kunnen/mogen zijn. Daardoor kan ik juist gelukkig zijn en dat zéér bewust ervaren. Vaak laat ik mij leiden in mijn gevoel en hoe ongelooflijk het soms is; ik ben altijd op de juiste plek om juist het geluk te ervaren bij het stilstaan daarvan. Gelukkig moet en hoeft geen constante te zijn. Ervaar en beleef de momenten !

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Herken je dit taboe?

De gesprekken die we samen voeren. Hoe gaat het met je? Over de dingen die we meemaken, dat wat ons bezighoudt. We praten wat af, mooie discussies, goede gesprekken, leuke verhalen. En soms minder leuke, het leven is nu eenmaal niet altijd even vrolijk. Als we alles eens optellen, alles wat we de afgelopen jaren met anderen besproken hebben. Misschien wel de laatste tien jaar, of twintig? Wat ben je werkelijk over anderen te weten gekomen, durf je te zeggen dat je van velen hun diepste zielenroerselen kent? Echt kent? En wat heb jij aan anderen gegeven, wat heb jij zelf van jouw diepste wezen laten zien?

In mijn laatste boek ‘De enige dwarsligger op de weg naar geluk ben je zelf’ heb ik dat thema aangesneden. Mijn diepste diepte zie ik als mijn onderstroom. We hebben allemaal een onderstroom en een bovenstroom. De bovenstroom is alles wat we zoal meemaken, waarmee we ons bezighouden, de dingen die op ons pad komen, ons leven van alledag, de ups en downs, het gedoe, leuk en niet leuk. De dingen waarover we met anderen praten en die anderen ook graag bij ons neerleggen. Ons leven breed uitgemeten, onze bovenstroom. In de normale omgang met elkaar en zeker ten opzichte van vrienden en geliefden, zijn we vaak een open boek. En op basis van alles wat we van elkaar weten, vormen we ons een beeld en ook een oordeel over elkaar. Oh, dat is zo’n gezellige man. Nou, zij kan wel zeuren, hoor. Zij heeft het ook niet makkelijk. Wat een heerlijke flapuit.

We zijn een standbeeldje in de geest van de ander. Mooie standbeeldjes, minder mooie, grote, kleine… Het standbeeldje kent zijn beperkingen, het is namelijk het beeld van onze bovenstroom, van ons leven zoals we dat aan andere laten zien en horen, ook tussen de regels door. Mogelijk hebben we ook een standbeeldje van onszelf in onze eigen geest opgericht. En ook dat geeft waarschijnlijk een goede indruk van hoe we onszelf manifesteren, de optelsom van dat wat er in onze bovenstroom plaatsvindt

Maar hoe staat het met onze onderstroom? Dat is weer een heel ander verhaal. Over onze onderstroom wordt niet gepraat, dat is een groot taboe. Niemand heeft iets te maken met wat er in je diepste diepte omgaat, hoe het werkelijk met je gaat. En vaak is dat niet eens voor jezelf helemaal duidelijk. We leven ons leven, en het kan altijd wel weer beter dan het is. Imperfectie hoort bij ons, en nee, het gras is bij een ander echt niet groener.

In onze onderstroom huist ons geluk. Als je voor 100% zeker kunt zeggen dat je een gelukkig mens bent, dan heerst er in je onderstroom vrede, rust en stilte. Daar vindt veiligheid onderdak, daar bestaat geen kwetsbaarheid. Wat er ook in je bovenstroom gebeurt, hoe erg het soms ook kan zijn, je onderstroom is je safe, stabiele houvast.

Ben je gelukkig? Die vraag raakt aan onze onderstroom. En het antwoord is vaak tekenend. Ja, best wel. Soms wel soms niet. Tja, gelukkig, hoe zal ik het zeggen...? Het zijn de versluierende antwoorden die in wezen ‘nee’ betekenen. Of misschien dat het zicht op de onderstroom op dat moment niet helder is, dan kan ook.

In mijn nieuwe boek heb ik ruimschoots aandacht besteed aan mijn eigen onderstroom. Het was niet altijd gemakkelijk om de confrontatie aan te gaan met mezelf, met dat wat er in mijn diepte werkelijk aan de hand is. Maar ik heb het gedaan en heb beschreven hoe mijn onderstroom in mijn leven wel heel lang niet op orde was, ik was tientallen jaren niet gelukkig, ook al wekte ik door mijn houding, mijn gedrag en mijn gesprekken de indruk dat ik dat wel was en wilde ik dat ook zelf maar al te graag geloven… Ik kan na al die jaren nu zonder enige terughoudendheid zeggen dat ik gelukkig ben, mijn onderstroom is mijn safe basis.

Hopelijk zet dit verhaal je aan het denken over jezelf. Hoe gaat het met jou? Welke indruk maak je op anderen, welk standbeeldje hebben anderen van jou in zichzelf opgeslagen? En hoe ziet je eigen beeld eruit? Hopelijk kun je zeggen dat het overeenstemt met wie je werkelijk bent, inclusief je prachtige onderstroom.

Misschien ben je minder tevreden en wordt het tijd om je onderstroom eens onder de loep te nemen. En stappen te zetten om datgene te veranderen wat je zo danig in de weg zit. Ik hoop dat je de moed hebt om dat bij jezelf op gang te brengen. En dat je in staat bent dit taboe te doorbreken en een ander die je vertrouwt, een kijkje te gunnen in je diepte. Dat zou weleens het begin kunnen zijn van een boeiende weg naar een gelukkig leven. Echt gelukkig, bedoel ik.

Jan Jaap van Hoeckel

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

Cakky | 29 oktober 2016

In de onderstroom zit 't gat waar ik af en toe in val....en weer uit kruip.

anne | 29 oktober 2016

Geluk, gelukkig zijn, goed in je vel. Het is allemaal beweging, deinend als golven. Het wisselt als het weer en het is helder zoals een poel bij zonlicht, zonder wind. Helder en doorzichtig, mooi. Je mag kijken tot aan de bodem..... Maar daar kan het rotten op de bodem. Soms moet er geroerd worden en wat troep naar boven gehaald. Daar zijn vrienden voor om samen te ruimen. Gelukkig ben ik wanneer ik de stormen aankan en deze kan doorstaan. Het meest gelukkig ben ik als er mensen zijn die tot aan mijn bodem mogen gaan, mijn fouten erkennen en mijn dromen delen. Het meest gelukkig als ik mensen mag kennen waar ik ten diepste van mag houden. In alle vrijheid van en met elkaar.

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

La Bastille in Vught

l

La Bastille in Vught 

La Bastille in Vught was een van de eerste Nederlandse discotheken. Club Exclusif La Bastille, zoals we ‘m plechtig noemde. Maar het werd al gauw ‘Bas’ onder vrienden. En ras-Vughtenaren mochten graag spreken van La Bastielieje. Wie de tijd van La Bastille heeft meegemaakt denkt er ongetwijfeld met ongelooflijk veel plezier aan terug. Elke zondagavond volle bak. Nou ja, elke, er waren zondagavonden dat het niet erg wilde. Normaal konden er zo’n vijfhonderd man in de zaal die je via het gangetje naast fietsenmaker Van der Bruggen aan de Helvoirtseweg kon bereiken.

Een eigenaardig onderkomen, dat was het. Normaal functioneerde de zaal als het honk van een van de locale handboogschutterijen. Ton van Geene, de bedenker, oprichter en immer ronkende motor van La Bastille toog er al vroeg op zondagmiddag naartoe. Onder het plafond liep een goot aantal stalen kabels waaraan doeken waren bevestigd. Was de handboogschutterij thuis, dan waren de doeken terzijde geschoven en hingen ze wat mottig tegen de Franse-Revolutieachtig beschilderde wanden. De schildering die me het meeste is bijgebleven is de gruwelijke scène van een omlaag gevallen guillotine, waaronder een amechtig hoofd lag. En tussen al dit gruwelijks en vermakelijks schoten de handboogschutters jarenlang doodgemoedereerd hun pijlen in en meestal naast de roos. Raar, dat was het. Maar als Ton zondagmiddag aantrad werd de hele schutterij in een handomdraai omgetoverd tot een karig verlicht hol, waar altijd een beetje muffe lucht hing van doek, zweet en bier. De kolossale geluidsboxen waren boven het zwarte plafond bevestigd en konden oorverdovend veel herrie produceren. De zaal had een podium waaraan het hok grensde, waar de platen werden gedraaid. Twee zitplaatsen, twee draaitafels, twee microfoons, een flinke versterker wat schuifpanelen en bakken vol platen. Wat had een beetje discotheek eigenlijk meer nodig?

Ik had het genoegen om jarenlang als vaste diskjockey in La Bastille te mogen werken. Vanaf het prille begin was ik erbij, in 1963 ging ‘Bas’ van start. De kunst van het draaien was in die tijd een andere dan nu. We zijn dan ook een dikke vijftig jaar verder, verbeeld je dat er niets zou zijn veranderd... Een diskjockey moest op de eerste plaats heel goed weten wat de beste muziek was om op te dansen, rijdansen was het toen, tegenwoordig noemen ze dat line-dancing, nee, weinig nieuws onder de zon dus. Muziek draaien was één, maar de platen een beetje leuk aan elkaar praten was twee. En dan ook nog zo dat het gepraat de boel niet teveel ophield, er moest immers gedanst worden. Het grote voorbeeld voor diskjockeys was Joost den Draayer van Veronica, normaal Willem van Kooten geheten. Hij is de uitvinder van het vaderlandse diskjockeyen, mag je wel zeggen. We hebben hem zelf een keer als gastdraaier in La Bastille gehad. Hij had zijn toenmalige vriendin of vrouw bij zich die rustig en onaangedaan naast hem in het hok zat. Hij met een grote sigaar in de mond, die er zelfs onder het gepraat nauwelijks uitkwam. Het was een grappige man, achteloos plaatjes draaiend, een beetje voor zich uit kletsend, om jaloers van te worden. Overigens hebben we ook Jan van Veen, toen eveneens diskjockey bij Veronica en later de zwijmelstem van het programma Candlelight, een keer achter de draaitafel gehad. Een aardige man, die zijn vak verstond, maar geen belhamel als Van Kooten.

De muziek van La Bastille was een hoofdstuk apart. Discotheken vinden hun oorsprong niet in de Verenigde Staten, zoals velen denken maar in Frankrijk. Discothèques dus. Via Frankrijk schoof het fenomeen door naar België en via de Belgisch kust, waar in die tijd massa’s jonge Nederlanders in de zomer de bloemen buiten zetten, druppelden de discotheken ons land binnen. Naar ik meen had Tilburg de eerste van Nederland en was La Bastille de tweede. Ton van Geene had een vooruitziende blik en een feilloos gevoel voor dit soort zaken. Hij was niet bepaald muzikaal, had niet zo ontzettend veel met popmuziek, maar hij was creatief, een beetje weird en uiterst gedreven.

Wij zaten in de vroege jaren zestig samen op het avondlyceum, waar hij tussen de lessen door zijn ideeën en plannen aan mij ontvouwden. Daar ook vroeg hij mij of ik diskjockey bij hem wilde worden. Ik vond het spannend, was dol op popmuziek en kreeg er bovendien voor betaald. Niet veel, maar uiteindelijk heb ik er een Lelijke Eend voor kunnen kopen, weliswaar een slechte tweedehandse maar toch... Alleen, mijn liefde voor muziek was toch van een heel andere orde dan de wat zakelijker liefde van Ton. La Bastille was Frans, dus moest er Franse muziek gedraaid worden. Michael Polnareff, Adamo, Richard Anthony, Joe Dassin, Enrico Macias, enfin, bakken vol Franse muziek stonden er in het platenhok. Ik had wat meer met de Engelse scene, Engeland werd op dat moment steeds meer het centrum van de wereld op het gebied van popmuziek, mode en cultuur, daar gebeurde het, en niet in Frankrijk vond ik. Dus draaide ik graag Engelstalige muziek, nam zelfs af en toe een plaatje mee van huis en draaide dat dan zonder dat ik Ton daarover had ingelicht. Dat viel altijd in verkeerde aarde. Waar hij ook in de zaal was, als de muziek even niet naar zijn zin was, stoof hij mijn hok binnen, griste de microfoon uit mijn handen, siste me toe dat dit nergens over ging en nam de boel van me over. Ach ja, je bent jong en hij was mijn broodheer, ik heb het me lang laten welgevallen. Totdat ik naar Amsterdam vertrok en elk weekend zuidwaarts toog om in La Bastille te draaien. Toen werd zijn voortdurende ingrijpen wat minder vanzelfsprekend. En op een boos moment heb ik schriftelijk mijn congé genomen. Ton was een aardig mens, gedreven, fanatiek en met een goed hart. We spraken de kwestie uit, ik kreeg wat meer ruimte en daarmee was de kous af. We waren vrienden, dat bleek maar weer eens.

Voor zover ik me herinner heeft La Bastille tot 1968 bestaan. Ton had ambities en richtte in Den Bosch Bric-à-Brac op in het Eurohotel. En enige tijd later Ticky Trois in Eindhoven. Ton scheurde in zijn auto het hele weekend van de ene tent naar de andere, regelend, organiserend, ingrijpend, sturend, zorgend. Hij maakte zich vaak zorgen, het was ook een wankel bestaan, zo afhankelijk als hij was van de goede mood van het publiek. Elke zondagavond weer die spanning: loopt het vol of niet? Voor mij was het een leuke bijverdienste, Ton moest ervan leven.

Waarom schrijf ik dit allemaal? Dit verhaal is de reden en de verantwoording van de klus waar ik zo lang aan heb gewerkt. Zo’n 700 nummers van La Bastille door mij met liefde op Spotify bij elkaar geschraapt. Bijna alle muziek zat nog in mijn hoofd, bovendien had ik het genoegen om ooit de halve platenverzameling van La Bastille op grote banden op te mogen nemen. Gelukkig heb ik er toen gedetailleerd bijgeschreven hoe elk nummer heette, wie de uitvoerder/ster was en uit welk jaar het nummer stamde. Toen een ongelooflijk klerenwerk, nu kwam het me wel erg goed van pas. Opgeteld is het zeker vijfendertig uur muziek, zeg maar een dikke vier dagen.

Op een haar na is alles wat er op de playlist ‘La Bastille Vught’ staat in La Bastille gedraaid. En ik zeg niet dat dit alle muziek was die in de bakken van La Bastille stond, nee integendeel, nog niet de helft, denk ik. Je hoort nummers waarbij je ongetwijfeld je wenkbrauwen fronst. Kisses Sweeter Than Wine van Jimmy Rogers, nee, die hoort er eigenlijk niet in thuis, maar ach, ik vond dit nummer indertijd zo mooi, vandaar. En ook Apache van The Shadows had niks met la Bastille, maar toch, een tijdsdocument, ik kon het gewoon niet laten. Naar mijn mening zijn dit de enige zijstapjes die ik me gepermitteerd heb. Sommige La Bastille-muziek kon ik gewoon niet meer vinden. Maar wat allemaal wel! Wade In The Water van Ramsey Lewis, Ma Vie van Alain Barièrre, Boogaloo Down Broadway van Fantastic Johnny C, Walk Away Renée van The Four Tops, Woman van Peter and Gordon, J’Aime Les Filles van Jacques Dutronc., Walking With My Cat Named Dog van Norma Tanega… ik houd op, luister zelf en huiver, zo mooi! En je waant je weer in La Bastille. Het was machtig om dit te doen en het spijt me zo dat ik dit niet samen met Ton heb kunnen maken.

La Bastille kon weliswaar mede bestaan dankzij Ton’s dierbare vriendenclub, maar eerlijk is waar: Ton van Geene wás La Bastille. Deze playlist is niet alleen een intense herinnering aan La Bastille, maar ook en vooral aan goede vriend Ton. Ik wens je oeverloos veel luisterplezier...

 

Spotify Playlist LA BASTILLE VUGHT

https://open.spotify.com/playlist/7tBGxwVQevD2axJZur4nOK

 

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

Merel | 1 augustus 2021

Mooi stuk Jan-Jaap en gaaf dat je die playlist hebt samen gesteld!!

Isabelle | 5 augustus 2021

Dank Jan Jaap voor dit mooie verhaal!

Maarten Rouppe van der Voort | 8 augustus 2021

Was Saint Tropez aan het Smidspad in Tilburg niet de eerste? Overigens een schitterende terugblik op die tijd.

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Podcast afl. 4: De automatische piloot, kritisch zijn en zuiver luisteren.

Podcast afl. 4: De automatische piloot, kritisch zijn en zuiver luisteren.

In deze podcast stelt Emilie van Steen mij in het begin een heel persoonlijke vraag. Fijn hoor dat ze geen onderwerp schuwt en zo kritisch met me praat. Vervolgens hebben we het over de automatische piloot in ons leven die zo dwars voor ons geluk ligt. 

Kritisch zijn op jezelf en op anderen, het is nog een hele kunst om dat altijd in goede banen te leiden. Kritiek op een ander kan soms heel verkeerd vallen. Hoe kun je dat voorkomen? We snijden ook het onderwerp 'luisteren' aan, dat lijkt een beetje op een open deur. Maar dat is het niet. Echt zuiver luisteren, de woorden verstaan, puur en ongekleurd, de meeste mensen lukt het gewoon niet. Enfin, stof tot nadenken, hopelijk kun je er wat mee. En wil je reageren? Dan kan hieronder, heel graag zelfs. De podcast is op de meeste platforms te beluisteren dus ook op Spotify en Google Podcasts. https://ap.lc/ErbJN      https://ap.lc/qkDj1

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Interview Radio Merlijn over 'Dwarsligger'

Interview Radio Merlijn over 'Dwarsligger'

Op zondagavond 6 november 2016 werd ik gebeld door Radio Merlijn, een actieve en goedbeluisterde internetradiozender. Een uur lang ben ik door Sander de Wijs geïnterviewd over mijn nieuwe boek 'De enige dwarsligger op de weg naar geluk ben je zelf'.

