We praten ook over spiritualiteit, of dat een mens gelukkig kan maken? Je hoort in ons gesprek levensgrote vraagtekens. Hopelijk niet teveel tegen het zere been van mensen die spiritualiteit hoog hebben zitten. En dan de liefde! Ik hou van hem, ik hou van haar, heerlijk, maar dat is nog maar een beginnetje als het echt over liefde gaat! Het kan zoveel groter, zoveel machtiger. Luister en hopelijk ben je na een halfuurtje helemaal opgeladen en blij. De podcast is hierboven te besluisteren maar het kan ook via de meeste podcastplatforms zoals Spotify en Google Podcasts. Zoek dan op: Gelukkig worden, hoe doe je dat?

En nu de vraag. We gaan binnen niet al te lange tijd weer nieuwe podcasts opnemen en willen graag nog meer onderwerpen aansnijden die mensen bezig houden. Uiteraard over leven en geluk. Heb jij daar gedachten over? Loop jij rond met een probleem dat je graag besproken wilt hebben? Heb jij iets waarvan je zegt: daar zou ik wel meer over willen weten, horen? Laat het mij weten via voelje@goedinjevel.nl. Dan reageer ik daarop en kan ik het verder met je bespreken.

Podcast nr. 6 is te beluisteren via zo'n beetje alle podcastplatforms. Hier de link van Spotify (https://ap.lc/LlryL) en Google Podcasts (https://ap.lc/1dKpm)

Kisla had van een vriendin mijn naam doorgekregen en belde mij met de vraag of ik haar boekje uit wilde geven. Zij vertelde uitvoerig over haar ervaringen en wilde graag iets doen aan het probleem van kinderen die bang zijn voor de kapper. Ze stuurde me een concepttekst op en enkele tekeningen. En toen kwam corona en moesten we de lancering op de lange baan schuiven. Ik heb een illustrator gezocht en gevonden, Froukje Nauta, en  mijn vaste boekontwerper, Kees Zoontjens gevraagd of hij dit boek wilde opmaken. Dat wilde hij. Vervolgens heb ik als een lastige redacteur de tekst van Kisla onderhanden genomen en contact met haar onderhouden over de vorderingen.

Dit boekje vindt zijn weg naar ouders van kleine kinderen die zich een beetje onzeker voelen over een bezoekje aan de kapper, of die het uitgesproken eng vinden. Dit boekje gaat ouders helpen om hun kind gerust te stellen. Het is een grappig verhaal over kleine Jesse die niet naar de kapper wilde en 's nachts een avontuur beleeft wat diepe indruk op hem maakte. Toen moeder hem 's morgens wakker maakte was het eerste wat hij zei: 'Gaan we vandaag naar de kapper, dat zou ik héél leuk vinden!'. Probleem opgelost.

Het is een voorleesboek met veel leuke illustraties waar kinderen blij van worden. Ook kinderen die niet bang zijn van de kapper zullen smullen van dit verhaal. Leeftijd van 2 tot 8 jaar zoiets. Het boekje is in elke boekhandel en webboekhandel verkrijgbaar. Kisla schenkt van elk verkocht exemplaar 1 euro aan het Ronald McDonald Huis in Den Haag.

De prijs is  € 13,95  

Ik legde het haar uit. Kijk, als jonge kinderen altijd maar gehoorzaam zijn, altijd maar precies doen wat hun ouders zeggen, dan creëer je grijze muizen. Van die mensen die te gemakkelijk ja en amen zeggen. Die bang zijn om hun eigen mening te geven en om hun eigen weg te gaan. Die altijd heel gehoorzaam doen wat anderen zeggen, geen nee kunnen zeggen. Dat hebben ze van hun ouders geleerd. Ze keek me enigszins verward aan. Kinderen moeten juist af en toe ongehoorzaam zijn, zei ik, niet altijd doen wat hun ouders zeggen, hun eigen weg zoeken, weerstand durven bieden, fouten maken, de strijd aangaan. Dat levert pas echt wat op. Dat worden mensen die niet bang zijn van wat anderen vinden, die de moed hebben een eigen richting in te slaan, die ver komen en allesbehalve grijs zijn!

 De vriendin vond het lastig, dit gesprek en gaf toe dat ze nog nooit zo had gekeken. En ja, het had wel iets bij haar getriggerd en zou er zeker nog over nadenken. En zo gingen we weer uit elkaar.

Ook in onze jaren als jongeling en volwassene speelt dit. Het is o zo verstandig goed te luisteren naar ouderen, moeten we vaak horen. Zij hebben al zoveel bagage, daar kun je wat van opsteken. En als je dat niet doet, dan ben je eigenlijk een oen. Alle kennis en ervaring van ouderen is kostbaar, die laat je toch niet verloren gaan? Daar kunnen nieuwe generaties flink van profiteren.

Ja, het is waar, je kunt van ouderen wel iets leren. Kunt. Maar zeker is dat niet. Er zijn genoeg ouderen die niets of nauwelijks iets te vertellen hebben. Die hun leven leiden en hebben geleid, dingen hebben ervaren, kennis hebben opgedaan en gedachten hebben ontwikkeld die voor henzelf kennelijk van belang zijn, maar waar anderen niets mee kunnen. Ouderdom maakt mensen niet vanzelfsprekend wijs. En de kennis die ze hebben is niet per definitie iets waar een ander wat mee kan.

Natuurlijk, er zijn ouderen die barsten van de interessante levenservaring, die veel hebben meegemaakt wat voor een ander van belang kan zijn, die een vakkennis hebben opgedaan waar je u tegen zegt. Dus als jongere is het wijs om je oren wijd open te zetten en er je voordeel mee te doen. Maar toch… zelfs al heeft een oudere veel te vertellen, is het voor een jongere niet verkeerd om zich er soms niets van aan te trekken. En ondanks de wijze raadgevingen toch maar de dingen op de eigen manier te doen, die je zelf beter acht. Ik zal je uitleggen waarom.

Mensen moeten fouten maken. Fouten maken is de snelkookpan van ons leven. Door het maken van fouten leren we sneller, leren we beter en leren we meer dan door goede raad. Je moet dus ook de kans krijgen om die fouten te maken, om eigenwijs je eigen weg te gaan, om te struikelen en de pijn te voelen. Vraag maar aan iedereen die al een stuk van zijn leven achter de rug heeft, zeker weten dat die het meeste geleerd hebben van hun uitglijders, van vallen en opstaan.

De wijsheid en de kennis van ouderen is wel van belang om aan te horen en in je op te slaan. Ook al luister je er niet naar in de zin dat je niet doet wat de ander vindt dat je zou moeten doen, dan is het toch een bruikbare referentie. Ongetwijfeld komt het moment dat je fors de mist indraait en dat je dan de woorden van de ander herinnert. Wie weet kun je er dan alsnog iets mee…

En dan nog iets. Ouderen kunnen juist zoveel van jongeren leren, dat wordt al te makkelijk vergeten! Hun wereld is nog niet zo gevormd en soms zelfs misvormd als die van ouderen. Ze kijken onbevangener, maken veel mee, beleven alles vaak intenser. En hebben een mening die van belang is. Zij dragen nog niet de ballast mee van een lang verleden. Wie echt wil weten hoe de wereld eruitziet, kan van jongeren veel opsteken. Goed luisteren naar jongeren – zelfs naar de kleinste kinderen - werkt bovendien heel verbindend. Aandacht, de tijd nemen, een luisterend oor, je verdiepen in datgene wat de ander zegt, je openstellen, willen leren… een oudere die zich op deze manier opstelt, die zijn hart zo wagenwijd openzet, houdt zijn of haar geest jong en elastisch en overbrugt de generatiekloof.

De wereld wordt er mooier van.

 

Jan Jaap van Hoeckel

 

 

Wie in zijn leven dat besluit ooit heeft genomen, weet hoe hobbelig die weg is, hoe ingewikkeld en pijnlijk het is om door te zetten, soms tegen de verdrukking in. Ik kan er over meepraten, heb in mijn jonge jaren zelf die afslag genomen, nee het was allesbehalve een pretje. Maar die weg heeft me wel gebracht waar ik nu ben. Ik geniet van een heerlijk leven, zit goed in mijn vel en ben lettelijk in staat om mijn leven te leiden, my way. In de nieuwe podcast vertel ik over de weg die ik ben gegaan, over het vallen en opstaan. Hopelijk put je er inspiratie uit. De podcast is te beluisteren op bijna alle podcastkanalen, ook op Spotify en bijvoorbeeld Google Podcasts. Hier zijnde twee links. Spotify  https://ap.lc/70qSp - Google Podcasts  https://ap.lc/l1exo

Zoals de titel al aangeeft, geluk is geen kwestie van geluk hebben, het komt je echt niet aanwaaien. Geluk is hard werken, ieder mens draagt het in zich, jij ook. De kunst is om het tevoorschijn te halen en te activeren. Hoe doe je dat? Dit boek gaat je helpen, het biedt je een stevig houvast bij je zoektocht en geeft op bijna al je vragen een antwoord. Stap voor stap neemt dit boek je mee op de weg naar een gelukkiger leven. In heldere leesbare taal, iedereen kan dit lezen en begrijpen. Zoals iemand het uitdrukte: dit boek laat je in de spiegel kijken en nadenken. Dat is alles. Als je niet bang bent om met jezelf geconfronteerd te worden en bereid bent om goed na te denken over alles in je leven, dan komt een gelukkig leven stap voor stap dichterbij.

Was je van plan gelukkig te worden? Dit is je kans!

Over de inhoud

Dit boek is totaal herziene, gebundelde uitgave van de eerder verschenen boeken 'Wie heeft ons in godsnaam geleerd dat regen slecht weer is?' en 'Achter elk gelukkig leven staat een overvolle kliko'. De visie op geluk in het eerste deel van deze uitgave is aangescherpt en verder uitgewerkt en aangevuld met nieuwe inzichten. In het tweede gedeelte staan ruim honderd alledaagse en zeer herkenbare ervaringen, anekdotes, observaties en bespiegelingen die laten zien waar mensen zoal tegenaan lopen, hoe ze ermee omgaan, hoe het komt dat ze soms de mist indraaien en welke keus ze uiteindelijk maken. Een groot aantal zijn nooit eerder in boekvorm verschenen. Deze verhalen helpen je om anders naar dingen te kijken, anders te denken en anders te doen.

Het is een kloek boek geworden van 432 pagina's, fomaat 21 x 13,5 cm. Vanaf de tweede week juli 2021 overal verkrijgbaar, ook via de goedinjevel-webshop. Wie graag een gesigneerd exemplaar wil ontvangen voorzien van een persoonlijke boodschap, kan het bestellen via een mail naar voelje@goedinjevel.nl - Prijs € 22,95.

In mijn laatste boek ‘De enige dwarsligger op de weg naar geluk ben je zelf’ heb ik dat thema aangesneden. Mijn diepste diepte zie ik als mijn onderstroom. We hebben allemaal een onderstroom en een bovenstroom. De bovenstroom is alles wat we zoal meemaken, waarmee we ons bezighouden, de dingen die op ons pad komen, ons leven van alledag, de ups en downs, het gedoe, leuk en niet leuk. De dingen waarover we met anderen praten en die anderen ook graag bij ons neerleggen. Ons leven breed uitgemeten, onze bovenstroom. In de normale omgang met elkaar en zeker ten opzichte van vrienden en geliefden, zijn we vaak een open boek. En op basis van alles wat we van elkaar weten, vormen we ons een beeld en ook een oordeel over elkaar. Oh, dat is zo’n gezellige man. Nou, zij kan wel zeuren, hoor. Zij heeft het ook niet makkelijk. Wat een heerlijke flapuit.

We zijn een standbeeldje in de geest van de ander. Mooie standbeeldjes, minder mooie, grote, kleine… Het standbeeldje kent zijn beperkingen, het is namelijk het beeld van onze bovenstroom, van ons leven zoals we dat aan andere laten zien en horen, ook tussen de regels door. Mogelijk hebben we ook een standbeeldje van onszelf in onze eigen geest opgericht. En ook dat geeft waarschijnlijk een goede indruk van hoe we onszelf manifesteren, de optelsom van dat wat er in onze bovenstroom plaatsvindt

Maar hoe staat het met onze onderstroom? Dat is weer een heel ander verhaal. Over onze onderstroom wordt niet gepraat, dat is een groot taboe. Niemand heeft iets te maken met wat er in je diepste diepte omgaat, hoe het werkelijk met je gaat. En vaak is dat niet eens voor jezelf helemaal duidelijk. We leven ons leven, en het kan altijd wel weer beter dan het is. Imperfectie hoort bij ons, en nee, het gras is bij een ander echt niet groener.

In onze onderstroom huist ons geluk. Als je voor 100% zeker kunt zeggen dat je een gelukkig mens bent, dan heerst er in je onderstroom vrede, rust en stilte. Daar vindt veiligheid onderdak, daar bestaat geen kwetsbaarheid. Wat er ook in je bovenstroom gebeurt, hoe erg het soms ook kan zijn, je onderstroom is je safe, stabiele houvast.

