Ze zocht zelf naar een kliniek op grote afstand van haar vertrouwde omgeving, ze wilde het per se allemaal zelf doen. Dit was de omslag! "Daar voelde ik me verbonden met mezelf, voelde me op eigen benen staan, voelde me bijna vliegen..." Daar maakte ze een definitieve keus: ze gaf zich over, wilde erop vertrouwen dat anderen het beter wisten dan zij. Het begin van haar weg omhoog. Hopelijk inspireert Jackie lotgenoten en hun omgeving om hoop te koesteren, om vertrouwen te hebben dat je anorexia kunt overwinnen.

In dit tweede gesprek vertelt Jackie over haar ervaringen tijdens de eerste opname in een kliniek. Nog even dacht ze dat ze zelf van haar ziekte kon afkomen. Vooral na enkele keren ingeklapt te zijn was ze zo gemotiveerd om voorgoed af te rekenen met haar ziekte. Maar het lukte haar niet. De kracht die haar van het eten afhield was zoveel sterker dan zijzelf. En toch, zelfs in de kliniek begreep ze aanvankelijk niet waarom ze daar was: ”Zo slecht ging het toch niet met mij…?” Uiteindelijk bracht haar sterke behoefte om aan anderen te laten zien dat ze haar best deed, haar toch aan het eten. Hopelijk helpt het verhaal van Jackie andere lotgenoten de weg te vinden om deze ziekte uiteindelijk te overwinnen! En biedt het hun omgeving de nodige hoop en vertrouwen.  

Het is dapper van haar dat zij zichelf zo bloot durft te geven. Ach, we hebben allemaal wel eens van anorexia gehoord en kennen de beelden van broodmagere meisjes. En ongetwijfeld vraag je je af: wat is dit? Hoe komt iemand erbij om zichzelf dit aan te doen? In dit eerste gesprek vertelt Jackie hoe ze in haar jongste jaren al het gevoel had dat ze geen enkele controle over het leven had, dat het leven haar overkwam en haar in wezen machteloos maakte. Ze vertelt over het moment dat de ziekte toesloeg en langzaam maar zeker haar leven voledig ging bepalen. De weg naar de afgrond, zo zou je het kunnen noemen. Wat dacht ze? Wat vond ze? Hoe leefde ze eigenlijk? Enfin, lusiter naar de podcast en aarzel niet om erop te reageren. De podcast is overigens ook in Spotify en andere platforms te beluisteren. Zoek dan bij 'Gelukkig worden, hoe doe je dat?'.

In de eerste podcast praten we over gelukkig zijn en gelukkig voelen. Dat wil nogal eens voor verwarring zorgen, voor veel mensen is het één pot nat: wie zich gelukkig voelt, ís gelukkig. Maar ís dat wel zo? Geluk is voor iedereen verschillend, hoor je bijna altijd. En je kunt niet altíjd gelukkig zijn. Bij dit soort denken mag je grote vraagtekens zetten. In deze podcast-aflevering komt het allemaal aan bod. En meer nog. Hopelijk neem je even de tijd, een dik half uur nemen we je mee in de wereld van geluk. O ja, en aarzel niet om te reageren als je die behoefte voelt. 

Je kunt herm beluisteren op Spotify via deze link:

https://open.spotify.com/show/69kbUGDFrIvYBXgQyAKm1W                                                                                                                                                                                                                                                                        

En jij? Ben jij gelukkig? Deze vraag krijg ik vaak te horen van mensen die mijn workshops volgen, die mijn boeken lezen of die ik coach. Het antwoord is, kort samengevat: Ja! Maar ik heb wel een lange weg af moeten leggen om zover te komen. En die was allesbehalve gemakkelijk. In het eerste deel van mijn nieuwe boek heb ik die weg beschreven, vanaf mijn geboorte tot aan de dag van vandaag. De voortdurende onderstroom van niet-gelukkig zijn (waar je uiteraard niet over praat), de frustraties, de traumatische ervaringen, de pijn, de therapeuten en uiteindelijk de overwinningen. Ik had niet zozeer de behoefte om het van me af te schrijven, ik heb mijn verleden wel verwerkt. Maar ik wilde graag mijn lezers meenemen op mijn weg en ze vooral laten zien welke ontdekkingen en verworven inzichten mij hebben geholpen om mijzelf van niet-gelukkig uiteindelijk gelukkig te maken.