Het was een goed en aangenaam interview waarin ik alle ruimte kreeg om geluk onder de loep te nemen. Helaas is de radio-uitzending niet meer te horen.

 

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

De Susmoeder

Twee kinderen zitten met vilstiften heerlijk te krabbelen op grote vellen papier. Mama zit aan de telefoon. Grist het meisje ineens de rode stift uit de handen van haar broertje. Hij probeert ‘m terug te pakken en roept dat zij een trut is. Zij laat zich niet onbetuigd en ja hoor, het gekrakeel is losgebarsten. Mama onderbreekt haar telefoongesprek en roept: jongens hou op met dat geruzie! Hou op! De jongen huilt dat zijn zusje zijn viltstift heeft afgepakt. Mama: kan me niet schelen, hou in godsnaam om met dat geruzie! De jongen weet dat hij geen poot aan de grond krijgt bij zijn moeder en druipt af. Het meisje tekent triomfantelijk door met de veroverde viltstift.

Andere situatie. De jongen, 15 jaar, had het eerste schooluur vrij, dus staat wat later op, eet drie boterhammen en loopt naar de schuur om zijn fiets te pakken. Weg fiets, hij begrijpt er niks van. Die van zijn broer staat er nog wel, terwijl hij al lang en breed op school zit. Shit, hij heeft mijn fiets! denkt hij ontdaan en pakt kwaad de fiets van zijn broer. Hij rijdt weg, hobbelhobbel, lekke band! Gatver, gatver, shitzooi! Hij is kwaad en niet zo’n beetje ook. Gelukkig weet hij hoe hij een band moet plakken en een kwartier later trapt hij naar school. Krijgt flink op zijn donder dat hij te laat is en nee, de leraar is niet gediend van zijn smoesjes.

Om halfvier is hij weer thuis, nog steeds flink aangebakken. Zijn moeder werkt halve dagen, alleen de ochtenden en is dus thuis. Zijn broer ook. Lul! Hoe kom je erbij om mijn fiets te pakken! De broer laat zich niet uitschelden en roept dat hij normaal moet doen. Herrie in de kiet. Moeder rent geërgerd de kamer in, jongens hou op met dat geruzie, doe een beetje normaal tegen elkaar, ik heb hier echt geen zin in. De bandenplakjongen neemt daar geen genoegen mee: Maar hij heeft mijn fiets meegenomen en… Moeder wil niks horen: stop hiermee, kunnen jullie nou nooit eens en beetje gezellig tegen elkaar doen!  Dat was het, moeder beent weg en laat de jongens bedremmeld en mokkend achter.

De susmoeder. Altijd in de weer om de lieve vrede te bewaren. Tussen de kinderen onderling, tussen vader en de kinderen, tussen kibbelende tantes op een feestje, tussen vriendinnen, overal. Susmoeders houden niet van conflicten, dus zijn ze allergisch voor elk signaal dat erop wijst dat het de verkeerde kant op gaat. Onmiddellijk springt ze er bovenop, jongens, doe gewoon, kan het wat minder, rustig aan nou, dit hoeft toch niet…

Een susmoeder is niet geliefd in haar directe omgeving, ik zeg niet dat er niet van haar gehouden wordt, nee, dat staat er los van. Het is haar gedrag, dat altijd maar willen sussen, altijd maar de lieve vrede willen bewaren, de voortdurende angst voor welke onenigheid dan ook, dat valt niet goed bij de mensen met wie ze verbonden is. Haar kinderen worden er gek van, haar partner heeft een hekel aan haar gedrag, anderen denken: daar heb je haar weer!

Maar nog veel erger is dat susmoeders zichzelf volstrekt klem voelen in hun gedrag. Het verwijt gaat echter niet naar binnen maar naar buiten. Waarom maken mensen toch zoveel ruzie, waarom kunnen mensen niet normaal doen? Dat is wat ze bezighoudt.

Conflicten, wrijving, irritaties, het is een logisch onderdeel van een samenleving, dus ook van de kleine gemeenschap die een gezin is. Het is waar, in het ene gezin komt het meer voor dan in het andere.  Kinderen hebben behoefte aan leiding en duidelijkheid. Door het gedrag van een susmoeder komen kinderen ernstig tekort. Hun rechtvaardigheidsgevoel wordt aangetast, ze worden klemgezet en hebben de indruk dat hun moeder geen belangstelling voor ze heeft.

Maar hoe dan wel? Een susmoeder zou vooral naar zichzelf moeten kijken en zich afvragen hoe het komt dat zij elke wrijving, hoe klein dan ook, uit de weg probeert te gaan. Angst voor conflicten, het komt vaker voor dan je denkt. Ook met conflicten omgaan, moet je leren, en dat zou eigenlijk al in je jongste jaren moeten gebeuren. Een susmoeder is dan precies het verkeerde voorbeeld.

In bovenstaande voorbeelden was het wijzer geweest als moeder zich had verdiept in het probleem en aan beide kinderen aandacht had geschonken. Zich op de hoogte had gesteld van wat er precies aan de hand was en een oordeel had gehad. Dat had je niet moeten doen, geen wonder dat hij/zij kwaad op je wordt. En dan de strijdende partijen zelf aan de slag zetten om het conflict op te lossen. Kinderen hebben die duidelijkheid nodig, maar ook moeders varen daar wel bij. En jong geleerd is oud gedaan, dat is zeker in dit soort gevallen van groot belang. Omgaan met conflicten kan iedereen leren. En kun je het niet zelf, roep dan hulp in, doe je zelf en anderen een genoegen en stap uit je eeuwigverzoenende rol. Het werkt echt bevrijdend!

Even tussen twee haakjes: ik zeg wel susmoeders maar ongetwijfeld zijn er ook susvaders, voor hen geldt natuurlijk hetzelfde.

 

Jan jaap van Hoeckel

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Eenzaamheid, wat doe je eraan?

Niet zolang geleden, een avond met een groepje gelijkgerichten. We zien elkaar regelmatig en brengen dan enkele uren al filosoferend door. De meest uiteenlopende onderwerpen komen aan bod. Eén onderwerp per avond en dat wordt dan ook tot op het bot gefileerd. Die bewuste avond hebben we gesproken over het onderwerp ‘eenzaamheid’, wat me sowieso nogal bezighoudt, niet voor mezelf gelukkig, maar omdat ik eenzame mensen ken en weet dat er velen zijn. Een miljoen zeggen de statistieken. Pfff, dat is wel heel veel. Laat ik vertellen wat we die avond besproken hebben, wat we ontdekt en geconcludeerd hebben, waarover we twijfelden en hoe ik naar de dingen kijk.

Eenzaamheid is niet voor iedereen hetzelfde. Grofweg kun je het in tweeën delen: incidentele eenzaamheid, die dus ‘vanzelf’ weer overgaat en chronische eenzaamheid, dus zeg maar eenzaamheid die niet zomaar overgaat. Iedereen is weleens eenzaam in zijn leven, voor kortere of langer tijd. Om even in mijn persoonlijke leven te blijven, ik heb me een periode erg eenzaam gevoeld nadat ik ruzie kreeg met mijn familieleden over de verdeling van een erfenis. Niet over de feitelijke verdeling maar over het verschil in emotionele betrokkenheid. Ik was erg gehecht aan bepaalde zaken, domweg omdat ze een belangrijk onderdeel van mijn moeders leven uitmaakte. Daarin stond ik alleen, de andere vonden dat ze gewoon verkocht moesten worden en het geld verdeeld. Ik begreep er niks van, helemaal niks en voelde me heel eenzaam. Dat heeft maanden geduurd, uiteindelijk heeft het zich opgelost en ben ik dat gevoel weer volledig kwijtgeraakt.

Een van de gespreksgenoten die onlangs zijn vrouw had verloren vertelde dat hij tijdens zijn verjaardag omgeven was door goedbedoelende familieleden. Het viel hem op hoe gezellig ze met elkaar kwetterden en hoe hij te midden van deze vrolijkheid zich erg eenzaam voelde. Met niemand heeft hij echt een goed gesprek gevoerd, hij voelde zich in de steek gelaten. Een avondje eenzaamheid…

Chronische eenzaamheid is heel andere koek. Iemand in ons gezelschap verwoordde het heel mooi: eenzaamheid is de blijvende afwezigheid van nabijheid. Of zoals een ander het verwoordde: eenzaamheid ontstaat als er gaten vallen in de zin van je bestaan. Als je het gevoel hebt dat je leven geen, weinig of onvoldoende betekenis heeft, dan zul je je inderdaad eenzaam voelen. Mij dunkt dat eenzame mensen per definitie niet gelukkig zijn. Andersom doemt de vraag op of gelukkige mensen eigenlijk wel chronisch eenzaam kunnen zijn? Ik heb de neiging om dat te ontkennen. Het kenmerk van geluk is immers dat je in staat bent om om te gaan met alles wat er in je leven gebeurt. Dus ook met je gevoelens…

Indien je ouder wordt zal je maatschappelijke nut ongetwijfeld afnemen. Misschien is dat feitelijk niet zo maar wordt het ánders. En wat vooral blijft is dat we van belang zijn, voor onszelf en voor anderen, er zijn altijd mensen die om ons geven, die van ons houden en dat zal andersom ook wel zo zijn. In die zin is ons bestaan van grote betekenis. Maar ja, als je dat niet voelt..?

Wat kun je doen aan eenzaamheid? Als het gaat om een incident dan raak je het op een gegeven moment weer kwijt door de oorzaak weg te nemen of om je te verzoenen met de feiten als ze niet te veranderen zijn. Als het chronisch is dan kan het naar mijn mening in veel gevallen ook worden opgelost. Dat je dat niet in je eentje kunt, nee, want dan zou je dat allang gedaan hebben. Daar heb je hulp bij nodig. Mensen die eenzame mensen begeleiden proberen vaak voor afleiding te zorgen, leuke dingen te gaan doen, mensen een beetje bezig te houden. Maar de vraag is of dat een fundamentele oplossing biedt. Het geeft tijdelijk een beetje lucht en tijdelijk zal iemand zich minder eenzaam voelen.

Ik denk dat het van belang is dat begeleiders proberen uit te vinden wat in het leven van een eenzaam mens gemist wordt. Nabijheid. Zingeving. Betekenis. Hoe ziet er dat voor iemand uit, wat is het precies? Daar is winst te behalen, als je in staat bent mensen een gevoel te geven dat het leven weer betekenis krijgt, dan ben je op de goede weg. In ons praatgezelschap was er iemand die zichzelf van zijn eenzaamheid had verlost door te gaan schilderen. Niet dat hij van tevoren dacht dat dat zijn eenzaamheid daardoor zou oplossen, maar het bleek wel die uitwerking te hebben.

Als het waar is dat chronische eenzaamheid verband houdt met niet-gelukkig zijn, zou je ook aan de andere kant kunnen beginnen en kunnen werken aan het geluk van de ander. Niet dat je iemand anders gelukkig kunt maken, maar je kunt wel de tools aanreiken waarmee iemand aan de slag kan. Vaak wordt gezegd dat dat bij ouderen ingewikkelder is omdat ze minder flexibel zijn dan jongere mensen. Ik geloof daar niet zo in, we praten dat elkaar maar aan. Ook oudere mensen kunnen heel goed veranderen als ze weten dat er iets positiefs te bereiken is. Als iemand welbewust aan zijn geluk gaat werken, zal de eenzaamheid waarschijnlijk langzaam maar zeker afnemen en hopelijk verdwijnen.

Een laatste punt: eenzaamheid is iets heel persoonlijks en altijd gebaseerd op gevoel. En gevoelens hebben te maken met de manier waarop je naar de dingen kijkt. Zie je ze als negatief dan zul je je rot voelen, zie je ze positief dan voel je je prettig.  Ik noem een voorbeeld: Ik zie die en die zo weinig meer, ze trekken zich niks meer van me aan en ik zit hier maar te verpieteren, de mensen denken gewoon niet meer aan een ander, ze zijn alleen maar met zichzelf bezig. Tja, dat voelt eenzaam. Het kan ook anders. Ik zie die en die zo weinig meer, ach ja, dat is ook wel logisch, ze hebben een gezin en ze wonen ook niet om de hoek. En hij heeft een forse baan, die zijn wel met wat anders bezig dan met mij. Ik zal ze binnenkort eens bellen, kunnen we misschien even skypen en dan vraag ik ze gewoon of ze binnenkort een keer langskomen. En wie weet kan ik mijn dochter vragen of we samen een keer naar hen toe zullen rijden, ook leuk.

Eenzaamheid, nee leuk is anders. Maar ik ben ervan overtuigd dat er hoe dan ook iets aan te doen is. En dat het daardoor minder kan worden en hopelijk uiteindelijk over gaat of in ieder geval leefbaar wordt.

Jan Jaap van Hoeckel

 

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Doe niet zo moeilijk!

De man bij mij aan tafel luchtte zijn hart. Ja, zijn partner had tijdens een twistgesprek, in het heetst van de strijd gezegd: Doe niet zo moeilijk! En dat was een brug te ver. Hoezo ik moeilijk? Ik wilde haar gewoon vertellen wat er gebeurd was, hoe dat bij me overkwam en hoe ik me daarbij voelde, wat is daar nou voor moeilijks aan?

Doe niet zo moeilijk! Een veelgehoorde verzuchting in relaties. De een vindt iets niet leuk en wil daarover praten en doet dat ook, alles komt uit de kast wat er maar een beetje toe doet. De ander heeft daar geen zin in of vindt dat er van een mug een olifant wordt gemaakt. Jee, wat doe jij moeilijk, zeg!  

Zijn reactie is begrijpelijk. Je wilt uitleggen hoe je je voelt en wordt dan zonder pardon afgeserveerd. Je doet moeilijk. Punt. Einde gesprek. En dat niet alleen. Je wordt ook gekwalificeerd als een moeilijk mens op een moment dat je juist hartstikke helder wilde maken wat er in je omgaat, waarom je je rot en geërgerd voelt door de woorden of het gedrag van de ander. Niet fijn en nogal kwetsend. Terwijl je van jezelf weet dat je juist goed communiceert, dat je luid en duidelijk bent in je meningen, dat je doorzichtig bent en allesbehalve iemand die moeilijk doet.

Als mensen zeggen dat ze hun partner moeilijk vinden, denk ik weleens: Hoezo, je wilde toch geen sufkont op de bank? Je wilde toch een partner met pit in zijn of haar donder? Die eerlijk is, voor zijn of haar mening uitkomt, geen flauwekul verkoopt, zegt wat er in het hoofd en hart omgaat? Je had toch geen behoefte aan iemand die maar ja en amen knikt, die bij alles roept Ja, da’s goed, en zich als een mak lammetje gedraagt? Daar moet je toch niet aan denken, je zou toch gillend gek worden!

De vraag is of dit soort makkelijke meegaande types sowieso bestaan?  Mogelijk wel, maar dan zijn ze toch tamelijk schaars. Elk mens worstelt regelmatig met problemen die hij op zijn bord krijgt door de woorden of het gedrag van de partner. En elk mens heeft regelmatig de behoefte om te zeggen wat hij op zijn lever heeft, tekst en uitleg, alles erop en eraan, je kan immers niet duidelijk genoeg zijn. Tja, het is waar, het zijn vaak niet de makkelijkste gesprekken, in relaties kunnen problemen soms heel complex zijn, juist omdat er naast de objectieve feiten ook veel gevoelens, emoties en ingewikkelde achtergronden een rol kunnen spelen. Dus ja, dat zijn soms moeilijke gesprekken. So what?

De andere kant van de medaille. Er zit je iets flink dwars en je wilt onmiddellijk je ei kwijt. Begrijpelijk. Maar het kan precies het verkeerde moment zijn. De stemming is er niet naar, de kinderen jengelen om aandacht, druk, haast, de telefoon gaat, moe… Als je dan toch doordramt is het in zo’n situatie gemakkelijk gezegd: Doe niet zo moeilijk! Hoe onterecht het ook is. Het zou wijzer geweest zijn als de ander met enige tact zou vragen om het gesprek op een ander tijdstip te voeren, als er tijd en aandacht voor kan zijn.

Communicatie is niet altijd gemakkelijk. Doe niet zo moeilijk, kan, zoals gezegd, betekenen dat het tijdstip verkeerd gekozen is. Het kan overigens ook betekenen dat het gesprek voor de ander letterlijk te moeilijk is, dat het lastig is te begrijpen, dat het probleem te veel verstopt zit in de woordenstroom. Wat de ander eigenlijk wilt zeggen is: Ik vind het moeilijk, ik begrijp het niet helemaal… Voor de helderheid zou het natuurlijk verstandig zijn dat die ander dat dan ook zou zeggen in plaats van je af te serveren.

Doe niet zo moeilijk, in alle gevallen is die opmerking goed voor een onaangename discussie waaronder het werkelijke probleem bedolven wordt. Wat mij betreft mag die zinsnede in het boekje ‘Nooit Meer Zeggen’. Daarin kom je hopelijk ook tegen het woord Belachelijk en de opmerking Je bent net je moeder! Onder andere… Wat zou er wat jou betreft zeker ook inmoeten?