Ben je gelukkig? Die vraag raakt aan onze onderstroom. En het antwoord is vaak tekenend. Ja, best wel. Soms wel soms niet. Tja, gelukkig, hoe zal ik het zeggen...? Het zijn de versluierende antwoorden die in wezen ‘nee’ betekenen. Of misschien dat het zicht op de onderstroom op dat moment niet helder is, dan kan ook.

In mijn nieuwe boek heb ik ruimschoots aandacht besteed aan mijn eigen onderstroom. Het was niet altijd gemakkelijk om de confrontatie aan te gaan met mezelf, met dat wat er in mijn diepte werkelijk aan de hand is. Maar ik heb het gedaan en heb beschreven hoe mijn onderstroom in mijn leven wel heel lang niet op orde was, ik was tientallen jaren niet gelukkig, ook al wekte ik door mijn houding, mijn gedrag en mijn gesprekken de indruk dat ik dat wel was en wilde ik dat ook zelf maar al te graag geloven… Ik kan na al die jaren nu zonder enige terughoudendheid zeggen dat ik gelukkig ben, mijn onderstroom is mijn safe basis.

Hopelijk zet dit verhaal je aan het denken over jezelf. Hoe gaat het met jou? Welke indruk maak je op anderen, welk standbeeldje hebben anderen van jou in zichzelf opgeslagen? En hoe ziet je eigen beeld eruit? Hopelijk kun je zeggen dat het overeenstemt met wie je werkelijk bent, inclusief je prachtige onderstroom.

Misschien ben je minder tevreden en wordt het tijd om je onderstroom eens onder de loep te nemen. En stappen te zetten om datgene te veranderen wat je zo danig in de weg zit. Ik hoop dat je de moed hebt om dat bij jezelf op gang te brengen. En dat je in staat bent dit taboe te doorbreken en een ander die je vertrouwt, een kijkje te gunnen in je diepte. Dat zou weleens het begin kunnen zijn van een boeiende weg naar een gelukkig leven. Echt gelukkig, bedoel ik.

Jan Jaap van Hoeckel

La Bastille in Vught 

La Bastille in Vught was een van de eerste Nederlandse discotheken. Club Exclusif La Bastille, zoals we ‘m plechtig noemde. Maar het werd al gauw ‘Bas’ onder vrienden. En ras-Vughtenaren mochten graag spreken van La Bastielieje. Wie de tijd van La Bastille heeft meegemaakt denkt er ongetwijfeld met ongelooflijk veel plezier aan terug. Elke zondagavond volle bak. Nou ja, elke, er waren zondagavonden dat het niet erg wilde. Normaal konden er zo’n vijfhonderd man in de zaal die je via het gangetje naast fietsenmaker Van der Bruggen aan de Helvoirtseweg kon bereiken.

Een eigenaardig onderkomen, dat was het. Normaal functioneerde de zaal als het honk van een van de locale handboogschutterijen. Ton van Geene, de bedenker, oprichter en immer ronkende motor van La Bastille toog er al vroeg op zondagmiddag naartoe. Onder het plafond liep een goot aantal stalen kabels waaraan doeken waren bevestigd. Was de handboogschutterij thuis, dan waren de doeken terzijde geschoven en hingen ze wat mottig tegen de Franse-Revolutieachtig beschilderde wanden. De schildering die me het meeste is bijgebleven is de gruwelijke scène van een omlaag gevallen guillotine, waaronder een amechtig hoofd lag. En tussen al dit gruwelijks en vermakelijks schoten de handboogschutters jarenlang doodgemoedereerd hun pijlen in en meestal naast de roos. Raar, dat was het. Maar als Ton zondagmiddag aantrad werd de hele schutterij in een handomdraai omgetoverd tot een karig verlicht hol, waar altijd een beetje muffe lucht hing van doek, zweet en bier. De kolossale geluidsboxen waren boven het zwarte plafond bevestigd en konden oorverdovend veel herrie produceren. De zaal had een podium waaraan het hok grensde, waar de platen werden gedraaid. Twee zitplaatsen, twee draaitafels, twee microfoons, een flinke versterker wat schuifpanelen en bakken vol platen. Wat had een beetje discotheek eigenlijk meer nodig?

Ik had het genoegen om jarenlang als vaste diskjockey in La Bastille te mogen werken. Vanaf het prille begin was ik erbij, in 1963 ging ‘Bas’ van start. De kunst van het draaien was in die tijd een andere dan nu. We zijn dan ook een dikke vijftig jaar verder, verbeeld je dat er niets zou zijn veranderd... Een diskjockey moest op de eerste plaats heel goed weten wat de beste muziek was om op te dansen, rijdansen was het toen, tegenwoordig noemen ze dat line-dancing, nee, weinig nieuws onder de zon dus. Muziek draaien was één, maar de platen een beetje leuk aan elkaar praten was twee. En dan ook nog zo dat het gepraat de boel niet teveel ophield, er moest immers gedanst worden. Het grote voorbeeld voor diskjockeys was Joost den Draayer van Veronica, normaal Willem van Kooten geheten. Hij is de uitvinder van het vaderlandse diskjockeyen, mag je wel zeggen. We hebben hem zelf een keer als gastdraaier in La Bastille gehad. Hij had zijn toenmalige vriendin of vrouw bij zich die rustig en onaangedaan naast hem in het hok zat. Hij met een grote sigaar in de mond, die er zelfs onder het gepraat nauwelijks uitkwam. Het was een grappige man, achteloos plaatjes draaiend, een beetje voor zich uit kletsend, om jaloers van te worden. Overigens hebben we ook Jan van Veen, toen eveneens diskjockey bij Veronica en later de zwijmelstem van het programma Candlelight, een keer achter de draaitafel gehad. Een aardige man, die zijn vak verstond, maar geen belhamel als Van Kooten.

De muziek van La Bastille was een hoofdstuk apart. Discotheken vinden hun oorsprong niet in de Verenigde Staten, zoals velen denken maar in Frankrijk. Discothèques dus. Via Frankrijk schoof het fenomeen door naar België en via de Belgisch kust, waar in die tijd massa’s jonge Nederlanders in de zomer de bloemen buiten zetten, druppelden de discotheken ons land binnen. Naar ik meen had Tilburg de eerste van Nederland en was La Bastille de tweede. Ton van Geene had een vooruitziende blik en een feilloos gevoel voor dit soort zaken. Hij was niet bepaald muzikaal, had niet zo ontzettend veel met popmuziek, maar hij was creatief, een beetje weird en uiterst gedreven.

Wij zaten in de vroege jaren zestig samen op het avondlyceum, waar hij tussen de lessen door zijn ideeën en plannen aan mij ontvouwden. Daar ook vroeg hij mij of ik diskjockey bij hem wilde worden. Ik vond het spannend, was dol op popmuziek en kreeg er bovendien voor betaald. Niet veel, maar uiteindelijk heb ik er een Lelijke Eend voor kunnen kopen, weliswaar een slechte tweedehandse maar toch... Alleen, mijn liefde voor muziek was toch van een heel andere orde dan de wat zakelijker liefde van Ton. La Bastille was Frans, dus moest er Franse muziek gedraaid worden. Michael Polnareff, Adamo, Richard Anthony, Joe Dassin, Enrico Macias, enfin, bakken vol Franse muziek stonden er in het platenhok. Ik had wat meer met de Engelse scene, Engeland werd op dat moment steeds meer het centrum van de wereld op het gebied van popmuziek, mode en cultuur, daar gebeurde het, en niet in Frankrijk vond ik. Dus draaide ik graag Engelstalige muziek, nam zelfs af en toe een plaatje mee van huis en draaide dat dan zonder dat ik Ton daarover had ingelicht. Dat viel altijd in verkeerde aarde. Waar hij ook in de zaal was, als de muziek even niet naar zijn zin was, stoof hij mijn hok binnen, griste de microfoon uit mijn handen, siste me toe dat dit nergens over ging en nam de boel van me over. Ach ja, je bent jong en hij was mijn broodheer, ik heb het me lang laten welgevallen. Totdat ik naar Amsterdam vertrok en elk weekend zuidwaarts toog om in La Bastille te draaien. Toen werd zijn voortdurende ingrijpen wat minder vanzelfsprekend. En op een boos moment heb ik schriftelijk mijn congé genomen. Ton was een aardig mens, gedreven, fanatiek en met een goed hart. We spraken de kwestie uit, ik kreeg wat meer ruimte en daarmee was de kous af. We waren vrienden, dat bleek maar weer eens.

Voor zover ik me herinner heeft La Bastille tot 1968 bestaan. Ton had ambities en richtte in Den Bosch Bric-à-Brac op in het Eurohotel. En enige tijd later Ticky Trois in Eindhoven. Ton scheurde in zijn auto het hele weekend van de ene tent naar de andere, regelend, organiserend, ingrijpend, sturend, zorgend. Hij maakte zich vaak zorgen, het was ook een wankel bestaan, zo afhankelijk als hij was van de goede mood van het publiek. Elke zondagavond weer die spanning: loopt het vol of niet? Voor mij was het een leuke bijverdienste, Ton moest ervan leven.

Waarom schrijf ik dit allemaal? Dit verhaal is de reden en de verantwoording van de klus waar ik zo lang aan heb gewerkt. Zo’n 700 nummers van La Bastille door mij met liefde op Spotify bij elkaar geschraapt. Bijna alle muziek zat nog in mijn hoofd, bovendien had ik het genoegen om ooit de halve platenverzameling van La Bastille op grote banden op te mogen nemen. Gelukkig heb ik er toen gedetailleerd bijgeschreven hoe elk nummer heette, wie de uitvoerder/ster was en uit welk jaar het nummer stamde. Toen een ongelooflijk klerenwerk, nu kwam het me wel erg goed van pas. Opgeteld is het zeker vijfendertig uur muziek, zeg maar een dikke vier dagen.

Op een haar na is alles wat er op de playlist ‘La Bastille Vught’ staat in La Bastille gedraaid. En ik zeg niet dat dit alle muziek was die in de bakken van La Bastille stond, nee integendeel, nog niet de helft, denk ik. Je hoort nummers waarbij je ongetwijfeld je wenkbrauwen fronst. Kisses Sweeter Than Wine van Jimmy Rogers, nee, die hoort er eigenlijk niet in thuis, maar ach, ik vond dit nummer indertijd zo mooi, vandaar. En ook Apache van The Shadows had niks met la Bastille, maar toch, een tijdsdocument, ik kon het gewoon niet laten. Naar mijn mening zijn dit de enige zijstapjes die ik me gepermitteerd heb. Sommige La Bastille-muziek kon ik gewoon niet meer vinden. Maar wat allemaal wel! Wade In The Water van Ramsey Lewis, Ma Vie van Alain Barièrre, Boogaloo Down Broadway van Fantastic Johnny C, Walk Away Renée van The Four Tops, Woman van Peter and Gordon, J’Aime Les Filles van Jacques Dutronc., Walking With My Cat Named Dog van Norma Tanega… ik houd op, luister zelf en huiver, zo mooi! En je waant je weer in La Bastille. Het was machtig om dit te doen en het spijt me zo dat ik dit niet samen met Ton heb kunnen maken.

La Bastille kon weliswaar mede bestaan dankzij Ton’s dierbare vriendenclub, maar eerlijk is waar: Ton van Geene wás La Bastille. Deze playlist is niet alleen een intense herinnering aan La Bastille, maar ook en vooral aan goede vriend Ton. Ik wens je oeverloos veel luisterplezier...

 

Spotify Playlist LA BASTILLE VUGHT

https://open.spotify.com/playlist/7tBGxwVQevD2axJZur4nOK

 

Kritisch zijn op jezelf en op anderen, het is nog een hele kunst om dat altijd in goede banen te leiden. Kritiek op een ander kan soms heel verkeerd vallen. Hoe kun je dat voorkomen? We snijden ook het onderwerp 'luisteren' aan, dat lijkt een beetje op een open deur. Maar dat is het niet. Echt zuiver luisteren, de woorden verstaan, puur en ongekleurd, de meeste mensen lukt het gewoon niet. Enfin, stof tot nadenken, hopelijk kun je er wat mee. En wil je reageren? Dan kan hieronder, heel graag zelfs. De podcast is op de meeste platforms te beluisteren dus ook op Spotify en Google Podcasts. https://ap.lc/ErbJN      https://ap.lc/qkDj1

Het was een goed en aangenaam interview waarin ik alle ruimte kreeg om geluk onder de loep te nemen. Helaas is de radio-uitzending niet meer te horen.

 

Andere situatie. De jongen, 15 jaar, had het eerste schooluur vrij, dus staat wat later op, eet drie boterhammen en loopt naar de schuur om zijn fiets te pakken. Weg fiets, hij begrijpt er niks van. Die van zijn broer staat er nog wel, terwijl hij al lang en breed op school zit. Shit, hij heeft mijn fiets! denkt hij ontdaan en pakt kwaad de fiets van zijn broer. Hij rijdt weg, hobbelhobbel, lekke band! Gatver, gatver, shitzooi! Hij is kwaad en niet zo’n beetje ook. Gelukkig weet hij hoe hij een band moet plakken en een kwartier later trapt hij naar school. Krijgt flink op zijn donder dat hij te laat is en nee, de leraar is niet gediend van zijn smoesjes.