Ik ben ervan overtuigd dat mensen die niet gelukkig zijn en die het besluit hebben genomen om het wel te worden, in wezen dezelfde weg gaan. We lopen allemaal tegen dezelfde dingen aan, komen tot dezelfde ontdekkingen en inzichten. Geluk is universeel. In die zin is mijn verhaal voor velen heel herkenbaar.

Het tweede deel van het boek bevat tientallen observaties, ervaringen, verhalen, zo uit het leven geplukt. Daarin lees je hoe gelukkig-zijn en ongelukkig-zijn eruit ziet en wat je ermee kunt.

Ik hoop zo dat dit boek hoop en houvast biedt aan iedereen die zo graag gelukkiger wil zijn. Zoals de titel zegt: de enige dwarsligger op de weg naar geluk ben je zelf. Heb je dat eenmaal ontdekt en geaccepteerd, dan ben je op de goede weg. En krijg je die dwarsligger uiteindelijk onder de duim, dan ja, dan ga ook jij proeven van een gelukkig en uitgebalanceerd leven... Verkrijgbaar via alle (internet)boekhandels en via de webshop. € 16,95

Bestel hier het boek  (geen verzendkosten)

Geluk is voor velen een wazig begrip, waar je weinig houvast aan hebt. Als je ongelukkig bent, moet je misschien ophouden gelukkig te willen zijn en je slechts bezighouden met het oplossen van je problemen. Stel je daarbij de vraag: wat wil IK? Misschien ben je bang om afgewezen te worden? Ruzie te krijgen? Angst blokkeert je geluk. Neem je verantwoordelijkheid, accepteer de consequenties van je woorden en daden. Drijf niet louter op je gevoelens, gebruik je verstand, in alle omstandigheden. Houd grip op je omstandigheden en laat de omstandigheden niet jouw leven bepalen.

De podcast staat op diverse podcastplatforms. Hier twee links, de eerste is Spotify, de tweede Apple Podcasts. https://ap.lc/2cXYW   https://ap.lc/HqSR7

In deze aflevering praten we o.a. over het bedienen van je knoppen en van je hoofdschakelaars. Klinkt een beetje als abacadabra, maar luister en het wordt je duidelijk. Ook hebben we het over stappen zetten en wat geluk nu eigenlijk is. Iedereen heeft daar een mening over, de een vindt dit, de ander dat. Is er eigenlijk wel een definitie die voor iedereen geldig is? Ik wens je veel luisterplezier. Te beluisteren op veel podcastplatforms. Ook op Spotify en Google Podcasts. Spotify  Google Podcasts 

Kritisch zijn op jezelf en op anderen, het is nog een hele kunst om dat altijd in goede banen te leiden. Kritiek op een ander kan soms heel verkeerd vallen. Hoe kun je dat voorkomen? We snijden ook het onderwerp 'luisteren' aan, dat lijkt een beetje op een open deur. Maar dat is het niet. Echt zuiver luisteren, de woorden verstaan, puur en ongekleurd, de meeste mensen lukt het gewoon niet. Enfin, stof tot nadenken, hopelijk kun je er wat mee. En wil je reageren? Dan kan hieronder, heel graag zelfs. De podcast is op de meeste platforms te beluisteren dus ook op Spotify en Google Podcasts. https://ap.lc/ErbJN      https://ap.lc/qkDj1

Wie in zijn leven dat besluit ooit heeft genomen, weet hoe hobbelig die weg is, hoe ingewikkeld en pijnlijk het is om door te zetten, soms tegen de verdrukking in. Ik kan er over meepraten, heb in mijn jonge jaren zelf die afslag genomen, nee het was allesbehalve een pretje. Maar die weg heeft me wel gebracht waar ik nu ben. Ik geniet van een heerlijk leven, zit goed in mijn vel en ben lettelijk in staat om mijn leven te leiden, my way. In de nieuwe podcast vertel ik over de weg die ik ben gegaan, over het vallen en opstaan. Hopelijk put je er inspiratie uit. De podcast is te beluisteren op bijna alle podcastkanalen, ook op Spotify en bijvoorbeeld Google Podcasts. Hier zijnde twee links. Spotify  https://ap.lc/70qSp - Google Podcasts  https://ap.lc/l1exo