Jan Jaap van Hoeckel

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

Ward | 10 oktober 2017

Zo ben ik nu eenmaal...zou er ook in kunnen.

anoniem | 10 oktober 2017

Niet alleen liefdespartners doen dit, ouders zijn net zo tegen hun kinderen. Tenminste die van mij. Willen geen problemen horen. Leuk doen en anders ga maar weg.

Marja | 10 oktober 2017

mijn ex-partner maakte het nog groter door te zeggen dat ik een ingewikkelde en complexe persoonlijkheid was. Die hakte er best wel in en ik sloeg dan volledig dicht. Na verloop van tijd ben ik er zelfs in gaan geloven. Het heeft veel tijd en moeite gekost om dit idee los te laten.

anne | 10 oktober 2017

"Doe niet zo moeilijk" is nog nooit tegen mij gezegd, ook ik heb het nog nooit tegen een ander gezegd.... Wel: "Wat ís dit moeilijk..." Zoals bedoeld 'hoe komen we eruit - erdoor - verder'. Niet kop in 't zand, maar samen praten én eruit - erdoor komen. Door te zwijgen of weg te lopen wordt het enkel meer onoplosbaar.

Rosa | 10 oktober 2017

Zo heb ik een familielid die constant tegen me zegt als ik iets opper "Luister Rosa, het is gewoon heeeel simpel! Blablabla.... ". Klinkt voor mij precies als 'Doe niet zo moeilijk!' (zeur niet zo). Fijn om dit artikel te lezen, en sterkt me in mijn gevoel dat ik me geserveerd voel.

Joost Soetens | 10 oktober 2017

Je bent net je vader ;-)

Nanna | 16 oktober 2017

Jemich , Jan Jaap, als je echt denkt en vind: doe niet zo moeilijk, want dat kan toch?, dat je dat dan maar recht voor zn raap mag zeggen, want dat heeft toch betrekking op dat moment en je kan daar als "beschuldigde" op terug komen ook op een later tijdstip. Ik vind het toch meest akelig als er non stop tegen je aan gescholden wordt en je kan er geen touw aan vastknopen en diezelfde ander is dan niet aanspreekbaar en als je een woord zegt begint de scheldkanonnade overnieuw

Nanna | 17 oktober 2017

ik heb er nog een nachtje over geslapen over de opmerking -doe niet zo moeilijk Het is inderdaad een dooddoener waar je communicatie mee lam legt. Mijn ontkenning daarvan in de vorige reactie is ontsproten uit de ontdekking dat zo'n opmerking een wapen kan zijn tegen scheldkanonnades. Ontkennen is ook een dooddoener heb ik bij deze ontdekt. Sorry Jan Jaap dat ik me niet meteen inleef in de intentie van wat er gezegd wordt, omdat ik nu zelf met het vraagstuk te kampen heb hoe ik scheldpartijen kan indammen en soms word ik ook opgewacht en daar ben ik ongelukkig om.

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Sorry, dat heb ik niet goed gedaan

Kennelijk een van de moeilijkste dingen die er is: toegeven dat je iets fout hebt gedaan. Gewoon zeggen: sorry, dat heb ik niet goed gedaan. Veel mensen lukt het gewoon niet. Zeggen dat je een fout hebt gemaakt wordt gevoeld als een afgang, jezelf voor schut zetten. En dat wil je toch niet? Dus is het voor velen een goede gewoonte om zich zo nodig in allerlei bochten te wringen om duidelijk te maken dat het eigenlijk niet fout was. En dat het misschien wel juist heel goed was wat er gebeurd is. Fouten, ik?

Er is altijd wel een excuus waarom we dingen doen die we achteraf beter niet hadden kunnen doen. Terwijl het niet om het excuus gaat maar simpelweg om het ruimhartige gebaar, de eerlijke constatering: Sorry, dat heb ik niet goed gedaan. 

De meeste fouten worden niet opzettelijk gemaakt, er is vaak geen sprake van schuld, hoogstens van onkundigheid of onnadenkendheid. We schijnen het wel eens te vergeten dat we gewoon mensen zijn. We doen ons best, we moeten weet ik het hoe vaak beslissingen nemen. We wikken en wegen en doen vervolgens wat ons het beste lijkt met de kennis die we op dat moment hebben. Dat gaat vaak goed, iedereen blij, jij blij. En soms, oei, dan gaat het niet goed, dan pakt je beslissing heel anders uit dan je voorzien had. Achteraf blijkt bijvoorbeeld dat je dingen over het hoofd hebt gezien bij je afwegingen. Of dat je de reacties verkeerd hebt ingeschat. We zijn mensen, dus maken we fouten, dat hoort bij ons.

We moeten zelfs fouten maken, dingen verkeerd doen is de snelkookpan in ons leven. Het is de meest efficiënte manier van leren. Mits we er natuurlijk voor open staan om er inderdaad iets van te leren. Fouten maken is kenmerkend voor onze soort. Stel dat we geen fouten zouden maken, dan kunnen we God ook van ons lijstje schrappen, dan zijn we het immers zelf.

Ik ben actief op milieugebied en help daarnaast soms mensen die conflicten hebben met de overheid. De cultuur die daar heerst, echt daar schrik je van. In de tientallen jaren dat ik dit werk doe, heb ik niet één keer uit de mond van iemand die bij gemeente, provincie of rijksoverheid werkt, gehoord: Sorry, dat hebben we niet goed gedaan. Terwijl toch uit alles blijkt dat er faliekant foute beslissingen zijn genomen. De hele machinerie is erop ingesteld om alles te verdedigen, koste wat kost. Het is tenenkrommend hoe gammel de redenaties soms zijn om aan te tonen dat het heel juist is wat er gebeurd is. En het is natuurlijk vooral gênant dat overheden zich zo opstellen en er alles aan doen om degene die ze op hun fouten wijst, voor gek te verklaren. Als je ze er heel persoonlijk naar vraagt, voeren ze als excuus aan dat het toegeven van een fout soms forse consequenties kan hebben.

Maar natuurlijk, onze beslissingen hebben altijd consequenties! Consequenties in positieve of negatieve zin. Dat geldt voor overheden maar net zo goed voor ieder van ons. Daar gaat het nu juist om! Beslissingen nemen en de consequenties aanvaarden! Beslissingen zonder gevolgen zijn geen beslissingen. Met name het dragen van de consequenties is essentieel voor het leerproces. Draag je ze niet, dan leer je niks. Sorry zeggen zonder de consequenties te dragen is geen sorry. Dat is niks.

Je moet fouten maken om er uiteindelijk minder te maken. Kunnen toegeven dat je per definitie fouten maakt en ruiterlijk kunnen zeggen dat je het in bepaalde gevallen inderdaad niet goed hebt gedaan, vergt een omslag in denken. De gedachte dat het toegeven van fouten gezichtsverlies oplevert, dat je een soort schuld op je laadt, berust op een misverstand. En dat geldt ook voor de gedachte dat je respect afdwingt als je desnoods tegen de verdrukking in duidelijk kunt maken dat je het altijd goed doet. Het tegendeel is waar. Op deze manier heb je jezelf ontmenselijkt. Personen, overheden, organisaties, verliezen zo alle respect en vervreemden mensen van zich.

Mensen maken fouten en omgekeerd maken fouten ons menselijk. Het in het algemeen kunnen toegeven dat je ze maakt en in concrete gevallen dat dan ook kunnen zeggen en de consequenties aanvaarden, juist daarmee toon je je warme hart, win je respect, bind je mensen aan je en houd je de verbinding in stand. Fouten maken, het is een van de belangrijkste uitdagingen van ons leven…

Jan Jaap van Hoeckel

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

Goedel | 26 september 2016

Heel mooi en zo waar weerom Jan Jaap!

nicole | 27 september 2016

De basis van het niet durven toegeven fouten te maken ligt al in onze jeugd! Niet voldoen aan de verwachtingen van onze ouders is onze grootste angst. Dus is ons verdere leven vaak gebaseerd op angst. Want we kunnen gewoon weg niet voldoen aan die verwachtingen. Simpelweg om het feit dat wij niet onze ouders zijn. Als je al vroeg leert dat fouten maken fout is, dan haal je het onderste uit de kan om alles goed te doen. Rent jezelf voorbij en je hebt t er zo druk mee...dat je vergeet te luisteren en te kijken naar jouw eigen gevoel. Wat jij eigenlijk wil en belangrijk vindt! Volgens mij is het leren kennen van jouw pure zelf, de basis van durven je "fouten" toe te geven. Als je ze aan je zelf durft toe te geven, dan durf je meer van jezelf te laten zien. En dan blijkt "fout" vaak niet eens zo "fout" te zijn. Doe je alles vanuit je hart, weet je dat je goed genoeg bent. Zul je handelen vanuit een goede intentie.

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Angst, onze grootste dwarsligger

Mijn moeder zei altijd: angst is de ernstigste ziekte die je kunt hebben. En ik heb wat angsten gekend in mijn jonge jaren. Veel mensen lijden aan deze ernstige ziekte.

En wat erger is, ze hebben geen notie hoe ze daar vanaf kunnen komen. Angst houdt je af van een heerlijk leven. Angst houdt je af van vrijheid. Angst houdt je af van je dromen. Van een blij en gelukkig leven. Dit filmpje van Lisa Nichols wil misschien een beetje helpen. Al zou het je alleen maar bewust maken van het feit dat je aan deze ziekte angst lijdt. Hopeljk helpt je het een beetje om jezelf ervan te verlossen. En kun je het zelf niet, zoek een helpende hand. Kijk hier naar het filmpje.

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Podcast Afl. 3: Over hoofdschakelaars, knoppen en wat geluk eigenlijk is

Podcast Afl. 3: Over hoofdschakelaars, knoppen en wat geluk eigenlijk is

De derde podcast is inmiddels in de lucht. Emilie van Steen en ik in gesprek met elkaar over geluk. Een podcastserie die voorlopig nog wel even doorgaat en die hopelijk bijdraagt aan een fijner leven voor iedereen die deze serie beluistert.

In deze aflevering praten we o.a. over het bedienen van je knoppen en van je hoofdschakelaars. Klinkt een beetje als abacadabra, maar luister en het wordt je duidelijk. Ook hebben we het over stappen zetten en wat geluk nu eigenlijk is. Iedereen heeft daar een mening over, de een vindt dit, de ander dat. Is er eigenlijk wel een definitie die voor iedereen geldig is? Ik wens je veel luisterplezier. Te beluisteren op veel podcastplatforms. Ook op Spotify en Google Podcasts. Spotify  Google Podcasts 

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Dit moet je zien, je gelooft je eigen oren niet!

Ik kan het zelf nauwelijks geloven dat ik deze Cubaanse pianovirtuoos, Abel Marcel heb kunnen overhalen om te komen spelen tijdens mijn boekpresentatie op 16 oktober in Den Bosch.

Ik ben er apetrots op, als je Abel Marcel hebt gehoord, begrijp je dat. En jij kunt bij dit unieke optreden in Den Bosch zijn. Op zondagmiddag 16 oktober om 14.30 uur. Er treden nog meer uitstekende artiesten op. Lees en luister wat je nog meer te wachten staat. En meld je aan, de toegang is gratis.

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

...de duurzaamheid van geluk

Geluk is een woord dat veel verwarring zaait. Iedereen heeft er een andere mening over. We kunnen alles definiëren, een brood, een televisie, een hark, maar geluk, toch het belangrijkste in een mensenleven, nee, dat kunnen we niet. Raar...

In deze video waag ik me aan een definitie waar je wat mee kunt. Die geluk begrijpelijk maakt en die je de mogelijkheid biedt je eigen geluk te eiken. Met voorbeelden uiteraard. Ook praat ik in deze video over geluksexperts, bewustzijn, facebook, afscheid nemen, over mijn persoonlijke leven en over de weg die ik zelf ga. Kort en goed, deze video gaat over de dingen die mij bezighouden en verwonderen... je zou dit mijn geloofsbrieven kunnen noemen. Neem er wel even de tijd voor, het gesprek duurt 25 minuten.

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

Goedele | 26 oktober 2015

Mooi hoor! Je raakt volgens mij wel de kern Jan Jaap: al of niet gelukkig zijn hangt af van hoe je omgaat met wat je overkomt, het zit in je en daar contact mee kunnen maken dus. En wat kan je mooi vertellen..:)

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Ik hou van mij

Op 11 juni 2012 heb ik een colum geplaatst met als titel: ik hou van mij. En nu komt er via een (facebook)vriendin een prachtige video langs. Een gedeelte uit de film Angel-A van Luc Besson.

Hoe bijzonder dat mijn column nu verfilmd is, zo'n gevoel heb ik nu. Prachtig om naar te kijken. Wel even een paar minuten de tijd nemen, het is meer dan de moeite waard. En als je dan nog een minuutje hebt, lees dan de column nog eens op deze website. Waarschijnlijk put je er inspiratie uit...

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

Greta van Buuren | 12 november 2012

Een glimlach op mijn gezicht. Fijn dat je dit aan elkaar hebt gekoppeld. Prachtig filmfragment, ik ben geïnspireerd. Dank daarvoor.... Greta

Nicole Wijkel | 12 november 2012

hoi Jan Jaap, wow,mooi! weer even een genietmomentje!! Heerlijk!

Irene Hagemans | 12 november 2012

HIJ IS HEEEEL MOOI!!!!!!!!!!!

Judith | 12 november 2012

Fascinerend, zo herkenbaar. De film werd een beetje troebel, zit gewoon te janken. Bedankt dat je het hebt gedeeld. Zou eigenlijk wel aan je volgende boek toegevoegd kunnen worden, ter versterking van jou column. Ga nog een keer kijken!

lennie | 12 november 2012

Indrukwekkend en mooi!!

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Een boek vol hoop en houvast voor een gelukkig leven

Een heel persoonlijk document

Na mijn eerste boek ‘Wie heeft ons in godsnaam geleerd dat regen slecht weer is? en mijn tweede ‘Achter elk gelukkig leven staat een overvolle kliko’, heeft nu mijn derde boek het levenslicht gezien. En alweer een lange titel: ‘De enige dwarsligger op de weg naar geluk ben je zelf’. Ook van dit boek is het centrale thema ‘geluk’.

En jij? Ben jij gelukkig? Deze vraag krijg ik vaak te horen van mensen die mijn workshops volgen, die mijn boeken lezen of die ik coach. Het antwoord is, kort samengevat: Ja! Maar ik heb wel een lange weg af moeten leggen om zover te komen. En die was allesbehalve gemakkelijk. In het eerste deel van mijn nieuwe boek heb ik die weg beschreven, vanaf mijn geboorte tot aan de dag van vandaag. De voortdurende onderstroom van niet-gelukkig zijn (waar je uiteraard niet over praat), de frustraties, de traumatische ervaringen, de pijn, de therapeuten en uiteindelijk de overwinningen. Ik had niet zozeer de behoefte om het van me af te schrijven, ik heb mijn verleden wel verwerkt. Maar ik wilde graag mijn lezers meenemen op mijn weg en ze vooral laten zien welke ontdekkingen en verworven inzichten mij hebben geholpen om mijzelf van niet-gelukkig uiteindelijk gelukkig te maken.

Ik ben ervan overtuigd dat mensen die niet gelukkig zijn en die het besluit hebben genomen om het wel te worden, in wezen dezelfde weg gaan. We lopen allemaal tegen dezelfde dingen aan, komen tot dezelfde ontdekkingen en inzichten. Geluk is universeel. In die zin is mijn verhaal voor velen heel herkenbaar.

Het tweede deel van het boek bevat tientallen observaties, ervaringen, verhalen, zo uit het leven geplukt. Daarin lees je hoe gelukkig-zijn en ongelukkig-zijn eruit ziet en wat je ermee kunt.

Ik hoop zo dat dit boek hoop en houvast biedt aan iedereen die zo graag gelukkiger wil zijn. Zoals de titel zegt: de enige dwarsligger op de weg naar geluk ben je zelf. Heb je dat eenmaal ontdekt en geaccepteerd, dan ben je op de goede weg. En krijg je die dwarsligger uiteindelijk onder de duim, dan ja, dan ga ook jij proeven van een gelukkig en uitgebalanceerd leven... Verkrijgbaar via alle (internet)boekhandels en via de webshop. € 16,95

Bestel hier het boek  (geen verzendkosten)

                                                                                                                                                                   

 

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

Nanna ( overbuurvrouw) | 30 januari 2017

Dag Jan Jaap zo lang geleden en inmiddels zo veel hebt u geschreven en gedaan, dat ik geen je durf te zeggen Ik probeer donderdag 16 febr. naar boekhandel "De Omslag" te komen als mijn buurman met zijn Fiat met mij daarheen wil rijden. Hij heet Aad . Vriendelijke groeten Nanna

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Toon eens wat minder begrip

Ja, maar ik begrijp het wel. Dat had de jongeman tegenover me als een paar keer gezegd. Hij had bij me aangeklopt, flink in de kreukels. Eigenlijk een heel leuk leven, maar zo voelde hij het niet. Hij worstelde met alles, dacht veel na, voelde zich onbehaaglijk en klem en wist het gewoon niet meer. Terwijl, vond hijzelf, hij toch niks te klagen had. Een leuke studie International Business and Management, aardige vrienden en sinds pas een vriendinnetje. Voldoende geld om van te leven, ja, alles zat hem mee. Maar toch...