Om halfvier is hij weer thuis, nog steeds flink aangebakken. Zijn moeder werkt halve dagen, alleen de ochtenden en is dus thuis. Zijn broer ook. Lul! Hoe kom je erbij om mijn fiets te pakken! De broer laat zich niet uitschelden en roept dat hij normaal moet doen. Herrie in de kiet. Moeder rent geërgerd de kamer in, jongens hou op met dat geruzie, doe een beetje normaal tegen elkaar, ik heb hier echt geen zin in. De bandenplakjongen neemt daar geen genoegen mee: Maar hij heeft mijn fiets meegenomen en… Moeder wil niks horen: stop hiermee, kunnen jullie nou nooit eens en beetje gezellig tegen elkaar doen!  Dat was het, moeder beent weg en laat de jongens bedremmeld en mokkend achter.

De susmoeder. Altijd in de weer om de lieve vrede te bewaren. Tussen de kinderen onderling, tussen vader en de kinderen, tussen kibbelende tantes op een feestje, tussen vriendinnen, overal. Susmoeders houden niet van conflicten, dus zijn ze allergisch voor elk signaal dat erop wijst dat het de verkeerde kant op gaat. Onmiddellijk springt ze er bovenop, jongens, doe gewoon, kan het wat minder, rustig aan nou, dit hoeft toch niet…

Een susmoeder is niet geliefd in haar directe omgeving, ik zeg niet dat er niet van haar gehouden wordt, nee, dat staat er los van. Het is haar gedrag, dat altijd maar willen sussen, altijd maar de lieve vrede willen bewaren, de voortdurende angst voor welke onenigheid dan ook, dat valt niet goed bij de mensen met wie ze verbonden is. Haar kinderen worden er gek van, haar partner heeft een hekel aan haar gedrag, anderen denken: daar heb je haar weer!

Maar nog veel erger is dat susmoeders zichzelf volstrekt klem voelen in hun gedrag. Het verwijt gaat echter niet naar binnen maar naar buiten. Waarom maken mensen toch zoveel ruzie, waarom kunnen mensen niet normaal doen? Dat is wat ze bezighoudt.

Conflicten, wrijving, irritaties, het is een logisch onderdeel van een samenleving, dus ook van de kleine gemeenschap die een gezin is. Het is waar, in het ene gezin komt het meer voor dan in het andere.  Kinderen hebben behoefte aan leiding en duidelijkheid. Door het gedrag van een susmoeder komen kinderen ernstig tekort. Hun rechtvaardigheidsgevoel wordt aangetast, ze worden klemgezet en hebben de indruk dat hun moeder geen belangstelling voor ze heeft.

Maar hoe dan wel? Een susmoeder zou vooral naar zichzelf moeten kijken en zich afvragen hoe het komt dat zij elke wrijving, hoe klein dan ook, uit de weg probeert te gaan. Angst voor conflicten, het komt vaker voor dan je denkt. Ook met conflicten omgaan, moet je leren, en dat zou eigenlijk al in je jongste jaren moeten gebeuren. Een susmoeder is dan precies het verkeerde voorbeeld.

In bovenstaande voorbeelden was het wijzer geweest als moeder zich had verdiept in het probleem en aan beide kinderen aandacht had geschonken. Zich op de hoogte had gesteld van wat er precies aan de hand was en een oordeel had gehad. Dat had je niet moeten doen, geen wonder dat hij/zij kwaad op je wordt. En dan de strijdende partijen zelf aan de slag zetten om het conflict op te lossen. Kinderen hebben die duidelijkheid nodig, maar ook moeders varen daar wel bij. En jong geleerd is oud gedaan, dat is zeker in dit soort gevallen van groot belang. Omgaan met conflicten kan iedereen leren. En kun je het niet zelf, roep dan hulp in, doe je zelf en anderen een genoegen en stap uit je eeuwigverzoenende rol. Het werkt echt bevrijdend!

Even tussen twee haakjes: ik zeg wel susmoeders maar ongetwijfeld zijn er ook susvaders, voor hen geldt natuurlijk hetzelfde.

 

Jan jaap van Hoeckel

Eenzaamheid is niet voor iedereen hetzelfde. Grofweg kun je het in tweeën delen: incidentele eenzaamheid, die dus ‘vanzelf’ weer overgaat en chronische eenzaamheid, dus zeg maar eenzaamheid die niet zomaar overgaat. Iedereen is weleens eenzaam in zijn leven, voor kortere of langer tijd. Om even in mijn persoonlijke leven te blijven, ik heb me een periode erg eenzaam gevoeld nadat ik ruzie kreeg met mijn familieleden over de verdeling van een erfenis. Niet over de feitelijke verdeling maar over het verschil in emotionele betrokkenheid. Ik was erg gehecht aan bepaalde zaken, domweg omdat ze een belangrijk onderdeel van mijn moeders leven uitmaakte. Daarin stond ik alleen, de andere vonden dat ze gewoon verkocht moesten worden en het geld verdeeld. Ik begreep er niks van, helemaal niks en voelde me heel eenzaam. Dat heeft maanden geduurd, uiteindelijk heeft het zich opgelost en ben ik dat gevoel weer volledig kwijtgeraakt.

Een van de gespreksgenoten die onlangs zijn vrouw had verloren vertelde dat hij tijdens zijn verjaardag omgeven was door goedbedoelende familieleden. Het viel hem op hoe gezellig ze met elkaar kwetterden en hoe hij te midden van deze vrolijkheid zich erg eenzaam voelde. Met niemand heeft hij echt een goed gesprek gevoerd, hij voelde zich in de steek gelaten. Een avondje eenzaamheid…

Chronische eenzaamheid is heel andere koek. Iemand in ons gezelschap verwoordde het heel mooi: eenzaamheid is de blijvende afwezigheid van nabijheid. Of zoals een ander het verwoordde: eenzaamheid ontstaat als er gaten vallen in de zin van je bestaan. Als je het gevoel hebt dat je leven geen, weinig of onvoldoende betekenis heeft, dan zul je je inderdaad eenzaam voelen. Mij dunkt dat eenzame mensen per definitie niet gelukkig zijn. Andersom doemt de vraag op of gelukkige mensen eigenlijk wel chronisch eenzaam kunnen zijn? Ik heb de neiging om dat te ontkennen. Het kenmerk van geluk is immers dat je in staat bent om om te gaan met alles wat er in je leven gebeurt. Dus ook met je gevoelens…

Indien je ouder wordt zal je maatschappelijke nut ongetwijfeld afnemen. Misschien is dat feitelijk niet zo maar wordt het ánders. En wat vooral blijft is dat we van belang zijn, voor onszelf en voor anderen, er zijn altijd mensen die om ons geven, die van ons houden en dat zal andersom ook wel zo zijn. In die zin is ons bestaan van grote betekenis. Maar ja, als je dat niet voelt..?

Wat kun je doen aan eenzaamheid? Als het gaat om een incident dan raak je het op een gegeven moment weer kwijt door de oorzaak weg te nemen of om je te verzoenen met de feiten als ze niet te veranderen zijn. Als het chronisch is dan kan het naar mijn mening in veel gevallen ook worden opgelost. Dat je dat niet in je eentje kunt, nee, want dan zou je dat allang gedaan hebben. Daar heb je hulp bij nodig. Mensen die eenzame mensen begeleiden proberen vaak voor afleiding te zorgen, leuke dingen te gaan doen, mensen een beetje bezig te houden. Maar de vraag is of dat een fundamentele oplossing biedt. Het geeft tijdelijk een beetje lucht en tijdelijk zal iemand zich minder eenzaam voelen.

Ik denk dat het van belang is dat begeleiders proberen uit te vinden wat in het leven van een eenzaam mens gemist wordt. Nabijheid. Zingeving. Betekenis. Hoe ziet er dat voor iemand uit, wat is het precies? Daar is winst te behalen, als je in staat bent mensen een gevoel te geven dat het leven weer betekenis krijgt, dan ben je op de goede weg. In ons praatgezelschap was er iemand die zichzelf van zijn eenzaamheid had verlost door te gaan schilderen. Niet dat hij van tevoren dacht dat dat zijn eenzaamheid daardoor zou oplossen, maar het bleek wel die uitwerking te hebben.

Als het waar is dat chronische eenzaamheid verband houdt met niet-gelukkig zijn, zou je ook aan de andere kant kunnen beginnen en kunnen werken aan het geluk van de ander. Niet dat je iemand anders gelukkig kunt maken, maar je kunt wel de tools aanreiken waarmee iemand aan de slag kan. Vaak wordt gezegd dat dat bij ouderen ingewikkelder is omdat ze minder flexibel zijn dan jongere mensen. Ik geloof daar niet zo in, we praten dat elkaar maar aan. Ook oudere mensen kunnen heel goed veranderen als ze weten dat er iets positiefs te bereiken is. Als iemand welbewust aan zijn geluk gaat werken, zal de eenzaamheid waarschijnlijk langzaam maar zeker afnemen en hopelijk verdwijnen.

Een laatste punt: eenzaamheid is iets heel persoonlijks en altijd gebaseerd op gevoel. En gevoelens hebben te maken met de manier waarop je naar de dingen kijkt. Zie je ze als negatief dan zul je je rot voelen, zie je ze positief dan voel je je prettig.  Ik noem een voorbeeld: Ik zie die en die zo weinig meer, ze trekken zich niks meer van me aan en ik zit hier maar te verpieteren, de mensen denken gewoon niet meer aan een ander, ze zijn alleen maar met zichzelf bezig. Tja, dat voelt eenzaam. Het kan ook anders. Ik zie die en die zo weinig meer, ach ja, dat is ook wel logisch, ze hebben een gezin en ze wonen ook niet om de hoek. En hij heeft een forse baan, die zijn wel met wat anders bezig dan met mij. Ik zal ze binnenkort eens bellen, kunnen we misschien even skypen en dan vraag ik ze gewoon of ze binnenkort een keer langskomen. En wie weet kan ik mijn dochter vragen of we samen een keer naar hen toe zullen rijden, ook leuk.

Eenzaamheid, nee leuk is anders. Maar ik ben ervan overtuigd dat er hoe dan ook iets aan te doen is. En dat het daardoor minder kan worden en hopelijk uiteindelijk over gaat of in ieder geval leefbaar wordt.

Jan Jaap van Hoeckel

 

Doe niet zo moeilijk! Een veelgehoorde verzuchting in relaties. De een vindt iets niet leuk en wil daarover praten en doet dat ook, alles komt uit de kast wat er maar een beetje toe doet. De ander heeft daar geen zin in of vindt dat er van een mug een olifant wordt gemaakt. Jee, wat doe jij moeilijk, zeg!  

Zijn reactie is begrijpelijk. Je wilt uitleggen hoe je je voelt en wordt dan zonder pardon afgeserveerd. Je doet moeilijk. Punt. Einde gesprek. En dat niet alleen. Je wordt ook gekwalificeerd als een moeilijk mens op een moment dat je juist hartstikke helder wilde maken wat er in je omgaat, waarom je je rot en geërgerd voelt door de woorden of het gedrag van de ander. Niet fijn en nogal kwetsend. Terwijl je van jezelf weet dat je juist goed communiceert, dat je luid en duidelijk bent in je meningen, dat je doorzichtig bent en allesbehalve iemand die moeilijk doet.

Als mensen zeggen dat ze hun partner moeilijk vinden, denk ik weleens: Hoezo, je wilde toch geen sufkont op de bank? Je wilde toch een partner met pit in zijn of haar donder? Die eerlijk is, voor zijn of haar mening uitkomt, geen flauwekul verkoopt, zegt wat er in het hoofd en hart omgaat? Je had toch geen behoefte aan iemand die maar ja en amen knikt, die bij alles roept Ja, da’s goed, en zich als een mak lammetje gedraagt? Daar moet je toch niet aan denken, je zou toch gillend gek worden!

De vraag is of dit soort makkelijke meegaande types sowieso bestaan?  Mogelijk wel, maar dan zijn ze toch tamelijk schaars. Elk mens worstelt regelmatig met problemen die hij op zijn bord krijgt door de woorden of het gedrag van de partner. En elk mens heeft regelmatig de behoefte om te zeggen wat hij op zijn lever heeft, tekst en uitleg, alles erop en eraan, je kan immers niet duidelijk genoeg zijn. Tja, het is waar, het zijn vaak niet de makkelijkste gesprekken, in relaties kunnen problemen soms heel complex zijn, juist omdat er naast de objectieve feiten ook veel gevoelens, emoties en ingewikkelde achtergronden een rol kunnen spelen. Dus ja, dat zijn soms moeilijke gesprekken. So what?

De andere kant van de medaille. Er zit je iets flink dwars en je wilt onmiddellijk je ei kwijt. Begrijpelijk. Maar het kan precies het verkeerde moment zijn. De stemming is er niet naar, de kinderen jengelen om aandacht, druk, haast, de telefoon gaat, moe… Als je dan toch doordramt is het in zo’n situatie gemakkelijk gezegd: Doe niet zo moeilijk! Hoe onterecht het ook is. Het zou wijzer geweest zijn als de ander met enige tact zou vragen om het gesprek op een ander tijdstip te voeren, als er tijd en aandacht voor kan zijn.