En nu de vraag. We gaan binnen niet al te lange tijd weer nieuwe podcasts opnemen en willen graag nog meer onderwerpen aansnijden die mensen bezig houden. Uiteraard over leven en geluk. Heb jij daar gedachten over? Loop jij rond met een probleem dat je graag besproken wilt hebben? Heb jij iets waarvan je zegt: daar zou ik wel meer over willen weten, horen? Laat het mij weten via voelje@goedinjevel.nl. Dan reageer ik daarop en kan ik het verder met je bespreken.

Podcast nr. 6 is te beluisteren via zo'n beetje alle podcastplatforms. Hier de link van Spotify (https://ap.lc/LlryL) en Google Podcasts (https://ap.lc/1dKpm)

Zoals de titel al aangeeft, geluk is geen kwestie van geluk hebben, het komt je echt niet aanwaaien. Geluk is hard werken, ieder mens draagt het in zich, jij ook. De kunst is om het tevoorschijn te halen en te activeren. Hoe doe je dat? Dit boek gaat je helpen, het biedt je een stevig houvast bij je zoektocht en geeft op bijna al je vragen een antwoord. Stap voor stap neemt dit boek je mee op de weg naar een gelukkiger leven. In heldere leesbare taal, iedereen kan dit lezen en begrijpen. Zoals iemand het uitdrukte: dit boek laat je in de spiegel kijken en nadenken. Dat is alles. Als je niet bang bent om met jezelf geconfronteerd te worden en bereid bent om goed na te denken over alles in je leven, dan komt een gelukkig leven stap voor stap dichterbij.

Was je van plan gelukkig te worden? Dit is je kans!

Over de inhoud

Dit boek is totaal herziene, gebundelde uitgave van de eerder verschenen boeken 'Wie heeft ons in godsnaam geleerd dat regen slecht weer is?' en 'Achter elk gelukkig leven staat een overvolle kliko'. De visie op geluk in het eerste deel van deze uitgave is aangescherpt en verder uitgewerkt en aangevuld met nieuwe inzichten. In het tweede gedeelte staan ruim honderd alledaagse en zeer herkenbare ervaringen, anekdotes, observaties en bespiegelingen die laten zien waar mensen zoal tegenaan lopen, hoe ze ermee omgaan, hoe het komt dat ze soms de mist indraaien en welke keus ze uiteindelijk maken. Een groot aantal zijn nooit eerder in boekvorm verschenen. Deze verhalen helpen je om anders naar dingen te kijken, anders te denken en anders te doen.

Het is een kloek boek geworden van 432 pagina's, fomaat 21 x 13,5 cm. Vanaf de tweede week juli 2021 overal verkrijgbaar, ook via de goedinjevel-webshop. Wie graag een gesigneerd exemplaar wil ontvangen voorzien van een persoonlijke boodschap, kan het bestellen via een mail naar voelje@goedinjevel.nl - Prijs € 22,95.

We praten ook over spiritualiteit, of dat een mens gelukkig kan maken? Je hoort in ons gesprek levensgrote vraagtekens. Hopelijk niet teveel tegen het zere been van mensen die spiritualiteit hoog hebben zitten. En dan de liefde! Ik hou van hem, ik hou van haar, heerlijk, maar dat is nog maar een beginnetje als het echt over liefde gaat! Het kan zoveel groter, zoveel machtiger. Luister en hopelijk ben je na een halfuurtje helemaal opgeladen en blij. De podcast is hierboven te besluisteren maar het kan ook via de meeste podcastplatforms zoals Spotify en Google Podcasts. Zoek dan op: Gelukkig worden, hoe doe je dat?