We hadden een lang gesprek nodig om de pijn bloot te kunnen leggen. Ja, zijn vader was niet altijd even aardig tegen hem, zijn hele schooltijd had hij hem opgejaagd, het moest altijd maar beter. Hoe vaak had hij het niet moeten horen dat hij een stomkop was. En nog steeds was hij niet erg te spreken over de (toch echt niet zo slechte) resultaten van zijn studie. Stomkop! En elke keer als zijn vader het zei, kromp hij in elkaar. Ja, ik begrijp het eerlijk gezegd wel hoor, mijn vader heeft in zijn jonge jaren flink moeten ploeteren om iets te bereiken. Zijn ouders hielden hem kort en vonden dat hij altijd zijn uiterste best moest doen. En dat deed hij, studeerde dag en nacht, en eenmaal aan de slag in het bedrijfsleven maakte hij vaak tachtig uur in de week. Tja, en dag en nacht studeren doe ik echt niet, ik wil soms ook graag plezier maken, dus ja, ik begrijp hem wel…

Hij was dol op zijn moeder, die kon geen kwaad bij hem doen. Hoewel ze altijd wel een mening had over de dingen die hij deed, de vrienden en vriendinnen met wie hij omging, zijn kleren. Vorige week had ik een nieuwe spijkerbroek gekocht, echt heel gaaf, lichtelijk gescheurd op kniehoogte, was niet eens zo goedkoop. Kom ik het weekend thuis en voordat ik mijn moeder een kus kon geven, keek ze met grote ogen naar mijn broek en vroeg ze of ik die weg wilde gooien, hij was immers hartstikke kapot! Zij weet best dat dit in de mode is, maar ze heeft er niks mee, dus ik mag er ook niks mee hebben. Oh wat voelde ik me gekleineerd en teleurgesteld, maar ach, ik begrijp het wel.

Uitgebreid vertelde hij uit wat voor nest zijn moeder kwam. Lieve mensen maar zo arm als job, zij had in haar jonge jaren ook in gescheurde kleren moeten lopen, er was gewoon niks anders. En toen was het allesbehalve in de mode, ze werd vaak genoeg uitgemaakt voor armoedzaaier. Dus begreep hij haar uitval wel

Ons gesprek was bezaaid met dit soort voorvallen. De pijn die hij voelde, onmiddellijk afgedekt met zijn oeverloze begrip. Het duurde even voordat hij zelf zag wat er gebeurde, wat hij deed. Al zijn pijn, al zijn woede, al zijn teleurstelling, alles werd door hemzelf de kop in gedrukt door zijn begrip. Hij zat klem en niet zo’n beetje ook. Het leven wat hij wilde leiden en hoe zijn ouders dat zagen, daar zat een enorm gat tussen. Maar hij hield van zijn ouders, voelde zich ook verplicht aan hen, ze hadden hem immers ruim 18 jaar opgevoed en toch veel voor hem overgehad.

Kijk wat hier gebeurt. Dit gevoel van loyaliteit versus het eigen belang. Veel mensen kennen het en leven in een voortdurende spagaat. Altijd maar begrip tonen voor de ander, voor familie, maar ook voor vrienden, meerderen op het werk, collega’s… Wat er ook gebeurt, hoe pijnlijk je ook wordt getroffen… Tja, de ander heeft zichzelf ook niet gemaakt, hij heeft het zelf ook niet gemakkelijk, tja, je kan wel eens een slechte bui hebben, ach eigenlijk heeft hij ook best gelijk… Het maakt niet uit hoe de ander je ook kwetst, kleineert, schoffeert, op je ziel trapt, het maakt niet uit hoeveel pijn je voelt, ach je begrijpt het wel.

Dit soort begrip is vaak gebaseerd op angst. Angst om de ander kwijt te raken, angst om liefde, vriendschap, collegialiteit en respect te verliezen. Angst om de ander te beschadigen. Het effect van je begripvolle houding is dat je het omgekeerde bereikt van wat je beoogt, het respect dat de ander voor je heeft wordt steeds dunner en ijler.

Je angst is notabene ongegrond. Iemand aanspreken op zijn gedrag is niet hetzelfde als iemand als persoon afwijzen. Liefde en vriendschap en elkaar af en toe de waarheid zeggen, bijten elkaar niet. Als iemand je onheus bejegent, lullige dingen zegt, je pijn doet, is het goed dat je je primaire emoties de ruimte geeft. Word kwaad, verdrietig, verontwaardigd, zeg wat je ervan vindt en spaar de ander niet. Toon vooral geen begrip, niks ervan. Waarom iemand doet wat hij doet is niet van betekenis. Hij doet het, daar gaat het om. Wat erachter zit is niet jouw probleem maar het probleem van de ‘dader’ zelf, die moet vooral zijn eigen problemen oplossen.

Dit is een pleidooi om regelmatig te weigeren iets te begrijpen. En je daardoor te bevrijden uit de klem waarin je jezelf gezet hebt, waarschijnlijk ben je je er niet eens bewust van. Je voelt je alleen rot, bedrukt en machteloos. Aan jou om dat gevoel te stoppen en om een eerlijk en oprecht leven te leiden, jouw leven! Toon minder begrip en geef je terechte emoties alle ruimte. Dat lucht op. En maakt het leven stukken zonniger…    

Jan Jaap van Hoeckel

 

 

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

anne | 18 juli 2018

Heel herkenbaar, maar het geldt absoluut niet voor mij. Ik ben altijd mijzelf gebleven, hoe, waar, met wie dan ook. Dat betekent niét onbeleefd zijn, want in mijn werk is het even zo vaak aanpassen aan..... Ik heb geleerd; op een nette manier kun je alles uitleggen. "Spaar de ander niet" schrijf je, juist niét, want door diegene te 'sparen' kan hij niet de les ontvangen die jij op dat moment in zijn leven kunt zijn. Wanneer dat wederzijds is, ben je écht vrienden met iemand.

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

De snelkookpan van ons leven...

Vallen en opstaan, ik noem dat weleens de snelkookpan van ons lerende leven. Goede raad, persoonlijk gegeven of opgepikt uit boeken en media, wil ook wel helpen, maar heeft veel minder impact. We moeten fouten maken om te kunnen leren, het is onvermijdelijk. Niet dat ik je zou willen stimuleren om stomme dingen te doen, maar je moet niet te veel inzitten over de dingen die je niet goed hebt gedaan. Tenminste, zolang je bereid bent om daar lessen uit te trekken.

De man tegenover me vertelde wat hem was overkomen. Zijn zoon en schoondochter waren de gelukkige ouders van een schat van een dochter van nog geen halfjaar oud. Hij kwam er vaak en genoot van dit jonge gezin. Hoe bijzonder om te zien hoe deze twee volwassen mensen zich ontpoppen als toegewijde ouders die hun baby met veel liefde en aandacht omgeven, zei hij, en hoe zij met alle geduld van de wereld met haar aanhummelen. En al even bijzonder is het om mee te mogen maken hoe mijn kleinkind dag na dag leert, het gaat maar door.

De trotse man vertelde hoe hij op een namiddag bij het gezin was, zijn zoon was nog op zijn werk, zijn kleindochter kroop een beetje door de kamer. Op een gegeven moment ging zijn schoondochter naar de keuken, er moest immers gekookt worden. Uiteraard werd hem gevraagd om heel goed op te passen. Hij knikte bevestigend, de baby zou niets overkomen.

Hij zat op de bank, zijn kleindochter kroop wat onhandig over de vloer. Ach, dacht hij, ik zet haar bij mij op de bank, kan ze daar een beetje rondkruipen. Hij vertelde hoe ze met veel moeite een beetje van kussen naar kussen klauterde en ze het kennelijk goed naar haar zin had. De keukendeur zwaaide open, zijn schoondochter overzag het schouwspel en zei streng: Nee dit wil ik niet, de baby is nog veel te jong, dadelijk valt ze van de bank! Daar was hij niet van gediend, deze betutteling, ging in de verdediging en vond dat de baby rustig op de bank kon blijven, er zou echt niets gebeuren. Mokkend liet zijn dochter het daarbij en liep weer de keuken is.

Ze had de keukendeur nog niet dichtgetrokken of boink!! Toch even niet goed opgelet, daar lag de baby op de grond, onmiddellijk in een jammerlijk gehuil uitbarstend. Ik voelde me knap onhandig en schuldig, zei de man met een schuldbewuste blik. De keukendeur zwiepte open, zijn schoondochter pakte het huilende kind van de vloer en gaf hem flink van katoen: ik had nog zo gezegd dat ze niet op de bank mocht kruipen maar jij wist het zogenaamd beter, kijk nou eens wat er gebeurt!

Zijn reactie ging volstrekt op de automatische piloot. Ja hoezo? Dat had iedereen kunnen gebeuren, jou ook. Kan ik het weten dat het kind ineens een onhandige manoeuvre maakte waardoor ze van de bank viel? Je moet je niet zo aanstellen, dat kind is gewoon geschrokken, daarom huilt ze, ze heeft zich echt geen pijn gedaan, kinderen zijn nu eenmaal van elastiek. Jeetje wat een gedoe om niks!

Tot mijn verrassing zei hij dat deze riedel weliswaar door zijn hoofd schoot maar dat hij zich had ingehouden. Ik heb geen zin om op de automatische piloot te leven en standaard reacties te geven op de dingen die gebeuren. Ik heb geleerd om in elke omstandigheid na te denken en me af te vragen wat er werkelijk aan de hand is. Hij somde het nog eens op. Mijn schoondochter laat weten dat ik iets niet moet doen, ik vind dat onzin en wimpel haar opmerkingen af. Vervolgens gaat het mis en gebeurt er precies waar ze voor vreesde. Het kind schrikt, huilt, heeft misschien wel pijn, mijn schoondochter is eveneens van haar stuk en leest me de les.

Toen hij begreep wat er werkelijk aan de hand was kon hij reageren. En hoe! Je hebt gelijk, dit is jouw huis, het is jouw kind, jij bepaalt wat er in jouw huis en met jouw kind gebeurt, niet ik. Ik moet voortaan beter naar je luisteren, dit was dus stom van me, het spijt me.

Deze man moest deze fout kennelijk maken om voorgoed iets te leren. Op de eerste plaats over de opvoeding van zijn kleindochter. Hij bepaalt niet hoe dat gaat. Ouders gaan over hun eigen kinderen. Zij bepalen de maatstaf, zij geven aan wat goed en niet goed is, wat mag en niet mag, ervan uitgaande dat het liefdevolle ouders zijn. En op de tweede plaats, maar misschien is dit wel de eerste plaats: respecteer de mening van een ander, ook als het niet direct de jouwe is.    

Vallen en opstaan, het is werkelijk een snelkookpan…

Jan Jaap van Hoeckel

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

Anne | 11 februari 2018

Oh ja ! Ook met de oude mensen die "zelluf willen doen". Laat ze maar strompelen en knoeien, zolang het nog zelf willen doen..... ;-) Anderen respecteren in hoe zij het doen is tegelijk over je eigen drempel gaan van niet betuttelen, maar accepteren.

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Over verantwoordelijkheid

Vanochtend een lang gesprek met vrienden over mijn werk, over mijn denken over geluk en de visie die ik in mijn boeken heb beschreven. Al pratende schoot mij ineens de opmerking te binnen die mijn bedrijfsadviseur in de jaren tachtig op mijn bord legde. Hij hielp mij bij het managen van mijn reclamebureau, maakte me wegwijs in de wereld van het ondernemerschap en sprak me regelmatig streng toe over de manier waarop ik mijn werk deed.

Deze man heeft me duidelijk gemaakt dat ik een grote verantwoordelijkheid droeg voor de zaak die ik dreef. Voor de mensen die er werkten, voor de toeleveranciers en voor de opdrachtgevers die we hadden. Ik was de motor, ik bepaalde, ik zat aan het stuur, ik mocht het zeggen, nee móést het zeggen.

Zijn aanwezigheid, een keer in de week was telkens weer een confrontatie met mezelf. Ik had gewoon te zorgen dat alles goed op orde was, dat mijn medewerkers goed werden aangestuurd, dat klanten tevreden waren, de leveranciers graag zaken met ons deden, dat er op tijd betaald werd, dat de afspraken goed werden nagekomen. Ik voelde aan de ene kant die druk, aan de andere kant proefde ik het genoegen van een goed lopend bedrijf, blije medewerkers, klanten en toeleveranciers. Niet altijd natuurlijk, maar in het algemeen was dat wel zo.

Jan Jaap, als je een klant verliest ligt dat aan jou en aan niemand anders!

Die kwam binnen! Ik sputterde flink, ja hoezo? Elke klant heeft zo zijn eigen beweegreden waarom hij komt en waarom hij gaat. Daar ga ik niet over. Hoe kun je nou zeggen dat het aan mij ligt als-ie vertrekt? Johan, zo heette mijn adviseur, typeerde ik altijd als meedogenloos doch rechtvaardig. Hij wist heel goed wat hij zei, ja, hij was hard, maar dat had ik kennelijk nodig. Hij hield niet van ontsnappingsroutes als het gaat om je verantwoordelijkheid. Je bent het of je bent het niet en je bent het niet een beetje of niet helemaal. Met andere woorden: verantwoordelijkheid moet je ten volle accepteren.

Hij legde me uit wat hij bedoelde. Het punt is: je bent niet in staat geweest om de klant te behouden. Je hebt niet goed doorzien hoe de mensen daar in elkaar zaten. Je hebt mogelijk dingen niet goed gedaan, je afspraken, de facturen, de kwaliteit van jullie werk, de communicatie. Je hebt ze niet voldoende verrast. Ze zijn uit je handen geglipt terwijl het mede je taak is om ze goed vast te houden.

Pffff… ik luisterde goed, voelde verzet maar was ook onder de indruk. Deze visie op verantwoordelijkheid, dit is zo essentieel. Wat er ook in jouw leven gebeurt, accepteer de verantwoordelijkheid voor jouw deel, en dat is vaak groter dan je denkt. Dat is niet alleen in het zakenleven zo, maar ook in je normale leven. In je contacten met je partner, je familie, vrienden of anderen.

Hoe vaak raken mensen niet in een conflict en mondt dat binnen de kortste keren uit in een welles-nietes situatie. In beschuldigingen over en weer en het droppen van de zwartepiet bij de ander. Elk van de partijen probeert zijn gelijk aan te tonen en het ongelijk van de ander. Nog nooit is er op zo’n manier een conflict opgelost.

Als iemand pijn voelt aan jouw gedrag, kwaad is, verdrietig, teleurgesteld, dan kun je wel zeggen dat hij of zij het volkomen verkeerd ziet, maar daarmee ontken je de gevoelens en de emoties van de ander. En die zijn een realiteit, daar heb je mee te maken. De vraag is hoe het komt dat een ander dingen voelt, ervaart, ziet, terwijl jij je van geen kwaad bewust bent?

Je mag constateren dat jouw woorden, jouw handelen, jouw houding en blik kennelijk bij de ander negatieve gevoelens hebben opgeleverd. En dat hoeft niets te maken te hebben met jouw bedoelingen, die kunnen haarzuiver zijn. Het gaat dus niet zozeer om de feiten, om het gelijk, maar kennelijk om de stoornis tussen zender en ontvanger. En natuurlijk kun je dan zeggen dat de ontvanger niet goed kan luisteren en niet attent is geweest. Maar als je de wereld wilt veranderen is het slimmer om je krachten te wijden aan één, aan jezelf dus, dan aan zevenmiljard anderen. Jij mag je afvragen – en vraag het vooral aan degene die zich pijnlijk getroffen voelt – of je je communicatie met deze persoon en in de gegeven omstandigheden niet beter had kunnen doen. En ongetwijfeld is dat inderdaad zo.

Dat heet verantwoordelijkheid. Het zoeken bij jezelf, niet naar anderen wijzen. Een weg zoeken om de oorsprong van het probleem aan te pakken voordat het een conflict wordt. En in veel gevallen leidt die weg naar jouzelf. Dat kun je alleen maar begrijpen als je bereid bent je hoofd te buigen, je trots aan de dijk te schuiven, je gelijk niet als uitgangspunt te nemen maar je eigen geluk.

Jij en jij alleen bent verantwoordelijk voor de kwaliteit van je leven. Dat is een van de hoofdschakelaars van geluk die ik benoem in mijn boek ‘Achter elk gelukkig leven staat een overvolle kliko’.

Jan Jaap van Hoeckel

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

Cas Eijsbouts | 15 september 2017

Dag Jan-Jaap, Dit stukje met genoegen gelezen... voor mij bekende koek, maar niettemin kijk ik dagelijks regelmatig - en passant - naar een programma op televisie (bij mij -KPN- op 11) RTL-z (schijnt ook op internet uit te zenden) van een bedrijfsadviseur die aan kleine bedrijven heel interessant adviseert !!IPVI

Nanna | 19 september 2017

Dag Jan Jaap sfeervol kan je jouw bedrijf omschrijven. Plezierig om te lezen. Hoe hou je een bedrijf zo dat je zelf nog een beetje mens mag blijven. Jij bent een een echte schat dat je jezelf zo daar in laat zien. Het lijkt mij doodgewoon dat je niet alle klanten kan binden omdat je toch geen allemansvriend bent. Ik ben je boek "Dwarsligger" aan het lezen naast "Gij nu" van Griet. groetjes Nanna (overbuurvrouw)

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Laat zorgen je leven niet overnemen

Jonge vrouw, niet erg happy, stikte van de zorgen vond ze zelf. Nu liep ze weer aan tegen een betalingsachterstand. Er lagen enkele rekeningen in haar speciale laatje ‘Nog te voldoen’ die ze niet kon betalen. In ieder geval nu niet, en bij drie van de vijf rekeningen was de dertigdagentermijn al verstreken. Wat moest ze doen? Ze was danig van slag, had zoiets van m’n kop in het zand, maar dat verstikte haar. Logisch, wie z’n kop in het zand steekt, krijgt nu eenmaal gebrek aan adem…

Man van in de vijftig. Hij maakte zich grote zorgen om de wereld. Waar gingen we naartoe, aanslagen hier en daar, bevolkingsgroepen die tegenover elkaar stonden, het klimaat, politieke spanningen. Het zat hem onophoudelijk dwars en elke avond als hij voor de tv zat werd hij in zijn zorgen bevestigd, elke nieuwsuitzending was koren op zijn molen.