Communicatie is niet altijd gemakkelijk. Doe niet zo moeilijk, kan, zoals gezegd, betekenen dat het tijdstip verkeerd gekozen is. Het kan overigens ook betekenen dat het gesprek voor de ander letterlijk te moeilijk is, dat het lastig is te begrijpen, dat het probleem te veel verstopt zit in de woordenstroom. Wat de ander eigenlijk wilt zeggen is: Ik vind het moeilijk, ik begrijp het niet helemaal… Voor de helderheid zou het natuurlijk verstandig zijn dat die ander dat dan ook zou zeggen in plaats van je af te serveren.

Doe niet zo moeilijk, in alle gevallen is die opmerking goed voor een onaangename discussie waaronder het werkelijke probleem bedolven wordt. Wat mij betreft mag die zinsnede in het boekje ‘Nooit Meer Zeggen’. Daarin kom je hopelijk ook tegen het woord Belachelijk en de opmerking Je bent net je moeder! Onder andere… Wat zou er wat jou betreft zeker ook inmoeten?

Jan Jaap van Hoeckel

Er is altijd wel een excuus waarom we dingen doen die we achteraf beter niet hadden kunnen doen. Terwijl het niet om het excuus gaat maar simpelweg om het ruimhartige gebaar, de eerlijke constatering: Sorry, dat heb ik niet goed gedaan. 

De meeste fouten worden niet opzettelijk gemaakt, er is vaak geen sprake van schuld, hoogstens van onkundigheid of onnadenkendheid. We schijnen het wel eens te vergeten dat we gewoon mensen zijn. We doen ons best, we moeten weet ik het hoe vaak beslissingen nemen. We wikken en wegen en doen vervolgens wat ons het beste lijkt met de kennis die we op dat moment hebben. Dat gaat vaak goed, iedereen blij, jij blij. En soms, oei, dan gaat het niet goed, dan pakt je beslissing heel anders uit dan je voorzien had. Achteraf blijkt bijvoorbeeld dat je dingen over het hoofd hebt gezien bij je afwegingen. Of dat je de reacties verkeerd hebt ingeschat. We zijn mensen, dus maken we fouten, dat hoort bij ons.

We moeten zelfs fouten maken, dingen verkeerd doen is de snelkookpan in ons leven. Het is de meest efficiënte manier van leren. Mits we er natuurlijk voor open staan om er inderdaad iets van te leren. Fouten maken is kenmerkend voor onze soort. Stel dat we geen fouten zouden maken, dan kunnen we God ook van ons lijstje schrappen, dan zijn we het immers zelf.

Ik ben actief op milieugebied en help daarnaast soms mensen die conflicten hebben met de overheid. De cultuur die daar heerst, echt daar schrik je van. In de tientallen jaren dat ik dit werk doe, heb ik niet één keer uit de mond van iemand die bij gemeente, provincie of rijksoverheid werkt, gehoord: Sorry, dat hebben we niet goed gedaan. Terwijl toch uit alles blijkt dat er faliekant foute beslissingen zijn genomen. De hele machinerie is erop ingesteld om alles te verdedigen, koste wat kost. Het is tenenkrommend hoe gammel de redenaties soms zijn om aan te tonen dat het heel juist is wat er gebeurd is. En het is natuurlijk vooral gênant dat overheden zich zo opstellen en er alles aan doen om degene die ze op hun fouten wijst, voor gek te verklaren. Als je ze er heel persoonlijk naar vraagt, voeren ze als excuus aan dat het toegeven van een fout soms forse consequenties kan hebben.

Maar natuurlijk, onze beslissingen hebben altijd consequenties! Consequenties in positieve of negatieve zin. Dat geldt voor overheden maar net zo goed voor ieder van ons. Daar gaat het nu juist om! Beslissingen nemen en de consequenties aanvaarden! Beslissingen zonder gevolgen zijn geen beslissingen. Met name het dragen van de consequenties is essentieel voor het leerproces. Draag je ze niet, dan leer je niks. Sorry zeggen zonder de consequenties te dragen is geen sorry. Dat is niks.

Je moet fouten maken om er uiteindelijk minder te maken. Kunnen toegeven dat je per definitie fouten maakt en ruiterlijk kunnen zeggen dat je het in bepaalde gevallen inderdaad niet goed hebt gedaan, vergt een omslag in denken. De gedachte dat het toegeven van fouten gezichtsverlies oplevert, dat je een soort schuld op je laadt, berust op een misverstand. En dat geldt ook voor de gedachte dat je respect afdwingt als je desnoods tegen de verdrukking in duidelijk kunt maken dat je het altijd goed doet. Het tegendeel is waar. Op deze manier heb je jezelf ontmenselijkt. Personen, overheden, organisaties, verliezen zo alle respect en vervreemden mensen van zich.

Mensen maken fouten en omgekeerd maken fouten ons menselijk. Het in het algemeen kunnen toegeven dat je ze maakt en in concrete gevallen dat dan ook kunnen zeggen en de consequenties aanvaarden, juist daarmee toon je je warme hart, win je respect, bind je mensen aan je en houd je de verbinding in stand. Fouten maken, het is een van de belangrijkste uitdagingen van ons leven…

Jan Jaap van Hoeckel

En wat erger is, ze hebben geen notie hoe ze daar vanaf kunnen komen. Angst houdt je af van een heerlijk leven. Angst houdt je af van vrijheid. Angst houdt je af van je dromen. Van een blij en gelukkig leven. Dit filmpje van Lisa Nichols wil misschien een beetje helpen. Al zou het je alleen maar bewust maken van het feit dat je aan deze ziekte angst lijdt. Hopeljk helpt je het een beetje om jezelf ervan te verlossen. En kun je het zelf niet, zoek een helpende hand. Kijk hier naar het filmpje.

In deze aflevering praten we o.a. over het bedienen van je knoppen en van je hoofdschakelaars. Klinkt een beetje als abacadabra, maar luister en het wordt je duidelijk. Ook hebben we het over stappen zetten en wat geluk nu eigenlijk is. Iedereen heeft daar een mening over, de een vindt dit, de ander dat. Is er eigenlijk wel een definitie die voor iedereen geldig is? Ik wens je veel luisterplezier. Te beluisteren op veel podcastplatforms. Ook op Spotify en Google Podcasts. Spotify  Google Podcasts 

Ik ben er apetrots op, als je Abel Marcel hebt gehoord, begrijp je dat. En jij kunt bij dit unieke optreden in Den Bosch zijn. Op zondagmiddag 16 oktober om 14.30 uur. Er treden nog meer uitstekende artiesten op. Lees en luister wat je nog meer te wachten staat. En meld je aan, de toegang is gratis.

In deze video waag ik me aan een definitie waar je wat mee kunt. Die geluk begrijpelijk maakt en die je de mogelijkheid biedt je eigen geluk te eiken. Met voorbeelden uiteraard. Ook praat ik in deze video over geluksexperts, bewustzijn, facebook, afscheid nemen, over mijn persoonlijke leven en over de weg die ik zelf ga. Kort en goed, deze video gaat over de dingen die mij bezighouden en verwonderen... je zou dit mijn geloofsbrieven kunnen noemen. Neem er wel even de tijd voor, het gesprek duurt 25 minuten.

Hoe bijzonder dat mijn column nu verfilmd is, zo'n gevoel heb ik nu. Prachtig om naar te kijken. Wel even een paar minuten de tijd nemen, het is meer dan de moeite waard. En als je dan nog een minuutje hebt, lees dan de column nog eens op deze website. Waarschijnlijk put je er inspiratie uit...

En jij? Ben jij gelukkig? Deze vraag krijg ik vaak te horen van mensen die mijn workshops volgen, die mijn boeken lezen of die ik coach. Het antwoord is, kort samengevat: Ja! Maar ik heb wel een lange weg af moeten leggen om zover te komen. En die was allesbehalve gemakkelijk. In het eerste deel van mijn nieuwe boek heb ik die weg beschreven, vanaf mijn geboorte tot aan de dag van vandaag. De voortdurende onderstroom van niet-gelukkig zijn (waar je uiteraard niet over praat), de frustraties, de traumatische ervaringen, de pijn, de therapeuten en uiteindelijk de overwinningen. Ik had niet zozeer de behoefte om het van me af te schrijven, ik heb mijn verleden wel verwerkt. Maar ik wilde graag mijn lezers meenemen op mijn weg en ze vooral laten zien welke ontdekkingen en verworven inzichten mij hebben geholpen om mijzelf van niet-gelukkig uiteindelijk gelukkig te maken.

Ik ben ervan overtuigd dat mensen die niet gelukkig zijn en die het besluit hebben genomen om het wel te worden, in wezen dezelfde weg gaan. We lopen allemaal tegen dezelfde dingen aan, komen tot dezelfde ontdekkingen en inzichten. Geluk is universeel. In die zin is mijn verhaal voor velen heel herkenbaar.

Het tweede deel van het boek bevat tientallen observaties, ervaringen, verhalen, zo uit het leven geplukt. Daarin lees je hoe gelukkig-zijn en ongelukkig-zijn eruit ziet en wat je ermee kunt.

Ik hoop zo dat dit boek hoop en houvast biedt aan iedereen die zo graag gelukkiger wil zijn. Zoals de titel zegt: de enige dwarsligger op de weg naar geluk ben je zelf. Heb je dat eenmaal ontdekt en geaccepteerd, dan ben je op de goede weg. En krijg je die dwarsligger uiteindelijk onder de duim, dan ja, dan ga ook jij proeven van een gelukkig en uitgebalanceerd leven... Verkrijgbaar via alle (internet)boekhandels en via de webshop. € 16,95

Bestel hier het boek  (geen verzendkosten)

                                                                                                                                                                   

 

We hadden een lang gesprek nodig om de pijn bloot te kunnen leggen. Ja, zijn vader was niet altijd even aardig tegen hem, zijn hele schooltijd had hij hem opgejaagd, het moest altijd maar beter. Hoe vaak had hij het niet moeten horen dat hij een stomkop was. En nog steeds was hij niet erg te spreken over de (toch echt niet zo slechte) resultaten van zijn studie. Stomkop! En elke keer als zijn vader het zei, kromp hij in elkaar. Ja, ik begrijp het eerlijk gezegd wel hoor, mijn vader heeft in zijn jonge jaren flink moeten ploeteren om iets te bereiken. Zijn ouders hielden hem kort en vonden dat hij altijd zijn uiterste best moest doen. En dat deed hij, studeerde dag en nacht, en eenmaal aan de slag in het bedrijfsleven maakte hij vaak tachtig uur in de week. Tja, en dag en nacht studeren doe ik echt niet, ik wil soms ook graag plezier maken, dus ja, ik begrijp hem wel…

Hij was dol op zijn moeder, die kon geen kwaad bij hem doen. Hoewel ze altijd wel een mening had over de dingen die hij deed, de vrienden en vriendinnen met wie hij omging, zijn kleren. Vorige week had ik een nieuwe spijkerbroek gekocht, echt heel gaaf, lichtelijk gescheurd op kniehoogte, was niet eens zo goedkoop. Kom ik het weekend thuis en voordat ik mijn moeder een kus kon geven, keek ze met grote ogen naar mijn broek en vroeg ze of ik die weg wilde gooien, hij was immers hartstikke kapot! Zij weet best dat dit in de mode is, maar ze heeft er niks mee, dus ik mag er ook niks mee hebben. Oh wat voelde ik me gekleineerd en teleurgesteld, maar ach, ik begrijp het wel.

Uitgebreid vertelde hij uit wat voor nest zijn moeder kwam. Lieve mensen maar zo arm als job, zij had in haar jonge jaren ook in gescheurde kleren moeten lopen, er was gewoon niks anders. En toen was het allesbehalve in de mode, ze werd vaak genoeg uitgemaakt voor armoedzaaier. Dus begreep hij haar uitval wel

Ons gesprek was bezaaid met dit soort voorvallen. De pijn die hij voelde, onmiddellijk afgedekt met zijn oeverloze begrip. Het duurde even voordat hij zelf zag wat er gebeurde, wat hij deed. Al zijn pijn, al zijn woede, al zijn teleurstelling, alles werd door hemzelf de kop in gedrukt door zijn begrip. Hij zat klem en niet zo’n beetje ook. Het leven wat hij wilde leiden en hoe zijn ouders dat zagen, daar zat een enorm gat tussen. Maar hij hield van zijn ouders, voelde zich ook verplicht aan hen, ze hadden hem immers ruim 18 jaar opgevoed en toch veel voor hem overgehad.

Kijk wat hier gebeurt. Dit gevoel van loyaliteit versus het eigen belang. Veel mensen kennen het en leven in een voortdurende spagaat. Altijd maar begrip tonen voor de ander, voor familie, maar ook voor vrienden, meerderen op het werk, collega’s… Wat er ook gebeurt, hoe pijnlijk je ook wordt getroffen… Tja, de ander heeft zichzelf ook niet gemaakt, hij heeft het zelf ook niet gemakkelijk, tja, je kan wel eens een slechte bui hebben, ach eigenlijk heeft hij ook best gelijk… Het maakt niet uit hoe de ander je ook kwetst, kleineert, schoffeert, op je ziel trapt, het maakt niet uit hoeveel pijn je voelt, ach je begrijpt het wel.