Kisla had van een vriendin mijn naam doorgekregen en belde mij met de vraag of ik haar boekje uit wilde geven. Zij vertelde uitvoerig over haar ervaringen en wilde graag iets doen aan het probleem van kinderen die bang zijn voor de kapper. Ze stuurde me een concepttekst op en enkele tekeningen. En toen kwam corona en moesten we de lancering op de lange baan schuiven. Ik heb een illustrator gezocht en gevonden, Froukje Nauta, en  mijn vaste boekontwerper, Kees Zoontjens gevraagd of hij dit boek wilde opmaken. Dat wilde hij. Vervolgens heb ik als een lastige redacteur de tekst van Kisla onderhanden genomen en contact met haar onderhouden over de vorderingen.

Dit boekje vindt zijn weg naar ouders van kleine kinderen die zich een beetje onzeker voelen over een bezoekje aan de kapper, of die het uitgesproken eng vinden. Dit boekje gaat ouders helpen om hun kind gerust te stellen. Het is een grappig verhaal over kleine Jesse die niet naar de kapper wilde en 's nachts een avontuur beleeft wat diepe indruk op hem maakte. Toen moeder hem 's morgens wakker maakte was het eerste wat hij zei: 'Gaan we vandaag naar de kapper, dat zou ik héél leuk vinden!'. Probleem opgelost.

Het is een voorleesboek met veel leuke illustraties waar kinderen blij van worden. Ook kinderen die niet bang zijn van de kapper zullen smullen van dit verhaal. Leeftijd van 2 tot 8 jaar zoiets. Het boekje is in elke boekhandel en webboekhandel verkrijgbaar. Kisla schenkt van elk verkocht exemplaar 1 euro aan het Ronald McDonald Huis in Den Haag.

De prijs is  € 13,95  

Ik legde het haar uit. Kijk, als jonge kinderen altijd maar gehoorzaam zijn, altijd maar precies doen wat hun ouders zeggen, dan creëer je grijze muizen. Van die mensen die te gemakkelijk ja en amen zeggen. Die bang zijn om hun eigen mening te geven en om hun eigen weg te gaan. Die altijd heel gehoorzaam doen wat anderen zeggen, geen nee kunnen zeggen. Dat hebben ze van hun ouders geleerd. Ze keek me enigszins verward aan. Kinderen moeten juist af en toe ongehoorzaam zijn, zei ik, niet altijd doen wat hun ouders zeggen, hun eigen weg zoeken, weerstand durven bieden, fouten maken, de strijd aangaan. Dat levert pas echt wat op. Dat worden mensen die niet bang zijn van wat anderen vinden, die de moed hebben een eigen richting in te slaan, die ver komen en allesbehalve grijs zijn!

 De vriendin vond het lastig, dit gesprek en gaf toe dat ze nog nooit zo had gekeken. En ja, het had wel iets bij haar getriggerd en zou er zeker nog over nadenken. En zo gingen we weer uit elkaar.

Ook in onze jaren als jongeling en volwassene speelt dit. Het is o zo verstandig goed te luisteren naar ouderen, moeten we vaak horen. Zij hebben al zoveel bagage, daar kun je wat van opsteken. En als je dat niet doet, dan ben je eigenlijk een oen. Alle kennis en ervaring van ouderen is kostbaar, die laat je toch niet verloren gaan? Daar kunnen nieuwe generaties flink van profiteren.

Ja, het is waar, je kunt van ouderen wel iets leren. Kunt. Maar zeker is dat niet. Er zijn genoeg ouderen die niets of nauwelijks iets te vertellen hebben. Die hun leven leiden en hebben geleid, dingen hebben ervaren, kennis hebben opgedaan en gedachten hebben ontwikkeld die voor henzelf kennelijk van belang zijn, maar waar anderen niets mee kunnen. Ouderdom maakt mensen niet vanzelfsprekend wijs. En de kennis die ze hebben is niet per definitie iets waar een ander wat mee kan.

Natuurlijk, er zijn ouderen die barsten van de interessante levenservaring, die veel hebben meegemaakt wat voor een ander van belang kan zijn, die een vakkennis hebben opgedaan waar je u tegen zegt. Dus als jongere is het wijs om je oren wijd open te zetten en er je voordeel mee te doen. Maar toch… zelfs al heeft een oudere veel te vertellen, is het voor een jongere niet verkeerd om zich er soms niets van aan te trekken. En ondanks de wijze raadgevingen toch maar de dingen op de eigen manier te doen, die je zelf beter acht. Ik zal je uitleggen waarom.