Zorgen, veel mensen hebben ze om de meest uiteenlopende redenen. Ze worden erdoor belemmerd in hun leven, het vreet energie en ze voelen zich bijna altijd machteloos. Zorgen. Ze zijn een forse hindernis op de weg naar geluk. En het ellendige is dat al die zorgen geen enkele bijdrage leveren aan een oplossing van de problemen. Zorgen over geld, zorgen over je kinderen, zorgen over je ouders, zorgen over de wereld, zorgen over een vriendschap, zorgen over je gezondheid of die van een ander, zorgen over de vakantie, zorgen over het huis, zorgen over het milieu, zorgen over…  vul het zelf maar in.

Is het terecht dat we ons zo op onze kop laten zitten door onze zorgen? Kunnen we werkelijk niets doen? In veel gevallen klopt dat niet, we kunnen wel degelijk iets ondernemen om de bron van onze zorgen weg te nemen. Dat vergt in veel gevallen wel moed, je moet het probleem wel op durven pakken en je er doorheen willen worstelen. Nee, dat is niet altijd even gemakkelijk. Misschien ben je er zelf wel niet toe in staat. Dus heb je iemand nodig die naar je wil luisteren, die je goede raad kan geven, die je bij de hand neemt en je even begeleidt.

Niemand kan je zorgen bij je wegnemen, dat kun je alleen zelf doen. Een ander kan je wel wijzen op mogelijkheden of je helpen om er op een bepaalde manier naar te kijken. Dat geeft vaak lucht waardoor je beter in staat bent om je zorgen te tackelen.

De jonge vrouw met haar betalingsproblemen had er geen seconde aan gedacht om de organisaties waarvan de rekeningen afkomstig waren, te bellen. En eerlijk gezegd vond ze dat nogal eng, misschien kreeg ze wel de volle laag. De praktijk wijst anders uit. Bijna alle bedrijven en organisaties worstelen met slechte betalers. Mensen die gewoon niet betalen, zich totaal niet laten horen, aanmaning na aanmaning naast zich neerleggen, deurwaarders ontwijken, enfin een traject vol droefenis. Die bedrijven ervaren het als een verademing als er iemand belt met de mededeling dat hij/zij de rekening nu niet kan betalen en met de vraag of het wat later mag of in kleinere gedeelten. Dat iemand belt en zo eerlijk zegt wat de problemen zijn en ook nog een oplossing aanbiedt, nee, dat maken ze niet zo vaak mee. Bijna altijd gaan ze akkoord met je voorstel. Ze willen maar één ding, dat je betaalt, hoe dan ook. En daarin stel je ze niet teleur.

Zorgen om de wereld? Tja je kunt je voorstellen dat die man daar mee rondliep. Veel mensen hebben dat. We krijgen alle shit van de wereld op ons bord, elke dag weer, het houdt nooit op. De shit is er altijd geweest, de snelle boodschappers zijn nieuw, die kennen we pas een aantal decennia. Wij mensen zijn niet gemaakt om de hele wereld de hele dag op ons afgevuurd te krijgen, we kunnen daar niet echt mee omgaan. Dus vervult het ons met zorgen. En het is waar, je kunt de wereld niet veranderen.

Wat je wel kunt is jezelf veranderen. Daar begint een betere wereld, bij jezelf. Als je moeite hebt met zoveel haat en boosheid is de vraag: hoe staat het in je eigen leven? Hoeveel mensen haat jij of ben je boos op? Daar kun je wel iets aan doen, daar kun je aan werken. Dat geldt voor elk individu op deze aarde. Als je in staat bent om daar iets aan te doen heb je wel degelijk een bijdrage geleverd aan een betere wereld.

Nee, het is niet raar dat je zorgen kent, iedereen heeft ze in meer of mindere mate. Maar als je zorgen je leven gaan overnemen, als zij de baas worden over jouw bestaan, heb je een wezenlijk probleem. Dan is het zaak om de oorzaken van je zorgen weg te nemen, hoe dan ook. Kun je het niet alleen roep dan hulp in. Als de oorzaak van je zorg niet door jou te veranderen valt, zet dan je hoofd om. Accepteer dat dingen soms zijn zoals ze zijn en dat het jou niet gegeven is ze te veranderen. Stop met zorgen over iets onveranderlijks, het is puur energieverlies.

Kunnen dealen met je zorgen, het is een onmisbare bijdrage aan een gelukkig leven.

Jan Jaap van Hoeckel

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

veronique | 21 augustus 2016

Ha Jan Jaap, complimenten met je topic, zorgen. Zorgen is een tegenhanger van vertrouwen en zelfredzaamheid. Een vriendin gaf me een waardevolle tip over een manier van aanpak bij verstikkende zorgen door een machteloze situatie waarin ik verzeild was geraakt. Ze raadde me aan iedere dag mijn bevindingen en mogelijke acties op te schrijven. De dag erna deze weer te evalueren en opnieuw mijn bevindingen aan het papier toe te vertrouwen. De zorgen leken eerst op een ondoordringbare muur, maar door de herwaarderingen en de kleine acties ontstond er gewenning, acceptatie en uiteindelijk werd de schade tot een minimum beperkt. Je lijdt nu eenmaal wel eens schade in het leven. Zorgen hierover werken alleen vertragend en laten je langer lijden. So don't cry over splilled milk and move on. liefs Veronique

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Podcast Aflevering 2: Denk na, neem je verantwoordelijkheid, wees niet bang

Podcast Aflevering 2: Denk na, neem je verantwoordelijkheid, wees niet bang

Problemen blijven niemand bespaard, ook gelukkige mensen niet. Hun kracht is echter dat zij er mee om kunnen gaan, wat ongelukkige mensen vaak niet lukt.

Geluk is voor velen een wazig begrip, waar je weinig houvast aan hebt. Als je ongelukkig bent, moet je misschien ophouden gelukkig te willen zijn en je slechts bezighouden met het oplossen van je problemen. Stel je daarbij de vraag: wat wil IK? Misschien ben je bang om afgewezen te worden? Ruzie te krijgen? Angst blokkeert je geluk. Neem je verantwoordelijkheid, accepteer de consequenties van je woorden en daden. Drijf niet louter op je gevoelens, gebruik je verstand, in alle omstandigheden. Houd grip op je omstandigheden en laat de omstandigheden niet jouw leven bepalen.

De podcast staat op diverse podcastplatforms. Hier twee links, de eerste is Spotify, de tweede Apple Podcasts. https://ap.lc/2cXYW   https://ap.lc/HqSR7

 

 

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

...over loslaten

Loslaten is een goede manier om gelukkiger te worden. Maar niet te snel, er zijn problemen die je beter eerst eens goed vast kunt pakken voordat je ze loslaat. Eerst alles doen om een oplossing te vinden en niet te snel opgeven. Doe je dat niet, laat je bepaalde onopgeloste problemen los, dan zullen ze je blijven achtervolgen.

Geen prettig vooruitzicht dus. Maar eenmaal opgelost of als het onmogelijk blijkt om het op te lossen, ja dan is loslaten een prachtige manier om je te bevrijden van nodeloze ballast...

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Artikel in Happy in Shape juli 2016

Artikel in Happy in Shape juli 2016

Mei 2016, een berichtje van Manon de Heus, journaliste. Zij had al eens een artikel geschreven over mijn boek 'Achter elk gelukkig leven staat een overviolle kliko' voor het blad Flair. Nu wilde ze een artikel schrijven voor het blad Happy in Shape, een zusterblad van Marie Claire. En weer wilde ze mijn boek als leiddraad gebruiken. Na een hartelijke mailwiiseling kreeg ik het uiteindelijk resultaat te zien. Prachtig. Logisch ook, Manon heeft gewoon een heel goede pen. En haar leven en inzichten sluiten naadloos aan bij de mijne. Enfin, lees haar artikel, je zult onder de indruk zijn...

Lees hier het artikel in Happy in Shape

 

 

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Ken je je helende kracht al?

Bij een supermarkt staat een oudere dame in haar portemonnee te vissen naar een muntje voor een winkelwagentje. Ongemerkt laat ze een stuiver vallen, een man die net zijn wagentje in de rij schoof, ziet het, raapt het muntstuk op en geeft het haar terug. De vrouw, blij verrast: Ach wat aardig van u, het is maar vijf cent hoor! De man antwoordt: Maar? Mijn kleinkind van vier zou er een gat voor in de lucht springen. De vrouw verbaasd: Heeft u al een kleinkind, u ziet er nog zo jong uit! En zo ontspon zich een gesprek waarin tijd geen enkele rol speelde kennelijk. Tien minuten later gingen ze lachend uit elkaar, twee vreemden die zich even met elkaar verbonden wisten.

Eenmaal thuisgekomen na het boodschappen doen, belde de vrouw met haar dochter, wat ze regelmatig deed om even bij te praten over beider levens. Blij vertelde ze van de leuke ontmoeting bij de supermarkt en hoe aardig die man wel niet was. De dochter veerde op, zo blij had ze haar moeder de afgelopen maanden niet meer gehoord na de dood van haar vader zo’n half jaar geleden…

De man die zo attent was geweest het muntstukje op te rapen en aan de vrouw terug te geven fietste met een big smile naar huis, de zware boodschappentas aan het stuur. Het viel zijn vrouw op hoe blij hij keek toen hij de tas op het aanrecht plofte. Is er iets, vroeg ze nieuwsgierig? Nee, niet echt, maar ik had wel een erg leuk gesprek met een oudere dame bij de supermarkt, wilde hij wel kwijt. Het deed haar goed om hem zo te zien, dat gebeurde niet zo vaak meer sinds hij zijn baan was kwijtgeraakt en hij oeverloos en vruchteloos sollicitatiebrieven de deur uitdeed.

Een klein gebaar, een attente opmerking, een compliment, het kan een lichtpuntje betekenen voor de ander en voor jezelf, dat weten we allemaal.  Maar ‘lichtpuntje’ is wel heel zwak uitgedrukt. De oudere vrouw, moedeloos en eenzaam sinds de dood van haar man, haar dochter bezorgd en verdrietig. En dan deze toevallige ontmoeting die de vrouw merkbaar verlichtte en haar dochter deed opveren. De man die het vertrouwen in het mensdom aardig aan het verliezen was en kijk, zo’n onverwacht mooi gesprekje, goede en aardige mensen bestaan gelukkig nog wel, besefte hij plotseling. En zijn vrouw, zo blij dat ze weer die twinkeling in zijn ogen zag. Het lichtpuntje bleek een lichtstraal te zijn die bij beiden een merkbare verlichting opleverde.  

We weten niet wat er in anderen omgaat, hoe bedompt mensen zich soms voelen, hoe ze worstelen met tegenvallers, last hebben van regenachtige gedachten. We weten het niet, we leiden ons leven, dat per definitie ook zijn niet leuke kanten heeft. Ach, we weten het eigenlijk wel, we voelen onszelf ook weleens zo. Hoe bijzonder dat het in onze macht ligt om anderen zoveel licht te kunnen schenken, om ze op te beuren, hen een glimlach te ontfutselen. Om ze letterlijk beter te maken!

Ons belang voor anderen is groter dan we zelf in de gaten hebben. Die grondhouding om attent in ons leven te staan kan wonderen verrichten. Niet af en toe maar in wezen elke dag weer. Een gesprekje aanknopen, oprecht vragen hoe het met de ander gaat, een complimentje maken: schijnbaar kleine dingen met vaak grote gevolgen...

We hebben helende kracht in ons, we maken elkaar letterlijk beter door ruimhartig te zijn met oprechte, aardige opmerkingen, een helpende hand, eventjes laten blijken dat je de ander ziet en hoort. En waardeert. Iedereen heeft deze kracht in zich, het is goed te beseffen hoe ongedacht groot onze positieve invloed kan zijn op het leven van een ander. En het is natuurlijk ook andersom zo, ook ons eigen leven wordt er zoveel mooier en aangenamer door. Goedheid werkt immers als een boemerang…

Dit is een aanmoediging om met de nodige attentie om te gaan met de mensen die je in je dagelijkse leven ontmoet. Besef dat die ene opmerking, dat kleine gebaar vaak meer te weeg brengt dan je kunt vermoeden. En ervaar vooral ook hoeveel je ervoor terugkrijgt…

Jan Jaap van Hoeckel

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

Karin | 14 mei 2018

Dankjewel voor deze woorden. Ze verwarmen mijn hart.

isabelle | 15 mei 2018

Ik woon in een wat armoedige buurt, de mensen lopen hier vaak met sippe gezichten. Maar als mijn vriend of ik ze met een lach begroeten, krijgen we er altijd eentje terug!

ankvanderveeken@gmail.com | 16 mei 2018

Hahaha, Jan Jaap, wat denk je, in mijn leven van alleen maar over en met mensen in mijn werk ???? Lieve groet,

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Het wordt ook shit in 2018

Al die lieve en goedbedoelde wensen voor het nieuwe jaar. Ik weet maar al te goed dat mijn vrienden het van harte menen. En ook degenen die ik via de sociale media ken hebben de beste bedoelingen. Maar toch, ik kan het denken niet laten. Gelukkig nieuwjaar, ik krijg het nauwelijks uit mijn mond, uit mijn pen of uit mijn computer of telefoontoetsen. Gelukkige jaren bestaan helemaal niet. Jaren zijn jaren.

Gelukkige mensen bestaan wel. En ook niet-gelukkige. Daar gaat het dus om. We zeggen gelukkig nieuwjaar maar bedoelen: ik hoop dat je gelukkig bent of wordt. We spreken onze goede wensen uit maar laten het onmiddellijk weer los en gaan over tot de orde van de dag. Terecht ook, wat zouden we nog meer kunnen doen? De ander moet het immers allemaal zelf voor elkaar zien te krijgen. En zeker weten dat er ook shit op zijn of haar pad komt. Zoals bij iedereen, ook bij jou.

Dat is het lot van mensen, niemand wordt vanzelf gelukkig. Het is altijd een strijd, je moet door bergen shit, je moet lijden, verdriet hebben, gefrustreerd raken, moedeloos doorvechten, het is een vreugdeloze weg. Wie durft te zeggen dat hij (zij) gelukkig is, herkent dit ongetwijfeld. Aan de andere kant, het doel van deze shitreis is euforisch! Gelukkig zijn, de ontmoeting met de pracht van de wereld, met de mooie kant van mensen, met je mooie ik, het is werkelijk een wonder. Elke dag weer.

Ik laat je twee berichten lezen die ik van facebook plukte. Van vrouwen die aan een ernstige ziekte lijden. Prachtige voorbeelden van mensen die bereid zijn om de weg naar geluk te gaan, hoe verschrikkelijk die ook is, maar die uiteindelijk de zoete vruchten van hun inspanningen plukken.

“2017 was een pittig jaar waarin ik worstelde met mijn gezondheid en de processen die dit in mijn hoofd met zich meebracht. Een jaar waarin ik gevochten en geaccepteerd heb. Waarin ik verliefd werd en weer los moest laten. En vooral waarin ik afscheid moest nemen van mijn meest trouwe maatje. Momenten waarop ik voor het eerst in jaren aan anderen liet zien dat ik verdriet had en ik hulp en warmte toeliet. Zelfs de controle losliet (ja écht!). En dat dat (meer dan) oké is, dat ik in mijn meest pure vorm oké ben en dat alles altijd goed komt. Het was een jaar waarin ik prachtige nieuwe mensen heb ontmoet en waarin ik de mensen die al in mijn leven waren beter heb mogen leren kennen. Een jaar waarin ik liever voor anderen en vooral voor mezelf ben geworden. Anderen én mezelf meer ruimte heb gegeven door met een meer open blik de wereld in te kijken. Dit alles is wat ik nu uitstraal: zachtheid, liefde en dankbaarheid. En dankbaar ben ik. Voor, hoe verdrietig soms ook, alles wat 2017 me gebracht heeft. Op naar een minstens zo mooi 2018!”