Dit soort begrip is vaak gebaseerd op angst. Angst om de ander kwijt te raken, angst om liefde, vriendschap, collegialiteit en respect te verliezen. Angst om de ander te beschadigen. Het effect van je begripvolle houding is dat je het omgekeerde bereikt van wat je beoogt, het respect dat de ander voor je heeft wordt steeds dunner en ijler.

Je angst is notabene ongegrond. Iemand aanspreken op zijn gedrag is niet hetzelfde als iemand als persoon afwijzen. Liefde en vriendschap en elkaar af en toe de waarheid zeggen, bijten elkaar niet. Als iemand je onheus bejegent, lullige dingen zegt, je pijn doet, is het goed dat je je primaire emoties de ruimte geeft. Word kwaad, verdrietig, verontwaardigd, zeg wat je ervan vindt en spaar de ander niet. Toon vooral geen begrip, niks ervan. Waarom iemand doet wat hij doet is niet van betekenis. Hij doet het, daar gaat het om. Wat erachter zit is niet jouw probleem maar het probleem van de ‘dader’ zelf, die moet vooral zijn eigen problemen oplossen.

Dit is een pleidooi om regelmatig te weigeren iets te begrijpen. En je daardoor te bevrijden uit de klem waarin je jezelf gezet hebt, waarschijnlijk ben je je er niet eens bewust van. Je voelt je alleen rot, bedrukt en machteloos. Aan jou om dat gevoel te stoppen en om een eerlijk en oprecht leven te leiden, jouw leven! Toon minder begrip en geef je terechte emoties alle ruimte. Dat lucht op. En maakt het leven stukken zonniger…    

Jan Jaap van Hoeckel

 

 

De man tegenover me vertelde wat hem was overkomen. Zijn zoon en schoondochter waren de gelukkige ouders van een schat van een dochter van nog geen halfjaar oud. Hij kwam er vaak en genoot van dit jonge gezin. Hoe bijzonder om te zien hoe deze twee volwassen mensen zich ontpoppen als toegewijde ouders die hun baby met veel liefde en aandacht omgeven, zei hij, en hoe zij met alle geduld van de wereld met haar aanhummelen. En al even bijzonder is het om mee te mogen maken hoe mijn kleinkind dag na dag leert, het gaat maar door.

De trotse man vertelde hoe hij op een namiddag bij het gezin was, zijn zoon was nog op zijn werk, zijn kleindochter kroop een beetje door de kamer. Op een gegeven moment ging zijn schoondochter naar de keuken, er moest immers gekookt worden. Uiteraard werd hem gevraagd om heel goed op te passen. Hij knikte bevestigend, de baby zou niets overkomen.

Hij zat op de bank, zijn kleindochter kroop wat onhandig over de vloer. Ach, dacht hij, ik zet haar bij mij op de bank, kan ze daar een beetje rondkruipen. Hij vertelde hoe ze met veel moeite een beetje van kussen naar kussen klauterde en ze het kennelijk goed naar haar zin had. De keukendeur zwaaide open, zijn schoondochter overzag het schouwspel en zei streng: Nee dit wil ik niet, de baby is nog veel te jong, dadelijk valt ze van de bank! Daar was hij niet van gediend, deze betutteling, ging in de verdediging en vond dat de baby rustig op de bank kon blijven, er zou echt niets gebeuren. Mokkend liet zijn dochter het daarbij en liep weer de keuken is.

Ze had de keukendeur nog niet dichtgetrokken of boink!! Toch even niet goed opgelet, daar lag de baby op de grond, onmiddellijk in een jammerlijk gehuil uitbarstend. Ik voelde me knap onhandig en schuldig, zei de man met een schuldbewuste blik. De keukendeur zwiepte open, zijn schoondochter pakte het huilende kind van de vloer en gaf hem flink van katoen: ik had nog zo gezegd dat ze niet op de bank mocht kruipen maar jij wist het zogenaamd beter, kijk nou eens wat er gebeurt!

Zijn reactie ging volstrekt op de automatische piloot. Ja hoezo? Dat had iedereen kunnen gebeuren, jou ook. Kan ik het weten dat het kind ineens een onhandige manoeuvre maakte waardoor ze van de bank viel? Je moet je niet zo aanstellen, dat kind is gewoon geschrokken, daarom huilt ze, ze heeft zich echt geen pijn gedaan, kinderen zijn nu eenmaal van elastiek. Jeetje wat een gedoe om niks!

Tot mijn verrassing zei hij dat deze riedel weliswaar door zijn hoofd schoot maar dat hij zich had ingehouden. Ik heb geen zin om op de automatische piloot te leven en standaard reacties te geven op de dingen die gebeuren. Ik heb geleerd om in elke omstandigheid na te denken en me af te vragen wat er werkelijk aan de hand is. Hij somde het nog eens op. Mijn schoondochter laat weten dat ik iets niet moet doen, ik vind dat onzin en wimpel haar opmerkingen af. Vervolgens gaat het mis en gebeurt er precies waar ze voor vreesde. Het kind schrikt, huilt, heeft misschien wel pijn, mijn schoondochter is eveneens van haar stuk en leest me de les.

Toen hij begreep wat er werkelijk aan de hand was kon hij reageren. En hoe! Je hebt gelijk, dit is jouw huis, het is jouw kind, jij bepaalt wat er in jouw huis en met jouw kind gebeurt, niet ik. Ik moet voortaan beter naar je luisteren, dit was dus stom van me, het spijt me.

Deze man moest deze fout kennelijk maken om voorgoed iets te leren. Op de eerste plaats over de opvoeding van zijn kleindochter. Hij bepaalt niet hoe dat gaat. Ouders gaan over hun eigen kinderen. Zij bepalen de maatstaf, zij geven aan wat goed en niet goed is, wat mag en niet mag, ervan uitgaande dat het liefdevolle ouders zijn. En op de tweede plaats, maar misschien is dit wel de eerste plaats: respecteer de mening van een ander, ook als het niet direct de jouwe is.    

Vallen en opstaan, het is werkelijk een snelkookpan…

Jan Jaap van Hoeckel

Deze man heeft me duidelijk gemaakt dat ik een grote verantwoordelijkheid droeg voor de zaak die ik dreef. Voor de mensen die er werkten, voor de toeleveranciers en voor de opdrachtgevers die we hadden. Ik was de motor, ik bepaalde, ik zat aan het stuur, ik mocht het zeggen, nee móést het zeggen.

Zijn aanwezigheid, een keer in de week was telkens weer een confrontatie met mezelf. Ik had gewoon te zorgen dat alles goed op orde was, dat mijn medewerkers goed werden aangestuurd, dat klanten tevreden waren, de leveranciers graag zaken met ons deden, dat er op tijd betaald werd, dat de afspraken goed werden nagekomen. Ik voelde aan de ene kant die druk, aan de andere kant proefde ik het genoegen van een goed lopend bedrijf, blije medewerkers, klanten en toeleveranciers. Niet altijd natuurlijk, maar in het algemeen was dat wel zo.

Jan Jaap, als je een klant verliest ligt dat aan jou en aan niemand anders!

Die kwam binnen! Ik sputterde flink, ja hoezo? Elke klant heeft zo zijn eigen beweegreden waarom hij komt en waarom hij gaat. Daar ga ik niet over. Hoe kun je nou zeggen dat het aan mij ligt als-ie vertrekt? Johan, zo heette mijn adviseur, typeerde ik altijd als meedogenloos doch rechtvaardig. Hij wist heel goed wat hij zei, ja, hij was hard, maar dat had ik kennelijk nodig. Hij hield niet van ontsnappingsroutes als het gaat om je verantwoordelijkheid. Je bent het of je bent het niet en je bent het niet een beetje of niet helemaal. Met andere woorden: verantwoordelijkheid moet je ten volle accepteren.

Hij legde me uit wat hij bedoelde. Het punt is: je bent niet in staat geweest om de klant te behouden. Je hebt niet goed doorzien hoe de mensen daar in elkaar zaten. Je hebt mogelijk dingen niet goed gedaan, je afspraken, de facturen, de kwaliteit van jullie werk, de communicatie. Je hebt ze niet voldoende verrast. Ze zijn uit je handen geglipt terwijl het mede je taak is om ze goed vast te houden.

Pffff… ik luisterde goed, voelde verzet maar was ook onder de indruk. Deze visie op verantwoordelijkheid, dit is zo essentieel. Wat er ook in jouw leven gebeurt, accepteer de verantwoordelijkheid voor jouw deel, en dat is vaak groter dan je denkt. Dat is niet alleen in het zakenleven zo, maar ook in je normale leven. In je contacten met je partner, je familie, vrienden of anderen.

Hoe vaak raken mensen niet in een conflict en mondt dat binnen de kortste keren uit in een welles-nietes situatie. In beschuldigingen over en weer en het droppen van de zwartepiet bij de ander. Elk van de partijen probeert zijn gelijk aan te tonen en het ongelijk van de ander. Nog nooit is er op zo’n manier een conflict opgelost.

Als iemand pijn voelt aan jouw gedrag, kwaad is, verdrietig, teleurgesteld, dan kun je wel zeggen dat hij of zij het volkomen verkeerd ziet, maar daarmee ontken je de gevoelens en de emoties van de ander. En die zijn een realiteit, daar heb je mee te maken. De vraag is hoe het komt dat een ander dingen voelt, ervaart, ziet, terwijl jij je van geen kwaad bewust bent?

Je mag constateren dat jouw woorden, jouw handelen, jouw houding en blik kennelijk bij de ander negatieve gevoelens hebben opgeleverd. En dat hoeft niets te maken te hebben met jouw bedoelingen, die kunnen haarzuiver zijn. Het gaat dus niet zozeer om de feiten, om het gelijk, maar kennelijk om de stoornis tussen zender en ontvanger. En natuurlijk kun je dan zeggen dat de ontvanger niet goed kan luisteren en niet attent is geweest. Maar als je de wereld wilt veranderen is het slimmer om je krachten te wijden aan één, aan jezelf dus, dan aan zevenmiljard anderen. Jij mag je afvragen – en vraag het vooral aan degene die zich pijnlijk getroffen voelt – of je je communicatie met deze persoon en in de gegeven omstandigheden niet beter had kunnen doen. En ongetwijfeld is dat inderdaad zo.

Dat heet verantwoordelijkheid. Het zoeken bij jezelf, niet naar anderen wijzen. Een weg zoeken om de oorsprong van het probleem aan te pakken voordat het een conflict wordt. En in veel gevallen leidt die weg naar jouzelf. Dat kun je alleen maar begrijpen als je bereid bent je hoofd te buigen, je trots aan de dijk te schuiven, je gelijk niet als uitgangspunt te nemen maar je eigen geluk.

Jij en jij alleen bent verantwoordelijk voor de kwaliteit van je leven. Dat is een van de hoofdschakelaars van geluk die ik benoem in mijn boek ‘Achter elk gelukkig leven staat een overvolle kliko’.

Jan Jaap van Hoeckel

Man van in de vijftig. Hij maakte zich grote zorgen om de wereld. Waar gingen we naartoe, aanslagen hier en daar, bevolkingsgroepen die tegenover elkaar stonden, het klimaat, politieke spanningen. Het zat hem onophoudelijk dwars en elke avond als hij voor de tv zat werd hij in zijn zorgen bevestigd, elke nieuwsuitzending was koren op zijn molen.

Zorgen, veel mensen hebben ze om de meest uiteenlopende redenen. Ze worden erdoor belemmerd in hun leven, het vreet energie en ze voelen zich bijna altijd machteloos. Zorgen. Ze zijn een forse hindernis op de weg naar geluk. En het ellendige is dat al die zorgen geen enkele bijdrage leveren aan een oplossing van de problemen. Zorgen over geld, zorgen over je kinderen, zorgen over je ouders, zorgen over de wereld, zorgen over een vriendschap, zorgen over je gezondheid of die van een ander, zorgen over de vakantie, zorgen over het huis, zorgen over het milieu, zorgen over…  vul het zelf maar in.

Is het terecht dat we ons zo op onze kop laten zitten door onze zorgen? Kunnen we werkelijk niets doen? In veel gevallen klopt dat niet, we kunnen wel degelijk iets ondernemen om de bron van onze zorgen weg te nemen. Dat vergt in veel gevallen wel moed, je moet het probleem wel op durven pakken en je er doorheen willen worstelen. Nee, dat is niet altijd even gemakkelijk. Misschien ben je er zelf wel niet toe in staat. Dus heb je iemand nodig die naar je wil luisteren, die je goede raad kan geven, die je bij de hand neemt en je even begeleidt.

Niemand kan je zorgen bij je wegnemen, dat kun je alleen zelf doen. Een ander kan je wel wijzen op mogelijkheden of je helpen om er op een bepaalde manier naar te kijken. Dat geeft vaak lucht waardoor je beter in staat bent om je zorgen te tackelen.