Mensen moeten fouten maken. Fouten maken is de snelkookpan van ons leven. Door het maken van fouten leren we sneller, leren we beter en leren we meer dan door goede raad. Je moet dus ook de kans krijgen om die fouten te maken, om eigenwijs je eigen weg te gaan, om te struikelen en de pijn te voelen. Vraag maar aan iedereen die al een stuk van zijn leven achter de rug heeft, zeker weten dat die het meeste geleerd hebben van hun uitglijders, van vallen en opstaan.

De wijsheid en de kennis van ouderen is wel van belang om aan te horen en in je op te slaan. Ook al luister je er niet naar in de zin dat je niet doet wat de ander vindt dat je zou moeten doen, dan is het toch een bruikbare referentie. Ongetwijfeld komt het moment dat je fors de mist indraait en dat je dan de woorden van de ander herinnert. Wie weet kun je er dan alsnog iets mee…

En dan nog iets. Ouderen kunnen juist zoveel van jongeren leren, dat wordt al te makkelijk vergeten! Hun wereld is nog niet zo gevormd en soms zelfs misvormd als die van ouderen. Ze kijken onbevangener, maken veel mee, beleven alles vaak intenser. En hebben een mening die van belang is. Zij dragen nog niet de ballast mee van een lang verleden. Wie echt wil weten hoe de wereld eruitziet, kan van jongeren veel opsteken. Goed luisteren naar jongeren – zelfs naar de kleinste kinderen - werkt bovendien heel verbindend. Aandacht, de tijd nemen, een luisterend oor, je verdiepen in datgene wat de ander zegt, je openstellen, willen leren… een oudere die zich op deze manier opstelt, die zijn hart zo wagenwijd openzet, houdt zijn of haar geest jong en elastisch en overbrugt de generatiekloof.

De wereld wordt er mooier van.

Jan Jaap van Hoeckel

Andere situatie. De jongen, 15 jaar, had het eerste schooluur vrij, dus staat wat later op, eet drie boterhammen en loopt naar de schuur om zijn fiets te pakken. Weg fiets, hij begrijpt er niks van. Die van zijn broer staat er nog wel, terwijl hij al lang en breed op school zit. Shit, hij heeft mijn fiets! denkt hij ontdaan en pakt kwaad de fiets van zijn broer. Hij rijdt weg, hobbelhobbel, lekke band! Gatver, gatver, shitzooi! Hij is kwaad en niet zo’n beetje ook. Gelukkig weet hij hoe hij een band moet plakken en een kwartier later trapt hij naar school. Krijgt flink op zijn donder dat hij te laat is en nee, de leraar is niet gediend van zijn smoesjes.

Om halfvier is hij weer thuis, nog steeds flink aangebakken. Zijn moeder werkt halve dagen, alleen de ochtenden en is dus thuis. Zijn broer ook. Lul! Hoe kom je erbij om mijn fiets te pakken! De broer laat zich niet uitschelden en roept dat hij normaal moet doen. Herrie in de kiet. Moeder rent geërgerd de kamer in, jongens hou op met dat geruzie, doe een beetje normaal tegen elkaar, ik heb hier echt geen zin in. De bandenplakjongen neemt daar geen genoegen mee: Maar hij heeft mijn fiets meegenomen en… Moeder wil niks horen: stop hiermee, kunnen jullie nou nooit eens en beetje gezellig tegen elkaar doen!  Dat was het, moeder beent weg en laat de jongens bedremmeld en mokkend achter.

De susmoeder. Altijd in de weer om de lieve vrede te bewaren. Tussen de kinderen onderling, tussen vader en de kinderen, tussen kibbelende tantes op een feestje, tussen vriendinnen, overal. Susmoeders houden niet van conflicten, dus zijn ze allergisch voor elk signaal dat erop wijst dat het de verkeerde kant op gaat. Onmiddellijk springt ze er bovenop, jongens, doe gewoon, kan het wat minder, rustig aan nou, dit hoeft toch niet…

Een susmoeder is niet geliefd in haar directe omgeving, ik zeg niet dat er niet van haar gehouden wordt, nee, dat staat er los van. Het is haar gedrag, dat altijd maar willen sussen, altijd maar de lieve vrede willen bewaren, de voortdurende angst voor welke onenigheid dan ook, dat valt niet goed bij de mensen met wie ze verbonden is. Haar kinderen worden er gek van, haar partner heeft een hekel aan haar gedrag, anderen denken: daar heb je haar weer!