“Altijd positief zijn is een illusie. Ik krijg vaak het gevoel toegeschoven dat ik áltijd positief ben maar geloof mij: dat is niet zo. En dat is ook niet erg. Optimistisch zijn, van jezelf houden en kiezen voor een leven vanuit plezier en het waard-zijn is een stuk gezonder dan altijd maar proberen positief te zijn. Wat als je eens een dag niet positief bent? Moet ik mij dan schuldig voelen? Dat werkt niet. Er zijn altijd mixed feelings die je moet toelaten anders gaan ze ergens in een hoekje in je lichaam zitten; probeer ze dan nog maar eens te elimineren of te overschaduwen met je optimisme. Het is zoiets als op een tandem zitten. Meestal zit ik voorop, niemand achter mij en de tomtom geeft de weg naar (zelf)liefde, plezier, optimisme, positiviteit aan. Ik fiets lekker rechtdoor, fluitend in de wind. Ineens overvalt mij een angst en ik vind mijzelf stuurloos op de achterste plek op de tandem. Als vanzelf sla ik af, een donker bospad in. De tomtom geeft helemaal niets meer aan. Mijn fluiten stokt. Het begint te regenen en het wordt steeds donkerder. Omkeren gaat geloof ik niet op dit smalle pad. Er ritselt van alles door mijn hoofd en om mij heen en ik word steeds banger. Wat als???? Het enige dat ik nog kan doen is mij laten vallen aan de zijkant van het pad. Ik ben besmeurd met modder en zie niet in hoe ik hier nog uit kan komen. In de verte is het alleen maar donker, ik ben bang. Er gebeurt echter niets.  Behalve dan dat ik mijn angst toelaat. Tot mij invalt dat ik best rechtsomkeert kan maken. Gewoon de weg weer terug fietsen. Tenslotte blijft angst een slechte raadgever. Ik krabbel overeind, keer de fiets om en neem weer voorop plaats. De tomtom staat nog positief ingesteld en ik fiets rustig terug. Het licht brandt langs de verharde weg en ik hoor mijzelf weer een deuntje fluiten. Nee, ik ben niet altijd positief maar zal altijd proberen om te draaien als ik in de duisternis terecht kom. Ik ben het waard. En jij ook. Laat je (zelf)liefde niet overschaduwen door je angst.”

Deze twee verhalen zijn hopelijk voor jou een bron van inspiratie. Dit is wat ieder van ons kan, een gelukkig leven is voor iedereen weggelegd. Waar het om gaat is dat je in staat bent te dealen met elke omstandigheid in je leven, hoe ingewikkeld ook. Telkens weer. Zoals ik al zei, de weg om dat te bereiken is pijnlijk, verdrietig en bijna niet te doen. Keihard werken en vechten dus. Maar het resultaat is fenomenaal. Ik gun het je zo en wens je alle kracht in 2018…

Jan Jaap van Hoeckel

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

Dorien van Weert | 4 januari 2018

jaren zijn jaren mensen zijn mensen gelukkige en ongelukkige jaren bestaan gelukkige en ongelukkige mensen bestaan gelukkig leven we van dag tot dag pluk de dag

Isabelle | 8 januari 2018

Mijn jaar begon eigenlijk in november al heel goed :-) dus goede voornemens zijn wat mij betreft onzin en legt alleen maar druk op jezelf!

Frieda Timmer | 15 januari 2018

Onze oudste dochter is mijn grote voorbeeld. Zij heeft een psychotische stoornis. Ik bewonder haar moed en haar doorzettingsvermogen. Ze gaat weer een nieuwe traject in om het leven zo goed mogelijk te kunnen leven. Ondanks een zwaar leven altijd optimistisch. -------------------------Antwoord van Jan Jaap-------------------------------- Mooi wat je zegt Frieda. Ondanks je pijn en verdriet om je dochter weet je haar zo ongelooflijk positief te waarderen. Ze zet stappen, ze laat het er niet bij zitten, dat is wat telt. Je vreugde is begrijpelijk. Ze had ook een andere keus kunnen maken en alleen maar het slachtoffer kunnen zijn. Ze kiest voor actie. Echt mooi. Groet.

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Krampachtig jezelf zijn

Twee mannen in gesprek. Af en toe denk ik, hou nou eens op! Elke keer weer hetzelfde liedje. Je kunt toch wel even bellen als je wat later thuiskomt? Hoe vaak ik dat al gehoord heb, ik word er kotsmisselijk van. Gisteren was ik er helemaal klaar mee. Ik heb haar eens flink de waarheid gezegd. Ik ben ik, laat me, ik kom echt wel thuis. Ik heb geleerd om mijn grenzen aan te geven, tot hier en geen millimeter verder. Ik wil een leuk leven maar met zo’n vrouw die altijd wel wat te zeuren heeft is dat soms ver te zoeken…

En zo ging het nog een tijdje door. De kinderen passeerden de revue, de baas, de buren, alles wat hem maar enigszins in de weg zat, werd omstandig besproken. De andere man knikte af en toe en kwam niet veel verder dan, gelijk heb je. Hij kwam fors voor zichzelf op, schetste zijn assertiviteit, was blij met het feit dat hij gewoon boos kon worden en af en toe flink uitpakte. Ik heb toch het recht om mijn leven te leiden zoals ik het wil? Ik heb geleerd om mezelf te zijn, wat er ook gebeurt. De andere man was het roerend met hem eens.

Jezelf zijn tot je erbij neervalt. En ook duidelijk maken aan anderen hoe je in elkaar zit, hoe je denkt, hoe je doet, waarom dat zo is en hoe wel je vaart bij die manier van leven. En toch, ik kan het niet laten, de vragen die bij me opkomen zijn: Ben je wel jezelf? Ben je wel degene die je zegt te zijn? Is het waar wat je zegt?

We zijn geworden wie we zeggen te zijn. We hebben een flink stuk van ons leven afgelegd, hebben veel van onze ouders geleerd, aangeleerd en afgeleerd, onze sociale omgeving, onze vrienden, de mensen om ons heen, de school, onze bazen, de buren, de sportclubs, zijn zijn allemaal van invloed (geweest) op ons leven. En vaak niet zo’n beetje ook. Onze vorming is voor het grootste gedeelte een onbewust proces, het gebeurt gewoon. Als kind al zoeken en vinden we onze weg om onszelf in stand te houden, om te ontsnappen aan dat wat we onprettig, angstig, bedreigend vinden. En we ontdekken hoe we moeten doen om onze zin te krijgen, om geliefd te zijn, complimentjes aan anderen te ontfutselen, te schurken aan genegenheid en liefde.

De dingen die bij ons blijven, die we ons leven lang meenemen, ook als alles om ons heen anders is geworden en we die mechanismen niet meer echt nodig hebben. We nemen ze niet alleen mee, er komen er nog meer bij, we willen nu eenmaal gezien worden, we willen ons gelijk halen, we laten ons de kaas niet van het brood eten. We moeten sterk zijn en onszelf in stand houden in deze grote, boze wereld. En natuurlijk gaat ons dat niet altijd even goed af, nog steeds hebben we niet alles te pakken wat we nodig hebben om ons leven te leiden zoals wij het willen. Er blijft nog veel te leren.

Krampachtig onszelf zijn. We hebben niet in de gaten dat we veel meer zijn dan dat we naar buiten brengen, meer dan we denken en zeggen te zijn. Veel meer. Hoogstwaarschijnlijk zijn we onderweg het nodige kwijtgeraakt. En is degene die we zijn geworden maar een slap aftreksel van degene die we in werkelijkheid zijn.

Waar is onze prachtige geest gebleven? Onze zachtheid? Waar is ons liefdevolle hart gebleven? Ons mededogen. Ons volle begrip. Onze vergevingsgezindheid? Onze warmte? Onze immense goedheid? Waar hebben we het gelaten?

Ook dat is immers wat we in wezen zijn, nee, niet ook, maar vooral! Het is in veel gevallen heel verklaarbaar en begrijpelijk dat we die aspecten in ons zijn kwijtgeraakt, leven is taai en stelt ons voortdurend fors op de proef.

De aangeleerde mechanismes in ons draaien voornamelijk op de automatische piloot, we zijn zo, vinden we. Het is niet waar! We zijn niet zo, we zijn slechts zo geworden. En de eerlijke vragen aan jezelf zou kunnen zijn: Wil ik zo zijn? Wil ik op deze manier zo krampachtig mezelf zijn? Heb ik nu een heerlijk leven?

Misschien is het de hoogste tijd om op zoek te gaan naar wat je onderweg allemaal bent kwijtgeraak. Hoe bijzonder zal het zijn om zo stapje voor stapje te ontdekken wie je in werkelijkheid bent. En weer in contact te komen met je prachtige, liefdevolle, begripvolle, zachte, warme, meedogende kant. Nee, geen gemakkelijk weg, maar het uiteindelijke resultaat blaast alle ongemak en moeite weg. Wat een fantastische ontdekking dat compleet jezelf zijn je leven zoveel gemakkelijker, fijner, relaxter, mooier en liefdevoller maakt dan het nu misschien wel is…

Jan Jaap van Hoeckel 

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

anne | 24 juli 2017

Wat zo bijzonder is, is het feit dat ik mijzelf nooit zie zie zoals alle anderen mij zien. Ook bijzonder dat ik mijn stem niet hetzelfde hoor zoals alle anderen mij horen. Daar tegenover zullen anderen mij wellicht anders kennen dan hoe ik mijzelf denk te kennen. Midden in de wereld met mensen, waar ik gehoord en gezien wordt, kan en mag ik mijzelf zijn, weet ik dat ik dat ook kan zijn. ---Zelfvertrouwen is de sleutel, die in vele levens past--- Nee, ik ben niéts kwijtgeraakt, ik heb onbetaalbaar veel gekregen. Doorheen al die tijd mijzelf te kunnen en mogen zijn.

Karin | 25 juli 2017

Dank U wel voor dit bericht! Het herinnert me weer dat ik de keuze maak.

Ad Voermans | 26 juli 2017

Vragen, suggestieve vragen. Niet over goed-in-je-vel. Meer over niet-zo-goed-in-je-vel. Centrale punt: "ik"; "mij"; "jezelf". Ook veralgemenisering naar "wij"; "we". "We zijn geworden wie we zeggen te zijn". In de illusionaire beleving van de tijd is "worden" ontstaan. Van de ene toestand, naar de andere toestand gaan. Het levert de illusie van verandering op. Het maakt de vragen mogelijk. Vanuit het tijdloze is er slechts beweging (zonder bewegende). "We hebben veel ... geleerd". Dat we leren is aangeleerd. Het houdt vast in het individu; positioneert in collectief bewustzijn. Het vooronderstelt een "iets / iemand" die wordt. Van iets wetend, naar meer wetend. Een oud concept, wat zijn tijd heeft gehad. Voor wie dat wil zien. "Onze vorming is voor het grootste gedeelte een onbewust proces". Onze verwijst naar het collectieve. Vorming naar worden. Onbewust is meestal de tegenhanger van bewust, maar kan ook de partner ervan zijn: be- & onbewust. In samenhang met "het gebeurt gewoon zo": dit "onbewust" blijkt het bewustzijn zelf te zijn. Het bewustzijn dat, toen het in de leegte was gegaan als realisatie "Ik Ben, Ik Besta" gewaar werd. Het is altijd "aanwezig" en zo vertrouwd dat het niet wordt opgemerkt door wat het menselijk bewustzijn wordt genoemd. Zo is het geduid als "onbewust" maar het is de grond van wat je bent. "We hebben niet in de gaten dat we veel meer zijn dan dat we naar buiten brengen". Dit niet-in-de-gaten-hebben is een onderdeel van het spel dat het Ik Ben speelt / speelde. De crux van het zintuig "focus" dat het Ik Ben in staat stelt in een realiteit (de menselijke) ervaringen te hebben met uitsluiting van alle andere realiteiten, waarin het Ik Ben zich "tegelijkertijd" realiseert. Ondanks focus is er een diep innerlijk weten dat er dat veel meer is. Het zette aan tot het zoeken, tot het vragenstellen. Je zou kunnen zeggen dat het dit "veel meer" is, dat altijd aanwezige "onbewuste" - Ik Besta, dat "aanzet" tot het zoeken / vragen. Tot het opgemerkt wordt en toegelaten wordt in de dagelijkse praktijk.

Ad Voermans | 26 juli 2017

- vervolg - Ondanks focus is er een diep innerlijk weten dat er dat veel meer is. Het zette aan tot het zoeken, tot het vragenstellen. Je zou kunnen zeggen dat het dit "veel meer" is, dat altijd aanwezige "onbewuste" - Ik Besta, dat "aanzet" tot het zoeken / vragen. Tot het opgemerkt wordt en toegelaten wordt in de dagelijkse praktijk. Dus, "waar is onze prachtige geest gebleven" - die is hier, nooit weg geweest. Onze zachtheid, liefdevolle hart, mededogen, volle begrip, enz. - idem. Maar niet als tegenhanger van hardheid, liefdeloosheid, haat, onbegrip, enz. Als ze tegenhangers zouden zijn, is er geen uitweg, blijft het eindeloos zoeken en vragenstellen. De tegengestelden blijken te wortelen in elkaar. Een "uitvinding" te zijn om de specifieke ervaringen die alleen mogelijk zijn in een realiteit die door "focus" wordt gecreëerd te kunnen realiseren. Als het bewustzijn dat er meer is dan de focus-realiteit bewust wordt integreren de tegengestelden. Haat is niet langer het tegenovergestelde van liefde. De tegengestelden verliezen hun specifieke focus-identiteit. In hun integratie is er "herinnering" aan die identiteit, maar de realisatie is het geheel. Zelfs de associatie met de begrippen "haat" en "liefde" verdampt. "Begrijpelijk dat we die aspecten in ons zijn kwijtgeraakt" - toch niet. Er is werkelijk niet dat we ooit kwijtraken. Elk aspect, vanaf het "moment" van creatie ofwel realisatie is er zoals het is gecreëerd en blijft dat leven. Als het aspect dat doet, zonder bewust te zijn van het geheel leeft het als een aspect. Als een stukje van een diamant die bij het kloven tot gruis is gekloofd. Maar, elk aspect heeft het vermogen zich bewust te zijn van de hele diamant, waarmee het altijd verbonden is. Als het die verbondenheid integreert in het aspectenleven transformeert het aspect tot een facet (van de diamant). Volledig geïntegreerd. Voel je al wat het betekent als alle aspecten getransformeerd zijn tot facet? Zowel de donkere als de lichte aspecten getransformeerd tot facetten zonder het attribuut licht of donker, omdat deze tegengesteldheid in de transformatie integreert. "Misschien is het de hoogste tijd op zoek te gaan" - STOP het zoeken. STOP het vragen. Wat gezocht wordt, waarover gevraagd wordt, het is er allemaal al. Het is nooit weggeweest. Je BENT het allemaal al. Je bent alles wat je mooi en goed aan jezelf vindt en alles wat je haat aan jezelf. Beiden zijn attributen die je aan eigenschappen van jezelf geeft, de aspecten.

Ad Voermans | 26 juli 2017

- vervolg 2 - De Meester zit op een bankje in een park. Zich bewust van de hele diamant, van al zijn facetten, en de nog-aspecten. Naast de Meester zit de grootste creatie van het Ik Ben: Mens. De Meester luistert naar de duizenden vragen die Mens stelt. De Meester is als een rimpelloos wateroppervlak van een bergmeer. De Mens als de golvende zee. Een van de vragen die Mens stelt is "Meester, waar bent u?" De Meester kijkt glimlachend Mens aan. "Meester, wat moet ik doen?" De Meester legt een arm om de schouders van Mens. "Meester, als ik geld had dan...". De Meester wijst op de pot met geld die voor Mens staat. En zo ging het door tot de schemer viel. Mens stond op om huiswaarts te gaan. "Wanneer komen nou eens antwoorden op mijn vragen". De Meester keek Mens na. De Meester bewust dat Mens wist dat de antwoorden er zijn, maar nog zóveel van het spel hield ze niet te vinden. De Meester stond op om een goed glas wijn te gaan drinken.

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Machteloosheid, hoe vernietigend kan het zijn...

Sommige mensen worstelen er echt mee. Ze willen o zo graag gelukkig zijn maar op geen enkele manier lukt het. Telkens weer verzinken ze in negativiteit, in klagerig gedrag, somberheid, boosheid. Ze proberen van alles, gaan leuke dingen te doen, naar het theater, een dagje naar een goede vriend of vriendin, naar een tentoonstelling. Het helpt, zeker, maar het helpt maar even. Dat gevoel van hé, leuk… Maar het spoelt zo weer weg in de werkelijkheid van alledag: je niet gelukkig voelen.

Misschien herken je het, het lukt gewoon niet om langere tijd gewoon dat zonnige gevoel te hebben. Terwijl je toch doet wat je regelmatig krijgt ingefluisterd: trek er eens op uit, ga wat leuks doen, zoek anderen op. Maar waarom zou je dat allemaal doen als je al weet dat het uiteindelijk toch niet helpt? 

Hoe erg is het dat je je leven niet de wending kunt geven die je zo graag wilt. Wat je ook doet, wat je ook probeert, je blijft je onvrede voelen, je hebt gewoon geen plezier in je leven. Je voelt je volstrekt machteloos om daar verandering in te brengen. En al die goedbedoelde adviezen, het helpt je geen biet.

Dus je accepteert het maar op een of ander manier, je leert ermee leven. Je bent noch voor jezelf noch voor anderen aangenaam gezelschap, dat wat er in je huist, straal je immers ook uit…

Machteloosheid als het gaat om het leiden van je leven is een groter probleem dan je zou denken. Het is een tragiek die wel heel moeilijk te begrijpen is, als je dat zelf niet kent. Dan doe je er toch wat aan? Dat kan voor jou misschien wel een goede oppepper zijn maar voor mensen die zo klem zitten in hun leven heeft dat geen enkele zin. Ze draaien rond in een cirkel, er is geen ontsnappen aan. Ze zijn gewoon de klos, het is niet anders, punt.

Het lastige is dat deze mensen zelfs nauwelijks in staat zijn om hulp te vragen aan een coach, therapeut of psychiater. Ze weten dat het geen zin heeft. En wie weet hebben ze het weleens geprobeerd, maar het leverde niks op. Zo’n zielenknijper waar je ook al niks mee opschiet... Machteloosheid. Hoe verschrikkelijk als je met dat gevoel rondloopt.