De jonge vrouw met haar betalingsproblemen had er geen seconde aan gedacht om de organisaties waarvan de rekeningen afkomstig waren, te bellen. En eerlijk gezegd vond ze dat nogal eng, misschien kreeg ze wel de volle laag. De praktijk wijst anders uit. Bijna alle bedrijven en organisaties worstelen met slechte betalers. Mensen die gewoon niet betalen, zich totaal niet laten horen, aanmaning na aanmaning naast zich neerleggen, deurwaarders ontwijken, enfin een traject vol droefenis. Die bedrijven ervaren het als een verademing als er iemand belt met de mededeling dat hij/zij de rekening nu niet kan betalen en met de vraag of het wat later mag of in kleinere gedeelten. Dat iemand belt en zo eerlijk zegt wat de problemen zijn en ook nog een oplossing aanbiedt, nee, dat maken ze niet zo vaak mee. Bijna altijd gaan ze akkoord met je voorstel. Ze willen maar één ding, dat je betaalt, hoe dan ook. En daarin stel je ze niet teleur.

Zorgen om de wereld? Tja je kunt je voorstellen dat die man daar mee rondliep. Veel mensen hebben dat. We krijgen alle shit van de wereld op ons bord, elke dag weer, het houdt nooit op. De shit is er altijd geweest, de snelle boodschappers zijn nieuw, die kennen we pas een aantal decennia. Wij mensen zijn niet gemaakt om de hele wereld de hele dag op ons afgevuurd te krijgen, we kunnen daar niet echt mee omgaan. Dus vervult het ons met zorgen. En het is waar, je kunt de wereld niet veranderen.

Wat je wel kunt is jezelf veranderen. Daar begint een betere wereld, bij jezelf. Als je moeite hebt met zoveel haat en boosheid is de vraag: hoe staat het in je eigen leven? Hoeveel mensen haat jij of ben je boos op? Daar kun je wel iets aan doen, daar kun je aan werken. Dat geldt voor elk individu op deze aarde. Als je in staat bent om daar iets aan te doen heb je wel degelijk een bijdrage geleverd aan een betere wereld.

Nee, het is niet raar dat je zorgen kent, iedereen heeft ze in meer of mindere mate. Maar als je zorgen je leven gaan overnemen, als zij de baas worden over jouw bestaan, heb je een wezenlijk probleem. Dan is het zaak om de oorzaken van je zorgen weg te nemen, hoe dan ook. Kun je het niet alleen roep dan hulp in. Als de oorzaak van je zorg niet door jou te veranderen valt, zet dan je hoofd om. Accepteer dat dingen soms zijn zoals ze zijn en dat het jou niet gegeven is ze te veranderen. Stop met zorgen over iets onveranderlijks, het is puur energieverlies.

Kunnen dealen met je zorgen, het is een onmisbare bijdrage aan een gelukkig leven.

Jan Jaap van Hoeckel

Geluk is voor velen een wazig begrip, waar je weinig houvast aan hebt. Als je ongelukkig bent, moet je misschien ophouden gelukkig te willen zijn en je slechts bezighouden met het oplossen van je problemen. Stel je daarbij de vraag: wat wil IK? Misschien ben je bang om afgewezen te worden? Ruzie te krijgen? Angst blokkeert je geluk. Neem je verantwoordelijkheid, accepteer de consequenties van je woorden en daden. Drijf niet louter op je gevoelens, gebruik je verstand, in alle omstandigheden. Houd grip op je omstandigheden en laat de omstandigheden niet jouw leven bepalen.

De podcast staat op diverse podcastplatforms. Hier twee links, de eerste is Spotify, de tweede Apple Podcasts. https://ap.lc/2cXYW   https://ap.lc/HqSR7

 

 

Geen prettig vooruitzicht dus. Maar eenmaal opgelost of als het onmogelijk blijkt om het op te lossen, ja dan is loslaten een prachtige manier om je te bevrijden van nodeloze ballast...

Lees hier het artikel in Happy in Shape

 

 

Eenmaal thuisgekomen na het boodschappen doen, belde de vrouw met haar dochter, wat ze regelmatig deed om even bij te praten over beider levens. Blij vertelde ze van de leuke ontmoeting bij de supermarkt en hoe aardig die man wel niet was. De dochter veerde op, zo blij had ze haar moeder de afgelopen maanden niet meer gehoord na de dood van haar vader zo’n half jaar geleden…

De man die zo attent was geweest het muntstukje op te rapen en aan de vrouw terug te geven fietste met een big smile naar huis, de zware boodschappentas aan het stuur. Het viel zijn vrouw op hoe blij hij keek toen hij de tas op het aanrecht plofte. Is er iets, vroeg ze nieuwsgierig? Nee, niet echt, maar ik had wel een erg leuk gesprek met een oudere dame bij de supermarkt, wilde hij wel kwijt. Het deed haar goed om hem zo te zien, dat gebeurde niet zo vaak meer sinds hij zijn baan was kwijtgeraakt en hij oeverloos en vruchteloos sollicitatiebrieven de deur uitdeed.

Een klein gebaar, een attente opmerking, een compliment, het kan een lichtpuntje betekenen voor de ander en voor jezelf, dat weten we allemaal.  Maar ‘lichtpuntje’ is wel heel zwak uitgedrukt. De oudere vrouw, moedeloos en eenzaam sinds de dood van haar man, haar dochter bezorgd en verdrietig. En dan deze toevallige ontmoeting die de vrouw merkbaar verlichtte en haar dochter deed opveren. De man die het vertrouwen in het mensdom aardig aan het verliezen was en kijk, zo’n onverwacht mooi gesprekje, goede en aardige mensen bestaan gelukkig nog wel, besefte hij plotseling. En zijn vrouw, zo blij dat ze weer die twinkeling in zijn ogen zag. Het lichtpuntje bleek een lichtstraal te zijn die bij beiden een merkbare verlichting opleverde.  

We weten niet wat er in anderen omgaat, hoe bedompt mensen zich soms voelen, hoe ze worstelen met tegenvallers, last hebben van regenachtige gedachten. We weten het niet, we leiden ons leven, dat per definitie ook zijn niet leuke kanten heeft. Ach, we weten het eigenlijk wel, we voelen onszelf ook weleens zo. Hoe bijzonder dat het in onze macht ligt om anderen zoveel licht te kunnen schenken, om ze op te beuren, hen een glimlach te ontfutselen. Om ze letterlijk beter te maken!

Ons belang voor anderen is groter dan we zelf in de gaten hebben. Die grondhouding om attent in ons leven te staan kan wonderen verrichten. Niet af en toe maar in wezen elke dag weer. Een gesprekje aanknopen, oprecht vragen hoe het met de ander gaat, een complimentje maken: schijnbaar kleine dingen met vaak grote gevolgen...

We hebben helende kracht in ons, we maken elkaar letterlijk beter door ruimhartig te zijn met oprechte, aardige opmerkingen, een helpende hand, eventjes laten blijken dat je de ander ziet en hoort. En waardeert. Iedereen heeft deze kracht in zich, het is goed te beseffen hoe ongedacht groot onze positieve invloed kan zijn op het leven van een ander. En het is natuurlijk ook andersom zo, ook ons eigen leven wordt er zoveel mooier en aangenamer door. Goedheid werkt immers als een boemerang…

Dit is een aanmoediging om met de nodige attentie om te gaan met de mensen die je in je dagelijkse leven ontmoet. Besef dat die ene opmerking, dat kleine gebaar vaak meer te weeg brengt dan je kunt vermoeden. En ervaar vooral ook hoeveel je ervoor terugkrijgt…

Jan Jaap van Hoeckel

Gelukkige mensen bestaan wel. En ook niet-gelukkige. Daar gaat het dus om. We zeggen gelukkig nieuwjaar maar bedoelen: ik hoop dat je gelukkig bent of wordt. We spreken onze goede wensen uit maar laten het onmiddellijk weer los en gaan over tot de orde van de dag. Terecht ook, wat zouden we nog meer kunnen doen? De ander moet het immers allemaal zelf voor elkaar zien te krijgen. En zeker weten dat er ook shit op zijn of haar pad komt. Zoals bij iedereen, ook bij jou.

Dat is het lot van mensen, niemand wordt vanzelf gelukkig. Het is altijd een strijd, je moet door bergen shit, je moet lijden, verdriet hebben, gefrustreerd raken, moedeloos doorvechten, het is een vreugdeloze weg. Wie durft te zeggen dat hij (zij) gelukkig is, herkent dit ongetwijfeld. Aan de andere kant, het doel van deze shitreis is euforisch! Gelukkig zijn, de ontmoeting met de pracht van de wereld, met de mooie kant van mensen, met je mooie ik, het is werkelijk een wonder. Elke dag weer.

Ik laat je twee berichten lezen die ik van facebook plukte. Van vrouwen die aan een ernstige ziekte lijden. Prachtige voorbeelden van mensen die bereid zijn om de weg naar geluk te gaan, hoe verschrikkelijk die ook is, maar die uiteindelijk de zoete vruchten van hun inspanningen plukken.

“2017 was een pittig jaar waarin ik worstelde met mijn gezondheid en de processen die dit in mijn hoofd met zich meebracht. Een jaar waarin ik gevochten en geaccepteerd heb. Waarin ik verliefd werd en weer los moest laten. En vooral waarin ik afscheid moest nemen van mijn meest trouwe maatje. Momenten waarop ik voor het eerst in jaren aan anderen liet zien dat ik verdriet had en ik hulp en warmte toeliet. Zelfs de controle losliet (ja écht!). En dat dat (meer dan) oké is, dat ik in mijn meest pure vorm oké ben en dat alles altijd goed komt. Het was een jaar waarin ik prachtige nieuwe mensen heb ontmoet en waarin ik de mensen die al in mijn leven waren beter heb mogen leren kennen. Een jaar waarin ik liever voor anderen en vooral voor mezelf ben geworden. Anderen én mezelf meer ruimte heb gegeven door met een meer open blik de wereld in te kijken. Dit alles is wat ik nu uitstraal: zachtheid, liefde en dankbaarheid. En dankbaar ben ik. Voor, hoe verdrietig soms ook, alles wat 2017 me gebracht heeft. Op naar een minstens zo mooi 2018!”

“Altijd positief zijn is een illusie. Ik krijg vaak het gevoel toegeschoven dat ik áltijd positief ben maar geloof mij: dat is niet zo. En dat is ook niet erg. Optimistisch zijn, van jezelf houden en kiezen voor een leven vanuit plezier en het waard-zijn is een stuk gezonder dan altijd maar proberen positief te zijn. Wat als je eens een dag niet positief bent? Moet ik mij dan schuldig voelen? Dat werkt niet. Er zijn altijd mixed feelings die je moet toelaten anders gaan ze ergens in een hoekje in je lichaam zitten; probeer ze dan nog maar eens te elimineren of te overschaduwen met je optimisme. Het is zoiets als op een tandem zitten. Meestal zit ik voorop, niemand achter mij en de tomtom geeft de weg naar (zelf)liefde, plezier, optimisme, positiviteit aan. Ik fiets lekker rechtdoor, fluitend in de wind. Ineens overvalt mij een angst en ik vind mijzelf stuurloos op de achterste plek op de tandem. Als vanzelf sla ik af, een donker bospad in. De tomtom geeft helemaal niets meer aan. Mijn fluiten stokt. Het begint te regenen en het wordt steeds donkerder. Omkeren gaat geloof ik niet op dit smalle pad. Er ritselt van alles door mijn hoofd en om mij heen en ik word steeds banger. Wat als???? Het enige dat ik nog kan doen is mij laten vallen aan de zijkant van het pad. Ik ben besmeurd met modder en zie niet in hoe ik hier nog uit kan komen. In de verte is het alleen maar donker, ik ben bang. Er gebeurt echter niets.  Behalve dan dat ik mijn angst toelaat. Tot mij invalt dat ik best rechtsomkeert kan maken. Gewoon de weg weer terug fietsen. Tenslotte blijft angst een slechte raadgever. Ik krabbel overeind, keer de fiets om en neem weer voorop plaats. De tomtom staat nog positief ingesteld en ik fiets rustig terug. Het licht brandt langs de verharde weg en ik hoor mijzelf weer een deuntje fluiten. Nee, ik ben niet altijd positief maar zal altijd proberen om te draaien als ik in de duisternis terecht kom. Ik ben het waard. En jij ook. Laat je (zelf)liefde niet overschaduwen door je angst.”

Deze twee verhalen zijn hopelijk voor jou een bron van inspiratie. Dit is wat ieder van ons kan, een gelukkig leven is voor iedereen weggelegd. Waar het om gaat is dat je in staat bent te dealen met elke omstandigheid in je leven, hoe ingewikkeld ook. Telkens weer. Zoals ik al zei, de weg om dat te bereiken is pijnlijk, verdrietig en bijna niet te doen. Keihard werken en vechten dus. Maar het resultaat is fenomenaal. Ik gun het je zo en wens je alle kracht in 2018…

Jan Jaap van Hoeckel

En zo ging het nog een tijdje door. De kinderen passeerden de revue, de baas, de buren, alles wat hem maar enigszins in de weg zat, werd omstandig besproken. De andere man knikte af en toe en kwam niet veel verder dan, gelijk heb je. Hij kwam fors voor zichzelf op, schetste zijn assertiviteit, was blij met het feit dat hij gewoon boos kon worden en af en toe flink uitpakte. Ik heb toch het recht om mijn leven te leiden zoals ik het wil? Ik heb geleerd om mezelf te zijn, wat er ook gebeurt. De andere man was het roerend met hem eens.