Maar nog veel erger is dat susmoeders zichzelf volstrekt klem voelen in hun gedrag. Het verwijt gaat echter niet naar binnen maar naar buiten. Waarom maken mensen toch zoveel ruzie, waarom kunnen mensen niet normaal doen? Dat is wat ze bezighoudt.

Conflicten, wrijving, irritaties, het is een logisch onderdeel van een samenleving, dus ook van de kleine gemeenschap die een gezin is. Het is waar, in het ene gezin komt het meer voor dan in het andere.  Kinderen hebben behoefte aan leiding en duidelijkheid. Door het gedrag van een susmoeder komen kinderen ernstig tekort. Hun rechtvaardigheidsgevoel wordt aangetast, ze worden klemgezet en hebben de indruk dat hun moeder geen belangstelling voor ze heeft.

Maar hoe dan wel? Een susmoeder zou vooral naar zichzelf moeten kijken en zich afvragen hoe het komt dat zij elke wrijving, hoe klein dan ook, uit de weg probeert te gaan. Angst voor conflicten, het komt vaker voor dan je denkt. Ook met conflicten omgaan, moet je leren, en dat zou eigenlijk al in je jongste jaren moeten gebeuren. Een susmoeder is dan precies het verkeerde voorbeeld.

In bovenstaande voorbeelden was het wijzer geweest als moeder zich had verdiept in het probleem en aan beide kinderen aandacht had geschonken. Zich op de hoogte had gesteld van wat er precies aan de hand was en een oordeel had gehad. Dat had je niet moeten doen, geen wonder dat hij/zij kwaad op je wordt. En dan de strijdende partijen zelf aan de slag zetten om het conflict op te lossen. Kinderen hebben die duidelijkheid nodig, maar ook moeders varen daar wel bij. En jong geleerd is oud gedaan, dat is zeker in dit soort gevallen van groot belang. Omgaan met conflicten kan iedereen leren. En kun je het niet zelf, roep dan hulp in, doe je zelf en anderen een genoegen en stap uit je eeuwigverzoenende rol. Het werkt echt bevrijdend!

Even tussen twee haakjes: ik zeg wel susmoeders maar ongetwijfeld zijn er ook susvaders, voor hen geldt natuurlijk hetzelfde.

Jan jaap van Hoeckel

La Bastille in Vught 

La Bastille in Vught was een van de eerste Nederlandse discotheken. Club Exclusif La Bastille, zoals we ‘m plechtig noemde. Maar het werd al gauw ‘Bas’ onder vrienden. En ras-Vughtenaren mochten graag spreken van La Bastielieje. Wie de tijd van La Bastille heeft meegemaakt denkt er ongetwijfeld met ongelooflijk veel plezier aan terug. Elke zondagavond volle bak. Nou ja, elke, er waren zondagavonden dat het niet erg wilde. Normaal konden er zo’n vijfhonderd man in de zaal die je via het gangetje naast fietsenmaker Van der Bruggen aan de Helvoirtseweg kon bereiken.

Een eigenaardig onderkomen, dat was het. Normaal functioneerde de zaal als het honk van een van de locale handboogschutterijen. Ton van Geene, de bedenker, oprichter en immer ronkende motor van La Bastille toog er al vroeg op zondagmiddag naartoe. Onder het plafond liep een goot aantal stalen kabels waaraan doeken waren bevestigd. Was de handboogschutterij thuis, dan waren de doeken terzijde geschoven en hingen ze wat mottig tegen de Franse-Revolutieachtig beschilderde wanden. De schildering die me het meeste is bijgebleven is de gruwelijke scène van een omlaag gevallen guillotine, waaronder een amechtig hoofd lag. En tussen al dit gruwelijks en vermakelijks schoten de handboogschutters jarenlang doodgemoedereerd hun pijlen in en meestal naast de roos. Raar, dat was het. Maar als Ton zondagmiddag aantrad werd de hele schutterij in een handomdraai omgetoverd tot een karig verlicht hol, waar altijd een beetje muffe lucht hing van doek, zweet en bier. De kolossale geluidsboxen waren boven het zwarte plafond bevestigd en konden oorverdovend veel herrie produceren. De zaal had een podium waaraan het hok grensde, waar de platen werden gedraaid. Twee zitplaatsen, twee draaitafels, twee microfoons, een flinke versterker wat schuifpanelen en bakken vol platen. Wat had een beetje discotheek eigenlijk meer nodig?