Ach, we voelen ons allemaal weleens machteloos in bepaalde omstandigheden. In je relatie, op het werk, met vrienden, met je ouders of je kinderen, de dingen die er in de wereld spelen. Soms heb je geen idee hoe ergens uit te komen en laat je het maar zitten, je worstelt er je op een of andere manier doorheen en laat het achter je. En je leven gaat weer gewoon door.

Maar als je machteloos staat tegenover je eigen leven, je eigen bestaan, dan ken je dat niet, dat achter je laten en weer gewoon doorleven. Machteloosheid is een staat van zijn geworden waar geen kruid tegen gewassen is.

En toch, een gelukkig leven is voor iedereen weggelegd. Ik heb het nu over normale, geestelijk gezonde mensen. Vrijwel niemand is in staat om zonder hulp zijn leven te leiden. We hebben allemaal weleens een duwtje nodig, nieuwe inzichten, anders denken, anders kijken. In sommige gevallen is er nog meer te doen en moet je verlost worden van overtuigingen die je klemzetten, angsten die je achtervolgen, zorgen die je terneerdrukken.

Voor mensen die last hebben van machteloosheid om hun leven te leiden is het bijna onmogelijk te zien waar hun machteloosheid op gebaseerd is. Draagt iemand al mogelijke oorzaken aan, dan worden die vaak weggewuifd. Of: ja, je hebt misschien wel gelijk, maar ik kán het niet veranderen!

 Het kan wel! Zeker kan het wel, hoewel kunnen begint bij willen! Wie echt verlost wil worden van dat machteloze gevoel moet proberen om uit die rondtollende cirkel los te breken. Vrienden en familie kunnen je waarschijnlijk niet helpen, dat is te dichtbij. Schraap al je moed bij elkaar, los van eventuele negatieve ervaringen, en ga op zoek naar een goede therapeut, een goede coach, iemand die bereid is je goed vast te houden. Die engelengeduld heeft maar aan de andere kant niet te flauw is om je stevig aan te pakken om je uiteindelijk uit je vicieuze cirkel te trekken. Die bereid is samen met jou je machteloosheid af te breken en moed en kracht op te bouwen. Het kan! Langzaam maar zeker ervaar je zo nieuwe lichtpuntjes. Logisch, ook voor jou is immers een gelukkig leven weggelegd. Heel zeker!

Jan Jaap van Hoeckel

 

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

anne | 25 juli 2016

Heeft het niet heel veel te maken met je ballast kwijt te raken? Desnoods met een ritueel, het onheil (familie - verkeerde vrienden - werk waar je ongelukkig door bent - heftige zaken) definitief te breken? In mijn werk kom ik het tegen: Mensen zijn hun eigen 'oorzaak' geworden, als je het zo kunt noemen. Uiteindelijk geeft iedereen het op, zelfs nog naar hen te luisteren. Het is een manier van leven geworden.

gemert | 25 juli 2016

Ik ben het met jouw verhaal eens Jan Jaap. Maar ik denk ook dat deze mensen niet anders willen.Zij kunnen de knop niet omdraaien om positief te denken. Ik doe er veel moeite voor om een kennis van mij hiermee te helpen. Maar het valt niet mee. Ook geen psycholoog. groetjes van uit vught gelukkig een beetje minder warm.

Veronique | 25 juli 2016

Lieve Jan Jaap, Mijn zus vertelde me onlangs iets over mij. Als kind van twee heb ik lang in quarantaine gelegen in het ziekenhuis. Als ik geconfronteerd word met een normale situatie van machteloosheid -dat gebeurt mij ook wel eens!-dan komt de machteloosheid en de verlatingsangst van dat kleine kind er bij. Dat geeft zoveel stress en maakt me later heel moe en neerslachtig, maar het ergste is dat ik in zo'n situatie niet voor mezelf op kan komen als een volwassen en weldenkend 'normaal' mens. Zoiets moet je heel je leven compenseren, want je kan er niet bijkomen. Het was te vroeg in je leven. Wat wel goed gaat is dankbaar zijn voor alles wat wel goed gaat. Dankbaarheid is goed voor je geluksgevoel. Dag JanJaap, misschien helpt mijn verhaal anderen.

Isabelle | 27 juli 2016

Mooi!!

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Podcast: GELUK, HOE DÓE JE DAT? Aflevering 1

Podcast: GELUK, HOE DÓE JE DAT? Aflevering 1

Na een lange voorbereiding is-ie er dan eindelijik: mijn eerste podcast! Of ik moet zeggen: ónze eerste podcast. Gerealiseerd samen met Emilie van Steen, tekstschrijver en redacteur. Samen praten we honderduit over geluk. We zijn van plan om een hele serie op te nemen, elke keer komen er weer andere onderwerpen aan bod in onze gesprekken. Allemaal gelinkt aan het onderwerp geluk. Hopelijk kan het je boeien en ervaar je het als een verrijking van je eigen leven...

In de eerste podcast praten we over gelukkig zijn en gelukkig voelen. Dat wil nogal eens voor verwarring zorgen, voor veel mensen is het één pot nat: wie zich gelukkig voelt, ís gelukkig. Maar ís dat wel zo? Geluk is voor iedereen verschillend, hoor je bijna altijd. En je kunt niet altíjd gelukkig zijn. Bij dit soort denken mag je grote vraagtekens zetten. In deze podcast-aflevering komt het allemaal aan bod. En meer nog. Hopelijk neem je even de tijd, een dik half uur nemen we je mee in de wereld van geluk. O ja, en aarzel niet om te reageren als je die behoefte voelt. 

Je kunt herm beluisteren op Spotify via deze link:

https://open.spotify.com/show/69kbUGDFrIvYBXgQyAKm1W                                                                                                                                                                                                                                                                        

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

Eliane | 27 juni 2022

Heel boeiend! Wil het graag blijven volgen..

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

De Nachtzoen

Het was een interessante belevenis in de studio's van de EO. De redactie van het tv-programma De Nachtzoen had mij gevraagd om in gesprek te gaan met Marleen Stelling. Over geluk uiteraard, dat is wat me bezighoudt.

Het was een aangenaam interview, ik voelde me thuis bij de mensen van de EO. De uitzending was op 16 november 2017. Weliswaar duurt het programma slechts vijf minuten - en geluk is een onderwerp waar ik uren over kan praten - maar ik heb toch het gevoel dat mijn boodschap goed uit de verf komt. Enfin, oordeel zelf.

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

Nanna | 17 november 2017

Mooi decor waar jij en Marleen in hebben gezeten Jan Jaap! Zo pico bello verzorgd, nee, dan heb je niet meer dan 5 minuten nodig. Ik vind je echt een professor en professioneel dus, hoe jij je verwoordt. Ik vraag me af, zou je het leuk vinden om via de Vogelbescherming in Zeist een keer mee op stap te gaan olv een gids in een natuurgebied? Het is wel iets heel anders dan therapie natuurlijk...

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Artikel in Flair, maart 2015

Eind 2014 werd ik opgebeld door journaliste Manon de Heus. Of ik een bestand van mijn laatste boek kon mailen. Haar chef van weekmagazine Flair had mijn boek gelezen en was er laaiend enthousiast over. Zij kreeg de vraag om er een 4-pagina-artikel over te schrijven.

De bedoeling was dat zij over haar eigen leven en ervaringen schreef waarbij ze mijn boek als referentie zou gebruiken. Begin maart 2015 is het artikel geplaatst in Flair, en ja, het is een indrukwekkend en ontroerend verhaal geworden. Ik was er echt van onder de indruk. Als je het wilt lezen kun je de regel hieronder aanklikken.

Lees hier het artikel in Flair 11 maart 2015

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

aart 2015

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Ja zeggen terwijl je nee bedoelt, het is weer bijna december

Ja zeggen op de dingen die je gevraagd worden, lijkt de standaard. Zo worden we opgevoed, zo leer je dat op school, op je werk, zo doe je dat ten opzichte van de buren, je familie, vrienden en collegas. Ja zeggen is beleefd en toont aan dat je om de ander geeft, dat je hem of haar graag ter wille bent. En je leert ook al jong dat het feit dat je ergens geen zin in hebt, in wezen verboden gebied is. Dan maak je maar zin! zei mijn moeder toen ik nog piepjong was. Nee zeggen is in geen enkele omstandigheid een optie als je iets gevraagd wordt. Of je moet erg ziek zijn of echt een andere dringende reden hebben waarom je geen ja kunt zeggen.

Ik heb in mijn jongere jaren regelmatig een therapeut bezocht die me wat mijn ja’s en nee’s betreft op het rechte pad heeft geholpen. En ook mijn moeder heeft me op dat gebied wijze lessen geleerd. De therapeut leerde me hoe unfair het was dat ouders op al hun vragen een positief antwoord van hun kinderen eisen. Wil jij even de tafel dekken? Wil je je kamer opruimen? Wil je me even mijn kopje aangeven? Wil je het gras maaien vanmiddag? Er is maar één antwoord mogelijk. En nee bestaat dus niet. Als een kind toch voorzichtig probeert aan te geven dat het daar geen zin in heeft, is het huis vaak te klein. Wat denk je wel! En vlug, ga de tafel dekken! Niet goedschiks, dan maar kwaadschiks.

Dit is gewoon niet oké, leerde ik, terwijl ik zelf lange tijd ook zo deed, ach, je wist niet beter. Op een vraag moet een kind een eerlijk antwoord kunnen geven. En als je vraagt Wil je de tafel even dekken? en het kind zegt dat het dat niet wil, dan is daarmee de kous af. Dan zou je kunnen zeggen - zonder zuchten uiteraard - dat je het zelf wel even doet. Dat is fair tegenover het kind, het krijgt de ruimte om een eerlijk antwoord te geven. Maar stel nou dat je als ouder wilt dat het kind wel de tafel dekt? Dan is een mededeling zonder vraagteken beter. En natuurlijk is het zaak om dat vriendelijk en tactvol te doen: Jij dekt even de tafel. Op deze manier met kinderen omgaan is heel goed voor de sfeer in huis. Kinderen vinden het fantastisch dat ze soms nee mogen zeggen, het geeft ze ruimte. En ze hebben een belangrijke les geleerd voor de rest van hun leven. En die is dus niet: je mag geen nee zeggen! 

Mijn moeder leerde me, helaas niet in mijn allerjongste jaren, dat je alles mocht vragen. Daar zat geen rem op. Onbescheidenheid bestond niet. Ook die opmerking was aan spelregels gebonden. Als ik alles mocht vragen mocht de ander álles antwoorden. Dat was de prijs voor deze vrijheid. En het was dan niet de bedoeling dat je bij een ongunstig antwoord opstandig werd of in zeuren en jammeren uitbarstte. Zo werd het spel gespeeld. Het was een mooie les die bij veel mensen om mij heen bevreemding wekte. Toen mijn dochter in haar tienerjaren in het gezelschap van mijn vrienden mij om duizend gulden vroeg, keken ze zeer verontwaardigd op: Dat kun je niet maken! Gelukkig was ze niet erg verlegen en kon ze mijn vrienden duidelijk maken wat onze spelregels waren. Ze vonden het ongewoon, dat wel. En overigens was mijn antwoord nee.

De meest cruciale vragen van het jaar komen er weer aan. Komen jullie bij ons sinterklaas vieren? Jullie komen toch op eerste kerstdag met de kinderen bij ons eten? Jullie hebben er toch rekening mee gehouden dat we met zijn allen bij ons oud&nieuw vieren?

Niks mis mee om er ja op te zeggen, als je er veel zin in hebt. Maar er zijn hele hordes mensen die ja zeggen en eigenlijk hartgrondig nee bedoelen. Ze willen helemaal niet, maar voelen het als een verplicht nummer. En tja, je kunt die mensen toch niet in hun eentje laten zitten? We willen geen spelbreker zijn. Dit is nou eenmaal een traditie in onze familie. Je mag toch wel iets voor een ander over hebben?

Allemaal waar. Maar toch: jij bepaalt. Ook jij hebt recht op je eigen leven, op je eigen beslissingen, op je eigen gezelligheid, op je eigen tradities. Gezinstradities vervallen in wezen als de kinderen zijn uitgevlogen. Dan zijn ze toe aan het opbouwen van hun eigen tradities en gewoonten. Voor menig ouder met volwassen kinderen is die gedachte een gruwel. Alles moet doorgaan zoals het vroeger was. En ja, zolang de kinderen met tegenzin komen maar veinzen dat ze het leuk vinden, blijft alles bij het oude.

Misschien wordt het tijd voor de stoute schoenen. Nee zeggen als je nee voelt en bedoelt. Dit jaar je eigen gang gaan, de feestdagen op jouw en jullie eigen manier. Waarschijnlijk even slikken voor de anderen, maar hopelijk ook alle respect voor je beslissing. Hopelijk heb je het lef! Dit wordt beslist een heerlijke decembermaand.


Jan Jaap van Hoeckel

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

Paul | 14 november 2017

Ik ga 2e Kerstdag heerlijk schaatsen en daarna in mijn eentje de sauna in ... en daar een goed boek lezen ... ohleeehhhh ????????????

Nanna | 14 november 2017

Overmorgen komt mijn nieuwe huisgenoot Suzan , het lijkt me gezellig om daar in december en met oud en nieuw een feest van te maken

Karin | 15 november 2017

Dank u wel voor deze reminder.

anne | 15 november 2017

Ik ben voor eerste Kerstdag alles gesloten! Oei !! Maar inderdaad alles dicht, zelfs laat de auto staan en neem geen trein of bus. Laat IEDEREEN vrij........ Ik en al mijn collega's moeten (ja moeten, geen ontkomen aan) altijd werken met die dagen. En wij niet alleen. De ene helft werkt voor de andere helft die vrij zijn! Ik, al voor de 29ste keer......

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Flinterdunne ouderliefde

Een middagje in groot gezelschap. Veel goede gespreken, mooie ontmoetingen. Raak ik aan een statafel in gesprek met een man, een jonge twintiger zo te zien. Hij vertelde me uitvoerig hoe hij alweer enige tijd geleden uit de kast was gekomen. En wat dat met hem gedaan had. Zijn ouders waren zich kapot geschrokken toen hij het hun vertelde, ze waren kwaad geworden. Schandelijk, een homo in de familie! Natuurlijk had hij wel beseft dat zijn ouders dit geen vrolijke boodschap zouden vinden, maar ja, hij hield van hen en ze pretendeerden ook van hem te houden. Maar homo, nee, dat was een brug te ver.

Ik zag de pijn en de frustratie in zijn ogen, ik vroeg hem of hij dan weleens met een vriend naar zijn ouders was gegaan. Zeker en dat gaf ook geen enkel probleem. Ze beschouwden die ander gewoon als een vriend van hem, verder niks. Niet als een geliefde, niet als iemand waarmee hij lief en leed deelde, inclusief het bed. Hij had geleerd om er niet meer over te praten, om te doen alsof zijn neus bloedde. Hij kon niet anders dan de afstand die tussen hem en zijn ouders was ontstaan te accepteren. Met pijn in het hart, met af en toe stekende uitschieters als zijn vader weer eens een misselijkmakende opmerking maakte over zijn geaardheid. De liefde gevangen in kilheid…

Pfff, dit gesprek kwam wel bij me binnen. Zo’n jonge kerel, nu al opgezadeld met zoveel volstrekt onnodige pijn. Ouders die niet kunnen accepteren dat hun kind anders is dan zij, die vinden dat hun zoon schuldig is en kennelijk weigert om er iets aan te doen. Ik ken zijn ouders niet, maar probeer me wel een beeld te vormen. Met enige mildheid begrijp ik hoe ze zich voelen. Je hoopt als ouders toch dat je zoon afstevent op een fijn en gelukkig leven, dat hij iets bereikt in zijn leven, een leuke partner krijgt en kinderen. Voldoende geld verdient en zich houdt aan de normen en waarden die ze hem hebben bijgebracht.

Verwachtingen, ja natuurlijk. Maar in hun ogen ongetwijfeld heel logische en gerechtvaardigde verwachtingen. Zoonlief heeft ook enige verplichtingen ten opzichte van hen, zullen ze misschien wel denken. En misschien denkt de zoon dat eigenlijk ook wel, het is nu eenmaal niet altijd makkelijk te ontsnappen aan alles wat er in je opvoeding op je bord is gelegd. Het feit dat hun zoon homo is valt volstrekt buiten het denk- en beleefpatroon van de ouders, kennelijk. Ze vinden het niet alleen pijnlijk, nee, ze vinden het afkeurenswaardig en niet zo’n beetje ook. En vervolgens zit zoonlief met de gebakken peren.

Nu even de niet zo milde variant. Wat is dat toch dat ouders zeggen veel van hun kind te houden, terwijl in de praktijk blijkt dat die liefde soms maar flinterdun is? Wat bezielt ouders toch om hun kind zo te beschadigen, om niet te kunnen accepteren dat het een uniek wezen is en dat zijn seksuele geaardheid niets te maken heeft met een keus maar dat dat  ingebakken is, zoals al zo lang wetenschappelijk is aangetoond. Nee, niet voor iedereen is dat even makkelijk te accepteren, oké. Maar de meedogenloosheid waarmee ouders hun kind afserveren, zich niet verdiepen in de feiten, vol onbegrip, slechts met zichzelf bezig, met hun eigen schaamte en zelfmedelijden! Die weigerachtigheid om na te denken, om zich te verplaatsen in de ander, hun hart open te zetten en te accepteren dat liefde geen ‘maren’ kent. Onbegrijpelijk en in naam van de liefde, onacceptabel!