Jezelf zijn tot je erbij neervalt. En ook duidelijk maken aan anderen hoe je in elkaar zit, hoe je denkt, hoe je doet, waarom dat zo is en hoe wel je vaart bij die manier van leven. En toch, ik kan het niet laten, de vragen die bij me opkomen zijn: Ben je wel jezelf? Ben je wel degene die je zegt te zijn? Is het waar wat je zegt?

We zijn geworden wie we zeggen te zijn. We hebben een flink stuk van ons leven afgelegd, hebben veel van onze ouders geleerd, aangeleerd en afgeleerd, onze sociale omgeving, onze vrienden, de mensen om ons heen, de school, onze bazen, de buren, de sportclubs, zijn zijn allemaal van invloed (geweest) op ons leven. En vaak niet zo’n beetje ook. Onze vorming is voor het grootste gedeelte een onbewust proces, het gebeurt gewoon. Als kind al zoeken en vinden we onze weg om onszelf in stand te houden, om te ontsnappen aan dat wat we onprettig, angstig, bedreigend vinden. En we ontdekken hoe we moeten doen om onze zin te krijgen, om geliefd te zijn, complimentjes aan anderen te ontfutselen, te schurken aan genegenheid en liefde.

De dingen die bij ons blijven, die we ons leven lang meenemen, ook als alles om ons heen anders is geworden en we die mechanismen niet meer echt nodig hebben. We nemen ze niet alleen mee, er komen er nog meer bij, we willen nu eenmaal gezien worden, we willen ons gelijk halen, we laten ons de kaas niet van het brood eten. We moeten sterk zijn en onszelf in stand houden in deze grote, boze wereld. En natuurlijk gaat ons dat niet altijd even goed af, nog steeds hebben we niet alles te pakken wat we nodig hebben om ons leven te leiden zoals wij het willen. Er blijft nog veel te leren.

Krampachtig onszelf zijn. We hebben niet in de gaten dat we veel meer zijn dan dat we naar buiten brengen, meer dan we denken en zeggen te zijn. Veel meer. Hoogstwaarschijnlijk zijn we onderweg het nodige kwijtgeraakt. En is degene die we zijn geworden maar een slap aftreksel van degene die we in werkelijkheid zijn.

Waar is onze prachtige geest gebleven? Onze zachtheid? Waar is ons liefdevolle hart gebleven? Ons mededogen. Ons volle begrip. Onze vergevingsgezindheid? Onze warmte? Onze immense goedheid? Waar hebben we het gelaten?

Ook dat is immers wat we in wezen zijn, nee, niet ook, maar vooral! Het is in veel gevallen heel verklaarbaar en begrijpelijk dat we die aspecten in ons zijn kwijtgeraakt, leven is taai en stelt ons voortdurend fors op de proef.

De aangeleerde mechanismes in ons draaien voornamelijk op de automatische piloot, we zijn zo, vinden we. Het is niet waar! We zijn niet zo, we zijn slechts zo geworden. En de eerlijke vragen aan jezelf zou kunnen zijn: Wil ik zo zijn? Wil ik op deze manier zo krampachtig mezelf zijn? Heb ik nu een heerlijk leven?

Misschien is het de hoogste tijd om op zoek te gaan naar wat je onderweg allemaal bent kwijtgeraak. Hoe bijzonder zal het zijn om zo stapje voor stapje te ontdekken wie je in werkelijkheid bent. En weer in contact te komen met je prachtige, liefdevolle, begripvolle, zachte, warme, meedogende kant. Nee, geen gemakkelijk weg, maar het uiteindelijke resultaat blaast alle ongemak en moeite weg. Wat een fantastische ontdekking dat compleet jezelf zijn je leven zoveel gemakkelijker, fijner, relaxter, mooier en liefdevoller maakt dan het nu misschien wel is…

Jan Jaap van Hoeckel 

Misschien herken je het, het lukt gewoon niet om langere tijd gewoon dat zonnige gevoel te hebben. Terwijl je toch doet wat je regelmatig krijgt ingefluisterd: trek er eens op uit, ga wat leuks doen, zoek anderen op. Maar waarom zou je dat allemaal doen als je al weet dat het uiteindelijk toch niet helpt? 

Hoe erg is het dat je je leven niet de wending kunt geven die je zo graag wilt. Wat je ook doet, wat je ook probeert, je blijft je onvrede voelen, je hebt gewoon geen plezier in je leven. Je voelt je volstrekt machteloos om daar verandering in te brengen. En al die goedbedoelde adviezen, het helpt je geen biet.

Dus je accepteert het maar op een of ander manier, je leert ermee leven. Je bent noch voor jezelf noch voor anderen aangenaam gezelschap, dat wat er in je huist, straal je immers ook uit…

Machteloosheid als het gaat om het leiden van je leven is een groter probleem dan je zou denken. Het is een tragiek die wel heel moeilijk te begrijpen is, als je dat zelf niet kent. Dan doe je er toch wat aan? Dat kan voor jou misschien wel een goede oppepper zijn maar voor mensen die zo klem zitten in hun leven heeft dat geen enkele zin. Ze draaien rond in een cirkel, er is geen ontsnappen aan. Ze zijn gewoon de klos, het is niet anders, punt.

Het lastige is dat deze mensen zelfs nauwelijks in staat zijn om hulp te vragen aan een coach, therapeut of psychiater. Ze weten dat het geen zin heeft. En wie weet hebben ze het weleens geprobeerd, maar het leverde niks op. Zo’n zielenknijper waar je ook al niks mee opschiet... Machteloosheid. Hoe verschrikkelijk als je met dat gevoel rondloopt.

Ach, we voelen ons allemaal weleens machteloos in bepaalde omstandigheden. In je relatie, op het werk, met vrienden, met je ouders of je kinderen, de dingen die er in de wereld spelen. Soms heb je geen idee hoe ergens uit te komen en laat je het maar zitten, je worstelt er je op een of andere manier doorheen en laat het achter je. En je leven gaat weer gewoon door.

Maar als je machteloos staat tegenover je eigen leven, je eigen bestaan, dan ken je dat niet, dat achter je laten en weer gewoon doorleven. Machteloosheid is een staat van zijn geworden waar geen kruid tegen gewassen is.

En toch, een gelukkig leven is voor iedereen weggelegd. Ik heb het nu over normale, geestelijk gezonde mensen. Vrijwel niemand is in staat om zonder hulp zijn leven te leiden. We hebben allemaal weleens een duwtje nodig, nieuwe inzichten, anders denken, anders kijken. In sommige gevallen is er nog meer te doen en moet je verlost worden van overtuigingen die je klemzetten, angsten die je achtervolgen, zorgen die je terneerdrukken.

Voor mensen die last hebben van machteloosheid om hun leven te leiden is het bijna onmogelijk te zien waar hun machteloosheid op gebaseerd is. Draagt iemand al mogelijke oorzaken aan, dan worden die vaak weggewuifd. Of: ja, je hebt misschien wel gelijk, maar ik kán het niet veranderen!

 Het kan wel! Zeker kan het wel, hoewel kunnen begint bij willen! Wie echt verlost wil worden van dat machteloze gevoel moet proberen om uit die rondtollende cirkel los te breken. Vrienden en familie kunnen je waarschijnlijk niet helpen, dat is te dichtbij. Schraap al je moed bij elkaar, los van eventuele negatieve ervaringen, en ga op zoek naar een goede therapeut, een goede coach, iemand die bereid is je goed vast te houden. Die engelengeduld heeft maar aan de andere kant niet te flauw is om je stevig aan te pakken om je uiteindelijk uit je vicieuze cirkel te trekken. Die bereid is samen met jou je machteloosheid af te breken en moed en kracht op te bouwen. Het kan! Langzaam maar zeker ervaar je zo nieuwe lichtpuntjes. Logisch, ook voor jou is immers een gelukkig leven weggelegd. Heel zeker!

Jan Jaap van Hoeckel

 

In de eerste podcast praten we over gelukkig zijn en gelukkig voelen. Dat wil nogal eens voor verwarring zorgen, voor veel mensen is het één pot nat: wie zich gelukkig voelt, ís gelukkig. Maar ís dat wel zo? Geluk is voor iedereen verschillend, hoor je bijna altijd. En je kunt niet altíjd gelukkig zijn. Bij dit soort denken mag je grote vraagtekens zetten. In deze podcast-aflevering komt het allemaal aan bod. En meer nog. Hopelijk neem je even de tijd, een dik half uur nemen we je mee in de wereld van geluk. O ja, en aarzel niet om te reageren als je die behoefte voelt. 

Je kunt herm beluisteren op Spotify via deze link:

https://open.spotify.com/show/69kbUGDFrIvYBXgQyAKm1W                                                                                                                                                                                                                                                                        

Het was een aangenaam interview, ik voelde me thuis bij de mensen van de EO. De uitzending was op 16 november 2017. Weliswaar duurt het programma slechts vijf minuten - en geluk is een onderwerp waar ik uren over kan praten - maar ik heb toch het gevoel dat mijn boodschap goed uit de verf komt. Enfin, oordeel zelf.

De bedoeling was dat zij over haar eigen leven en ervaringen schreef waarbij ze mijn boek als referentie zou gebruiken. Begin maart 2015 is het artikel geplaatst in Flair, en ja, het is een indrukwekkend en ontroerend verhaal geworden. Ik was er echt van onder de indruk. Als je het wilt lezen kun je de regel hieronder aanklikken.

Lees hier het artikel in Flair 11 maart 2015

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

aart 2015

Ik heb in mijn jongere jaren regelmatig een therapeut bezocht die me wat mijn ja’s en nee’s betreft op het rechte pad heeft geholpen. En ook mijn moeder heeft me op dat gebied wijze lessen geleerd. De therapeut leerde me hoe unfair het was dat ouders op al hun vragen een positief antwoord van hun kinderen eisen. Wil jij even de tafel dekken? Wil je je kamer opruimen? Wil je me even mijn kopje aangeven? Wil je het gras maaien vanmiddag? Er is maar één antwoord mogelijk. En nee bestaat dus niet. Als een kind toch voorzichtig probeert aan te geven dat het daar geen zin in heeft, is het huis vaak te klein. Wat denk je wel! En vlug, ga de tafel dekken! Niet goedschiks, dan maar kwaadschiks.

Dit is gewoon niet oké, leerde ik, terwijl ik zelf lange tijd ook zo deed, ach, je wist niet beter. Op een vraag moet een kind een eerlijk antwoord kunnen geven. En als je vraagt Wil je de tafel even dekken? en het kind zegt dat het dat niet wil, dan is daarmee de kous af. Dan zou je kunnen zeggen - zonder zuchten uiteraard - dat je het zelf wel even doet. Dat is fair tegenover het kind, het krijgt de ruimte om een eerlijk antwoord te geven. Maar stel nou dat je als ouder wilt dat het kind wel de tafel dekt? Dan is een mededeling zonder vraagteken beter. En natuurlijk is het zaak om dat vriendelijk en tactvol te doen: Jij dekt even de tafel. Op deze manier met kinderen omgaan is heel goed voor de sfeer in huis. Kinderen vinden het fantastisch dat ze soms nee mogen zeggen, het geeft ze ruimte. En ze hebben een belangrijke les geleerd voor de rest van hun leven. En die is dus niet: je mag geen nee zeggen! 

Mijn moeder leerde me, helaas niet in mijn allerjongste jaren, dat je alles mocht vragen. Daar zat geen rem op. Onbescheidenheid bestond niet. Ook die opmerking was aan spelregels gebonden. Als ik alles mocht vragen mocht de ander álles antwoorden. Dat was de prijs voor deze vrijheid. En het was dan niet de bedoeling dat je bij een ongunstig antwoord opstandig werd of in zeuren en jammeren uitbarstte. Zo werd het spel gespeeld. Het was een mooie les die bij veel mensen om mij heen bevreemding wekte. Toen mijn dochter in haar tienerjaren in het gezelschap van mijn vrienden mij om duizend gulden vroeg, keken ze zeer verontwaardigd op: Dat kun je niet maken! Gelukkig was ze niet erg verlegen en kon ze mijn vrienden duidelijk maken wat onze spelregels waren. Ze vonden het ongewoon, dat wel. En overigens was mijn antwoord nee.

De meest cruciale vragen van het jaar komen er weer aan. Komen jullie bij ons sinterklaas vieren? Jullie komen toch op eerste kerstdag met de kinderen bij ons eten? Jullie hebben er toch rekening mee gehouden dat we met zijn allen bij ons oud&nieuw vieren?

Niks mis mee om er ja op te zeggen, als je er veel zin in hebt. Maar er zijn hele hordes mensen die ja zeggen en eigenlijk hartgrondig nee bedoelen. Ze willen helemaal niet, maar voelen het als een verplicht nummer. En tja, je kunt die mensen toch niet in hun eentje laten zitten? We willen geen spelbreker zijn. Dit is nou eenmaal een traditie in onze familie. Je mag toch wel iets voor een ander over hebben?

Allemaal waar. Maar toch: jij bepaalt. Ook jij hebt recht op je eigen leven, op je eigen beslissingen, op je eigen gezelligheid, op je eigen tradities. Gezinstradities vervallen in wezen als de kinderen zijn uitgevlogen. Dan zijn ze toe aan het opbouwen van hun eigen tradities en gewoonten. Voor menig ouder met volwassen kinderen is die gedachte een gruwel. Alles moet doorgaan zoals het vroeger was. En ja, zolang de kinderen met tegenzin komen maar veinzen dat ze het leuk vinden, blijft alles bij het oude.