Ik had het genoegen om jarenlang als vaste diskjockey in La Bastille te mogen werken. Vanaf het prille begin was ik erbij, in 1963 ging ‘Bas’ van start. De kunst van het draaien was in die tijd een andere dan nu. We zijn dan ook een dikke vijftig jaar verder, verbeeld je dat er niets zou zijn veranderd... Een diskjockey moest op de eerste plaats heel goed weten wat de beste muziek was om op te dansen, rijdansen was het toen, tegenwoordig noemen ze dat line-dancing, nee, weinig nieuws onder de zon dus. Muziek draaien was één, maar de platen een beetje leuk aan elkaar praten was twee. En dan ook nog zo dat het gepraat de boel niet teveel ophield, er moest immers gedanst worden. Het grote voorbeeld voor diskjockeys was Joost den Draayer van Veronica, normaal Willem van Kooten geheten. Hij is de uitvinder van het vaderlandse diskjockeyen, mag je wel zeggen. We hebben hem zelf een keer als gastdraaier in La Bastille gehad. Hij had zijn toenmalige vriendin of vrouw bij zich die rustig en onaangedaan naast hem in het hok zat. Hij met een grote sigaar in de mond, die er zelfs onder het gepraat nauwelijks uitkwam. Het was een grappige man, achteloos plaatjes draaiend, een beetje voor zich uit kletsend, om jaloers van te worden. Overigens hebben we ook Jan van Veen, toen eveneens diskjockey bij Veronica en later de zwijmelstem van het programma Candlelight, een keer achter de draaitafel gehad. Een aardige man, die zijn vak verstond, maar geen belhamel als Van Kooten.

De muziek van La Bastille was een hoofdstuk apart. Discotheken vinden hun oorsprong niet in de Verenigde Staten, zoals velen denken maar in Frankrijk. Discothèques dus. Via Frankrijk schoof het fenomeen door naar België en via de Belgisch kust, waar in die tijd massa’s jonge Nederlanders in de zomer de bloemen buiten zetten, druppelden de discotheken ons land binnen. Naar ik meen had Tilburg de eerste van Nederland en was La Bastille de tweede. Ton van Geene had een vooruitziende blik en een feilloos gevoel voor dit soort zaken. Hij was niet bepaald muzikaal, had niet zo ontzettend veel met popmuziek, maar hij was creatief, een beetje weird en uiterst gedreven.

Wij zaten in de vroege jaren zestig samen op het avondlyceum, waar hij tussen de lessen door zijn ideeën en plannen aan mij ontvouwden. Daar ook vroeg hij mij of ik diskjockey bij hem wilde worden. Ik vond het spannend, was dol op popmuziek en kreeg er bovendien voor betaald. Niet veel, maar uiteindelijk heb ik er een Lelijke Eend voor kunnen kopen, weliswaar een slechte tweedehandse maar toch... Alleen, mijn liefde voor muziek was toch van een heel andere orde dan de wat zakelijker liefde van Ton. La Bastille was Frans, dus moest er Franse muziek gedraaid worden. Michael Polnareff, Adamo, Richard Anthony, Joe Dassin, Enrico Macias, enfin, bakken vol Franse muziek stonden er in het platenhok. Ik had wat meer met de Engelse scene, Engeland werd op dat moment steeds meer het centrum van de wereld op het gebied van popmuziek, mode en cultuur, daar gebeurde het, en niet in Frankrijk vond ik. Dus draaide ik graag Engelstalige muziek, nam zelfs af en toe een plaatje mee van huis en draaide dat dan zonder dat ik Ton daarover had ingelicht. Dat viel altijd in verkeerde aarde. Waar hij ook in de zaal was, als de muziek even niet naar zijn zin was, stoof hij mijn hok binnen, griste de microfoon uit mijn handen, siste me toe dat dit nergens over ging en nam de boel van me over. Ach ja, je bent jong en hij was mijn broodheer, ik heb het me lang laten welgevallen. Totdat ik naar Amsterdam vertrok en elk weekend zuidwaarts toog om in La Bastille te draaien. Toen werd zijn voortdurende ingrijpen wat minder vanzelfsprekend. En op een boos moment heb ik schriftelijk mijn congé genomen. Ton was een aardig mens, gedreven, fanatiek en met een goed hart. We spraken de kwestie uit, ik kreeg wat meer ruimte en daarmee was de kous af. We waren vrienden, dat bleek maar weer eens.