Je ziet het toch wel een beetje te vaak, mensen die slechts van de helft van hun kinderen houden. Van de leuke helft, die niets-mis-mee-helft, de gezellige, meegaande, vrolijke, ijverige, warme, sociale helft. Maar ieder kind -ja iedereen- heeft ook een andere helft, zon en schaduw, plus en min, warm en koud… De niet zo begrijpelijke helft, de daar-had-ik-niet-op-gerekend helft, de brommerige, niet zo sociale, vervelende, onnadenkende, domme en luie helft. Ook daarmee is elk kind behept, wij allemaal trouwens, niemand uitgezonderd.

Oprechte, diepgevoelde ouderliefde kent geen begrenzing. Kinderen hebben die liefde van hun ouders nodig om uit te groeien tot mooie, evenwichtige mensen. Altijd, in alle omstandigheden, hoe moeilijk, ingewikkeld en confronterend die soms ook kunnen zijn.

Jan Jaap van Hoeckel

 

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

Ad Voermans | 23 juni 2017

Als liefde waargenomen wordt als "iets" dat te geven is of te ontvangen is, zullen dit soort situaties kunnen bestaan. Dat is de liefde die flinterdun is. Dat wat liefde wordt genoemd is echter noch te geven, noch te ontvangen. Het is er omdat het er is. Je kunt het niet aanzetten, je kunt het niet uitzetten. Het is er altijd, zoals de zon schijnt. Zonder agenda. Zelfs al weer je het af, dan is het er, zoals de zon er is, ook als het regent. Als je toelaat, is het er en blijkt dat het er altijd is geweest. De liefde voor Zelf is waarschijnlijk een van de moeilijkste dingen die een mens zal toelaten. De moeilijkheid zit in de eenvoud ervan. De eenvoud is het toelaten. Het brein is gewend alles complex te maken. De eenvoud is het toelaten. Als de liefde voor Zelf wordt toegelaten en helder wordt dat liefde stroomt zonder te geven, zonder te ontvangen, dat liefde er gewoon voor je is, omdat liefde zelf is, is de angel uit afhankelijkheid van ouders of partners of wie dan ook. Inderdaad, ook als ouders, partners of anderen dit zelf niet beseffen. Het toelaten van de liefde voor Zelf brengt totale vrijheid tot leven, zonder dat je daar iets voor hoeft te doen. Het is die vrijheid die maakt dat wat anderen over je zeggen slechts is wat anderen over je zeggen. Je maakt het niet langer tot iets van jezelf. Het is die vrijheid die doet inzien dat er niet iets zoals “geaardheid” is. “Geaardheid” is niet meer dan een etiket door het brein verzonnen om macht uit te kunnen oefenen. En het brein kan van alles verzinnen. Daar is het voor ontworpen. Je hebt de vrijheid je er niet mee te identificeren. Geen macht over je te laten uitoefenen. Het is een weldaad te ervaren dat liefde niet gegeven hoeft te worden en dat er geen ontvanger nodig is. Alle ruilhandel kan stoppen. Hoe heerlijk en gaaf is dat! Gewoon omdat liefde er altijd is, zonder moeite, zonder kosten, voor het oprapen (toelaten). Zo eenvoudig is het. En altijd overvloedig. Want overvloedig is de geaardheid van liefde. :)

anne | 23 juni 2017

Ik heb nog niet eerder ervaren dat ik een reactie op een column, van wie dan ook, mooier vind dat de column zelf.

Joost | 23 juni 2017

Ook ik vind de reactie van Ad mooi! Net zo van je naaste houden als je van jeZelf houdt! Verklaart dat veel verdriet? Daar is vooruitgang, groei te boeken. Met Liefde groeien en bloeien we allemaal!

Corrie | 24 juni 2017

Wat is er mooier om je zoon gelukkig te zien maak niet uit of hij met vrouw of man relatie heeft. Mijn zoon is vorige maand getrouwd met zijn vriend. Bewust overwogen na 11 jaar toch te trouwen. Laten zien en voelen wat echte liefde is. Ik de trotse moeder ervaar dit als een Groot Geschenk

Gigi | 31 juli 2017

Het grootste euvel in de wereld is dat mensen ongevraagd kinderen op de wereld zetten en ook nog verwachtingen van die kinderen hebben, warum kannst du mich nicht lieben wie ich bin, zoek dit maar eens op op youtube, een prachtig lied uit de musical Mozart, waar Wolfgang Amadeus Mozart, dit zingt naar zijn vader, de vader die zijn creatieve zoon wil beteugelen, x Gigi,

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Goedinjevel 'GROOV'NICK' in Gemonde 2019

Een goedinjevelmiddag en -avond in Gemonde op zaterdag 29 juni 2019, genoemd Groov'Nick. Zo'n 150 mensen genoten van dit mini-festival met aansluitend een uitgebreide picknick. Er traden verschillende bands, groepen, zangeressen en zangers op. Vier uur lang ongelooflijke muziek in een prachtige en inspirerende omgeving.

Hier zie je de videoregistratie van dit festijn. Hopelijk geniet je ervan!

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

Peter Ronkes Agerbeek | 27 augustus 2019

Ziet er goed uit, maar mij is niet duidelijk wat de tijden zijn van de september-herhaling. En ook niet wadakost. Of ben ik kippig?

anne | 27 augustus 2019

Je hebt ook inderdaad enorm veel Geluk, want veel kun je zelf regelen maar..... het prachtig mooie weer kreeg je cadeau !!

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Interview TV73 nov.2016

In oktober 2016 ben ik samen met kunstschilder Saskia Vugts geinterviewd door TV73, het tv-station voor de regio Den Bosch. Half november is het programma uitgezonden. Bij de opname zaten we nog voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen en ik doe in deze uitzending een voorspelling. Dat kan ik dus beter niet meer doen...

Overigens was het een boeiend gesprek waarin Sskia Vugts, een kunstschilder met een geweldige reputatie, vertelde over haar werk. Ook ik kreeg ruimschoots de gelegenheid over mijn nieuwe boek 'De enige dwarsligger op de weg naar geluk ben je zelf' te praten. Ik kon ook nog eens uiteenzetten waar geluk werkelijk over gaat, wat geluk eigenlijk is en welke misverstanden er heersen rond het begrip geluk. Het was opvallend hoe goed de interviewer Jan-Willem van den Akker zich in mijn boek verdiept had. Dat maakte het een gesprek met de nodige diepgang. Enfin, kijk zelf maar eens.

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Interview in Happinez 28 jan. 2015

Interview in Happinez 28 jan. 2015

In het najaar 2014 ben ik benaderd door het magazine Happinez. Ze wilden me graag interviewen naar aanleiding van het verschijnen van mijn nieuwe boek. Dat wilde ik ook wel, uiteraard.

De Happinez-journalist en ik hadden een lang en diepgravend gesprek. Zo ben je samen een dik uur aan het praten, vervolgens moet alles wat gezegd is in driekwart pagia tekst worden gestouwd. Daar is hij naar mijn mening goed in geslaagd. Enfin, lees zelf maar, hopelijk word je erdoor geïnspireerd...

Lees hier het interview in Happinzez

 

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Het geharrewar over geluk

Vandaag de dag word je wel bijna dagelijks met geluk om je oren geslagen. Iedereen vindt er wel wat van, meningen buitelen over elkaar heen. Maar ik heb niet de indruk dat dat bijdraagt aan een gelukkiger leven voor hen die daar zo’n behoefte aan hebben. Ik heb niet zo lang geleden naar de tv-uitzendingen ‘Paul Witteman Op Zoek Naar Geluk’ gekeken, waar zowel o.a. geluksexpert Leo Bormans als filosofe Stine Jensen hun zegje mochten doen. En ik zag een interview met cabaretier Guido Weijers die met een geluksprogramma het land in trekt. Het viel me niet mee wat ik daar hoorde en zag.

Ik ga er gemakshalve maar even van uit dat, als je op zoek gaat naar geluk, je op dat moment kennelijk niet gelukkig bent. Nou heb ik niet bepaald de indruk dat Paul Witteman ongelukkig of op zijn minst niet gelukkig is. Wat zoekt hij dan eigenlijk, vraag ik me af?

Leo Bormans legde in een uitzending van Witteman omstandig uit hoe je door anderen te knuffelen gelukkig kunt worden. Of door elkaar enkele minuten diep in de ogen te kijken. Of door mooie muziek. Stine Jensen weet zeker dat je van het beoefenen van Kundalini-yoga gelukkig wordt. Guido Weijers weet dat een lekker warm bad een mens gelukkig maakt. En ze wisten het zeker, want het was wetenschappelijk aangetoond, zeiden ze er voor alle zekerheid bij.

Stel. Je hebt veel geleden aan een slechte opvoeding, hebt een partner die het niet zo nauw neemt met de huwelijkstrouw, je oudste zoon kan niet van de drugs afblijven en je hebt moeite om financieel rond te komen. Geen fijn leven dus, je bent ongelukkig en bent het zat om zo door te moeten. Maar je bent ook bang om beslissingen te nemen, je weet wat je hebt, je weet niet wat je krijgt. En toch, je wilt graag gelukkig zijn maar je hebt geen idee hoe je dat moet aanpakken. ‘Paul Witteman Op Zoek Naar Geluk’. Ach, wie weet kan ik daar iets van opsteken? Guido Weijers met zijn theatershow, misschien helpt dat?

Niet dus. De essentie van een gelukkig leven kwam in die uitzendingen van Witteman en komt bij Guido Weijers niet aan bod. Het zijn alleen maar leuke weetjes. Ja, wetenschappelijk onderbouwd, dat geloof ik onmiddellijk. Op het moment dat je zulke dingen doet, zul je je ongetwijfeld even leuker voelen.  Maar ben je ongelukkig en wil je daarvan af, dan zullen die wetenschappelijk onderbouwde weetjes je niet veel verder helpen. Dan heb je niks aan een vrolijk deuntje, het knuffelen met een goede vriend of een abonnement op de yogaschool. Integendeel, door het najagen van dit soort zogenaamd gelukkigmakende ervaringen zou je weleens nog dieper in de put kunnen raken. Als je niet gelukkig bent dan val je na zo’n leuke ervaring spoedig weer terug in je gevoel van onbehagen. En zo stapel je teleurstelling op teleurstelling… Niks helpt.

Al deze geluksbrengers hebben het niet over geluk maar over gelukservaringen en geluksgevoelens. En dat is wat anders dan het geluk zelf. Iedereen kent gelukservaringen en –gevoelens, ook mensen die niet gelukkig zijn. Het leven van alledag is gevuld met positieve en negatieve ervaringen en de bijbehorende gevoelens. Het schiet maar een beetje op en neer.

Je krijgt een bericht van de belastingen dat je geld terugkrijgt. Hoera. Je zoontje scheurt zijn nieuwe broek. Shit. Het zonnetje schijnt, je hangt de was aan de lijn. Fijn. En plotseling begint het toch te plenzen! Niet fijn. Je buurjongen wil voor 1 euro je auto wassen. Mooi. Je vriend is de afspraak met jou vergeten. Niet zo mooi. Et cetera. Er is altijd wel wat, het gaat maar door, dag na dag.

In de ogen van veel ‘deskundige’ geluksbrengers ben je dus vele keren per dag gelukkig en dan weer niet-gelukkig. Wel heel raar! Alsof dat is wat je nastreeft als je zegt dat je graag gelukkig wilt zijn…

Voor de duidelijkheid haal ik er altijd het klimaat en het weer bij. Ons klimaat is een constante, namelijk een zeeklimaat. Dat is elke dag zo, dat verandert niet. Als het gaat om het weer is er niks constants aan. Het gaat maar op en neer, regen, zon, wind, koude, warmte, mist, storm, het kan per dag verschillen en vaak op een dag meerdere keren wisselen.

Ons geluk is als het klimaat. Eenmaal verworven is het constant. Je BENT gelukkig en dat blijft zo. Mijn definitie van geluk is: het besef dat je knoppen hebt en dat je in staat bent ze te bedienen. Om het anders te zeggen. Jij staat aan het stuur van je eigen leven. Jij bent degene die de kwaliteit van je eigen leven bepaalt. En niemand anders… Geluk is een verworvenheid, het komt je niet aanwaaien. Geluk staat los van je gevoelens en emoties en heeft alles met weten te maken. Je wéét dat je het bent.

Gelukservaringen en ook ongelukservaringen hebben alles met gevoelens en emoties te maken. Dat wat er de hele dag gebeurt, de dingen die je zegt en denkt, die anderen zeggen en doen. Bijna alles raakt aan je gevoel en levert vaak emoties op van blijdschap, vreugde, verdriet, pijn, mededogen, en noem maar op.

Als je het verschil tussen het fenomeen geluk en gelukservaringen begrijpt, krijg je meer duidelijkheid over je eigen situatie. Ben ik gelukkig? Dat is een andere vraag voor: wéét ik dat ik knoppen heb en wéét ik dat ik ze kan bedienen?  Durf je niet volmondig ja te zeggen, dan is er werk aan de winkel, dan ben je nog niet waar je zijn wilt. Zeg je nee, dan ben je dus niet gelukkig en ben je ongetwijfeld toe aan een drastische verandering en verbetering van je huidige leven. Is het antwoord ja, dan ben je een gelukkig mens. Voorgoed. Want heb je je geluk eenmaal verworven, dan raak je het nooit meer kwijt, wat er ook gebeurt.

En nogmaals, gelukkig zijn heeft niks te maken met de aaneenschakeling van gebeurtenissen, elke dag weer, en de daarbij behorende, op en neer schietende gevoelens. Dus ook al voel je je soms rot, dan heeft dat geen enkele invloed op je gelukkig-zijn.

Misschien vraag je je af: maar hoe doe ik dat, gelukkig zijn? Als je op weg wilt naar je geluk dan is er maar één effectieve manier: het oplossen van je problemen, daar begint het mee. Ik heb drie boeken  geschreven oer geluk. Vooral de boeken ‘Achter elk gelukkig leven staat een overvolle kliko’ en ‘De enige dwarsligger op de weg naar geluk ben je zelf’, geven een goed inzicht in de weg die leidt naar een gelukkig leven.

En overigens is het misschien de moeite waard om de videofilm te bekijken waarin ik over dit onderwerp spreek. Neem er wel even de tijd voor, hij duurt 25 minuten. Je kunt hier klikken.

Jan Jaap van Hoeckel

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

Frank | 1 maart 2017

'Ken u zelve' stond geschreven boven de ingang van de tempel van het orakel van Delphi. Zit daar niet iets in wat betreft geluk?

Jan Jaap | 1 maart 2017

Zeker. Jezelf kennen is natuurlijk wel een hele klus, gezien de vele invloeden van buitenaf die je mede gevormd en soms misvormd hebben. Er is veel werk aan de winkel om bij je diepste wezen te komen. En dan nog. Jezelf kennen én dan ook nog van jezelf kunnen houden, het lijkt onontbeerlijk voor een gelukkig leven.

anne | 6 maart 2017

Op zoek gaan naar Geluk? Dan zal je het zéker niet vinden. Geluk valt je toe.... toch ? --- Eenmaal in bezit houd het goed vast en laat het nooit weer los !

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Doop 'De enige dwarsligger op de weg naar geluk ben je zelf'. 16 okt. 2016

Op 16 oktober 2016 werd mijn derde boek gedoopt in theater De Verkadefanriek in Den Bosch: 'De enige dwarsligger op de weg naar geluk ben je zelf'. Een middagje geluk, dat moest het worden, en dat werd het ook. Mede dankzij de bijzondere artiesten en sprekers die hun medewerking hebben verleend.

Het werd een middag vol verrassingen met optredens van de Cubaanse pianist Abel Marcel, singer-songwriter Simon Keats, zangeres Melissa Tulkens, begeleid door gitaarvirtuoos Erwin van Ligten, Asha Lalai, oprichtster van Action for Happiness en mijn zus Marjolein van Hoeckel die een speech hield waarmee ze mij en de hele zaal danig ontroerde. En last but not least mijn kleinkind Nora, aan wie ik mijn boek heb opgedragen en die het zelf op het podium in ontvangst kwam nemen. Neem er even de tijd voor, de video duurt zo'n anderhalf uur. Hopelijk geniet je zonder mate...

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Doop 2e boek met o.a. Jan Jaap van der Wal op 5 oktober 2014

https://vimeo.com/108964997
Doop 2e boek met o.a. Jan Jaap van der Wal op 5 oktober 2014

Kijk hier de video

Zondag 5 oktober 2014, twee jaar en een week na de doop van mijn eerste boek 'Wie heeft ons in godsnaam geleerd dat regen slecht weer is?' stond ik weer in theater de Verkadefabriek in Den Bosch. Weer voor een volle zaal. En weer met een boek. Weer met een lange titel En weer over geluk. 'Achter elk gelukkig leven staat een overvolle kliko'. Het was een bijzondere middag. Met mijn voornaam-genoot cabaretier/comedian Jan Jaap van der Wal. Zijn briefing was: de middag gaat over geluk, mijn boek ook, hier is het, kijk maar!

Naast Jan Jaap van der Wal had ik nog twee zeer getalenteerde artiesten, wat een rotwoord eigenlijk, gevraagd om de doop van mijn boek te begeleiden. Erwin van Ligten, een gitarist van grote allure. En Isabelle Amé, begaafd singer-songwriter die begeleid werd door Rolf Verrbaant, ook al zo'n begenadigd gitarist. De hele middag is met drie camera's gefilmd door Fred Budas van filmportret.nl. We hadden een uur gepland maar het werden er anderhalf. Als je erbij bent geweest kun je het nog eens terugzien. Was je er niet bij dan kun je nu je hart ophalen. Neem er wel even even de tijd voor, hopelijk geniet je je suf.

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