Voor zover ik me herinner heeft La Bastille tot 1968 bestaan. Ton had ambities en richtte in Den Bosch Bric-à-Brac op in het Eurohotel. En enige tijd later Ticky Trois in Eindhoven. Ton scheurde in zijn auto het hele weekend van de ene tent naar de andere, regelend, organiserend, ingrijpend, sturend, zorgend. Hij maakte zich vaak zorgen, het was ook een wankel bestaan, zo afhankelijk als hij was van de goede mood van het publiek. Elke zondagavond weer die spanning: loopt het vol of niet? Voor mij was het een leuke bijverdienste, Ton moest ervan leven.

Waarom schrijf ik dit allemaal? Dit verhaal is de reden en de verantwoording van de klus waar ik zo lang aan heb gewerkt. Zo’n 700 nummers van La Bastille door mij met liefde op Spotify bij elkaar geschraapt. Bijna alle muziek zat nog in mijn hoofd, bovendien had ik het genoegen om ooit de halve platenverzameling van La Bastille op grote banden op te mogen nemen. Gelukkig heb ik er toen gedetailleerd bijgeschreven hoe elk nummer heette, wie de uitvoerder/ster was en uit welk jaar het nummer stamde. Toen een ongelooflijk klerenwerk, nu kwam het me wel erg goed van pas. Opgeteld is het zeker vijfendertig uur muziek, zeg maar een dikke vier dagen.

Op een haar na is alles wat er op de playlist ‘La Bastille Vught’ staat in La Bastille gedraaid. En ik zeg niet dat dit alle muziek was die in de bakken van La Bastille stond, nee integendeel, nog niet de helft, denk ik. Je hoort nummers waarbij je ongetwijfeld je wenkbrauwen fronst. Kisses Sweeter Than Wine van Jimmy Rogers, nee, die hoort er eigenlijk niet in thuis, maar ach, ik vond dit nummer indertijd zo mooi, vandaar. En ook Apache van The Shadows had niks met la Bastille, maar toch, een tijdsdocument, ik kon het gewoon niet laten. Naar mijn mening zijn dit de enige zijstapjes die ik me gepermitteerd heb. Sommige La Bastille-muziek kon ik gewoon niet meer vinden. Maar wat allemaal wel! Wade In The Water van Ramsey Lewis, Ma Vie van Alain Barièrre, Boogaloo Down Broadway van Fantastic Johnny C, Walk Away Renée van The Four Tops, Woman van Peter and Gordon, J’Aime Les Filles van Jacques Dutronc., Walking With My Cat Named Dog van Norma Tanega… ik houd op, luister zelf en huiver, zo mooi! En je waant je weer in La Bastille. Het was machtig om dit te doen en het spijt me zo dat ik dit niet samen met Ton heb kunnen maken.

La Bastille kon weliswaar mede bestaan dankzij Ton’s dierbare vriendenclub, maar eerlijk is waar: Ton van Geene wás La Bastille. Deze playlist is niet alleen een intense herinnering aan La Bastille, maar ook en vooral aan goede vriend Ton. Ik wens je oeverloos veel luisterplezier...

Spotify Playlist LA BASTILLE VUGHT

https://open.spotify.com/playlist/7tBGxwVQevD2axJZur4nOK