Misschien wordt het tijd voor de stoute schoenen. Nee zeggen als je nee voelt en bedoelt. Dit jaar je eigen gang gaan, de feestdagen op jouw en jullie eigen manier. Waarschijnlijk even slikken voor de anderen, maar hopelijk ook alle respect voor je beslissing. Hopelijk heb je het lef! Dit wordt beslist een heerlijke decembermaand.

Jan Jaap van Hoeckel

Ik zag de pijn en de frustratie in zijn ogen, ik vroeg hem of hij dan weleens met een vriend naar zijn ouders was gegaan. Zeker en dat gaf ook geen enkel probleem. Ze beschouwden die ander gewoon als een vriend van hem, verder niks. Niet als een geliefde, niet als iemand waarmee hij lief en leed deelde, inclusief het bed. Hij had geleerd om er niet meer over te praten, om te doen alsof zijn neus bloedde. Hij kon niet anders dan de afstand die tussen hem en zijn ouders was ontstaan te accepteren. Met pijn in het hart, met af en toe stekende uitschieters als zijn vader weer eens een misselijkmakende opmerking maakte over zijn geaardheid. De liefde gevangen in kilheid…

Pfff, dit gesprek kwam wel bij me binnen. Zo’n jonge kerel, nu al opgezadeld met zoveel volstrekt onnodige pijn. Ouders die niet kunnen accepteren dat hun kind anders is dan zij, die vinden dat hun zoon schuldig is en kennelijk weigert om er iets aan te doen. Ik ken zijn ouders niet, maar probeer me wel een beeld te vormen. Met enige mildheid begrijp ik hoe ze zich voelen. Je hoopt als ouders toch dat je zoon afstevent op een fijn en gelukkig leven, dat hij iets bereikt in zijn leven, een leuke partner krijgt en kinderen. Voldoende geld verdient en zich houdt aan de normen en waarden die ze hem hebben bijgebracht.

Verwachtingen, ja natuurlijk. Maar in hun ogen ongetwijfeld heel logische en gerechtvaardigde verwachtingen. Zoonlief heeft ook enige verplichtingen ten opzichte van hen, zullen ze misschien wel denken. En misschien denkt de zoon dat eigenlijk ook wel, het is nu eenmaal niet altijd makkelijk te ontsnappen aan alles wat er in je opvoeding op je bord is gelegd. Het feit dat hun zoon homo is valt volstrekt buiten het denk- en beleefpatroon van de ouders, kennelijk. Ze vinden het niet alleen pijnlijk, nee, ze vinden het afkeurenswaardig en niet zo’n beetje ook. En vervolgens zit zoonlief met de gebakken peren.

Nu even de niet zo milde variant. Wat is dat toch dat ouders zeggen veel van hun kind te houden, terwijl in de praktijk blijkt dat die liefde soms maar flinterdun is? Wat bezielt ouders toch om hun kind zo te beschadigen, om niet te kunnen accepteren dat het een uniek wezen is en dat zijn seksuele geaardheid niets te maken heeft met een keus maar dat dat  ingebakken is, zoals al zo lang wetenschappelijk is aangetoond. Nee, niet voor iedereen is dat even makkelijk te accepteren, oké. Maar de meedogenloosheid waarmee ouders hun kind afserveren, zich niet verdiepen in de feiten, vol onbegrip, slechts met zichzelf bezig, met hun eigen schaamte en zelfmedelijden! Die weigerachtigheid om na te denken, om zich te verplaatsen in de ander, hun hart open te zetten en te accepteren dat liefde geen ‘maren’ kent. Onbegrijpelijk en in naam van de liefde, onacceptabel!

Je ziet het toch wel een beetje te vaak, mensen die slechts van de helft van hun kinderen houden. Van de leuke helft, die niets-mis-mee-helft, de gezellige, meegaande, vrolijke, ijverige, warme, sociale helft. Maar ieder kind -ja iedereen- heeft ook een andere helft, zon en schaduw, plus en min, warm en koud… De niet zo begrijpelijke helft, de daar-had-ik-niet-op-gerekend helft, de brommerige, niet zo sociale, vervelende, onnadenkende, domme en luie helft. Ook daarmee is elk kind behept, wij allemaal trouwens, niemand uitgezonderd.

Oprechte, diepgevoelde ouderliefde kent geen begrenzing. Kinderen hebben die liefde van hun ouders nodig om uit te groeien tot mooie, evenwichtige mensen. Altijd, in alle omstandigheden, hoe moeilijk, ingewikkeld en confronterend die soms ook kunnen zijn.

Jan Jaap van Hoeckel

 

Hier zie je de videoregistratie van dit festijn. Hopelijk geniet je ervan!

Overigens was het een boeiend gesprek waarin Sskia Vugts, een kunstschilder met een geweldige reputatie, vertelde over haar werk. Ook ik kreeg ruimschoots de gelegenheid over mijn nieuwe boek 'De enige dwarsligger op de weg naar geluk ben je zelf' te praten. Ik kon ook nog eens uiteenzetten waar geluk werkelijk over gaat, wat geluk eigenlijk is en welke misverstanden er heersen rond het begrip geluk. Het was opvallend hoe goed de interviewer Jan-Willem van den Akker zich in mijn boek verdiept had. Dat maakte het een gesprek met de nodige diepgang. Enfin, kijk zelf maar eens.

De Happinez-journalist en ik hadden een lang en diepgravend gesprek. Zo ben je samen een dik uur aan het praten, vervolgens moet alles wat gezegd is in driekwart pagia tekst worden gestouwd. Daar is hij naar mijn mening goed in geslaagd. Enfin, lees zelf maar, hopelijk word je erdoor geïnspireerd...

Lees hier het interview in Happinzez

 

Ik ga er gemakshalve maar even van uit dat, als je op zoek gaat naar geluk, je op dat moment kennelijk niet gelukkig bent. Nou heb ik niet bepaald de indruk dat Paul Witteman ongelukkig of op zijn minst niet gelukkig is. Wat zoekt hij dan eigenlijk, vraag ik me af?

Leo Bormans legde in een uitzending van Witteman omstandig uit hoe je door anderen te knuffelen gelukkig kunt worden. Of door elkaar enkele minuten diep in de ogen te kijken. Of door mooie muziek. Stine Jensen weet zeker dat je van het beoefenen van Kundalini-yoga gelukkig wordt. Guido Weijers weet dat een lekker warm bad een mens gelukkig maakt. En ze wisten het zeker, want het was wetenschappelijk aangetoond, zeiden ze er voor alle zekerheid bij.

Stel. Je hebt veel geleden aan een slechte opvoeding, hebt een partner die het niet zo nauw neemt met de huwelijkstrouw, je oudste zoon kan niet van de drugs afblijven en je hebt moeite om financieel rond te komen. Geen fijn leven dus, je bent ongelukkig en bent het zat om zo door te moeten. Maar je bent ook bang om beslissingen te nemen, je weet wat je hebt, je weet niet wat je krijgt. En toch, je wilt graag gelukkig zijn maar je hebt geen idee hoe je dat moet aanpakken. ‘Paul Witteman Op Zoek Naar Geluk’. Ach, wie weet kan ik daar iets van opsteken? Guido Weijers met zijn theatershow, misschien helpt dat?

Niet dus. De essentie van een gelukkig leven kwam in die uitzendingen van Witteman en komt bij Guido Weijers niet aan bod. Het zijn alleen maar leuke weetjes. Ja, wetenschappelijk onderbouwd, dat geloof ik onmiddellijk. Op het moment dat je zulke dingen doet, zul je je ongetwijfeld even leuker voelen.  Maar ben je ongelukkig en wil je daarvan af, dan zullen die wetenschappelijk onderbouwde weetjes je niet veel verder helpen. Dan heb je niks aan een vrolijk deuntje, het knuffelen met een goede vriend of een abonnement op de yogaschool. Integendeel, door het najagen van dit soort zogenaamd gelukkigmakende ervaringen zou je weleens nog dieper in de put kunnen raken. Als je niet gelukkig bent dan val je na zo’n leuke ervaring spoedig weer terug in je gevoel van onbehagen. En zo stapel je teleurstelling op teleurstelling… Niks helpt.

Al deze geluksbrengers hebben het niet over geluk maar over gelukservaringen en geluksgevoelens. En dat is wat anders dan het geluk zelf. Iedereen kent gelukservaringen en –gevoelens, ook mensen die niet gelukkig zijn. Het leven van alledag is gevuld met positieve en negatieve ervaringen en de bijbehorende gevoelens. Het schiet maar een beetje op en neer.

Je krijgt een bericht van de belastingen dat je geld terugkrijgt. Hoera. Je zoontje scheurt zijn nieuwe broek. Shit. Het zonnetje schijnt, je hangt de was aan de lijn. Fijn. En plotseling begint het toch te plenzen! Niet fijn. Je buurjongen wil voor 1 euro je auto wassen. Mooi. Je vriend is de afspraak met jou vergeten. Niet zo mooi. Et cetera. Er is altijd wel wat, het gaat maar door, dag na dag.

In de ogen van veel ‘deskundige’ geluksbrengers ben je dus vele keren per dag gelukkig en dan weer niet-gelukkig. Wel heel raar! Alsof dat is wat je nastreeft als je zegt dat je graag gelukkig wilt zijn…

Voor de duidelijkheid haal ik er altijd het klimaat en het weer bij. Ons klimaat is een constante, namelijk een zeeklimaat. Dat is elke dag zo, dat verandert niet. Als het gaat om het weer is er niks constants aan. Het gaat maar op en neer, regen, zon, wind, koude, warmte, mist, storm, het kan per dag verschillen en vaak op een dag meerdere keren wisselen.

Ons geluk is als het klimaat. Eenmaal verworven is het constant. Je BENT gelukkig en dat blijft zo. Mijn definitie van geluk is: het besef dat je knoppen hebt en dat je in staat bent ze te bedienen. Om het anders te zeggen. Jij staat aan het stuur van je eigen leven. Jij bent degene die de kwaliteit van je eigen leven bepaalt. En niemand anders… Geluk is een verworvenheid, het komt je niet aanwaaien. Geluk staat los van je gevoelens en emoties en heeft alles met weten te maken. Je wéét dat je het bent.

Gelukservaringen en ook ongelukservaringen hebben alles met gevoelens en emoties te maken. Dat wat er de hele dag gebeurt, de dingen die je zegt en denkt, die anderen zeggen en doen. Bijna alles raakt aan je gevoel en levert vaak emoties op van blijdschap, vreugde, verdriet, pijn, mededogen, en noem maar op.

Als je het verschil tussen het fenomeen geluk en gelukservaringen begrijpt, krijg je meer duidelijkheid over je eigen situatie. Ben ik gelukkig? Dat is een andere vraag voor: wéét ik dat ik knoppen heb en wéét ik dat ik ze kan bedienen?  Durf je niet volmondig ja te zeggen, dan is er werk aan de winkel, dan ben je nog niet waar je zijn wilt. Zeg je nee, dan ben je dus niet gelukkig en ben je ongetwijfeld toe aan een drastische verandering en verbetering van je huidige leven. Is het antwoord ja, dan ben je een gelukkig mens. Voorgoed. Want heb je je geluk eenmaal verworven, dan raak je het nooit meer kwijt, wat er ook gebeurt.

En nogmaals, gelukkig zijn heeft niks te maken met de aaneenschakeling van gebeurtenissen, elke dag weer, en de daarbij behorende, op en neer schietende gevoelens. Dus ook al voel je je soms rot, dan heeft dat geen enkele invloed op je gelukkig-zijn.

Misschien vraag je je af: maar hoe doe ik dat, gelukkig zijn? Als je op weg wilt naar je geluk dan is er maar één effectieve manier: het oplossen van je problemen, daar begint het mee. Ik heb drie boeken  geschreven oer geluk. Vooral de boeken ‘Achter elk gelukkig leven staat een overvolle kliko’ en ‘De enige dwarsligger op de weg naar geluk ben je zelf’, geven een goed inzicht in de weg die leidt naar een gelukkig leven.

En overigens is het misschien de moeite waard om de videofilm te bekijken waarin ik over dit onderwerp spreek. Neem er wel even de tijd voor, hij duurt 25 minuten. Je kunt hier klikken.

Jan Jaap van Hoeckel

Het werd een middag vol verrassingen met optredens van de Cubaanse pianist Abel Marcel, singer-songwriter Simon Keats, zangeres Melissa Tulkens, begeleid door gitaarvirtuoos Erwin van Ligten, Asha Lalai, oprichtster van Action for Happiness en mijn zus Marjolein van Hoeckel die een speech hield waarmee ze mij en de hele zaal danig ontroerde. En last but not least mijn kleinkind Nora, aan wie ik mijn boek heb opgedragen en die het zelf op het podium in ontvangst kwam nemen. Neem er even de tijd voor, de video duurt zo'n anderhalf uur. Hopelijk geniet je zonder mate...

Naast Jan Jaap van der Wal had ik nog twee zeer getalenteerde artiesten, wat een rotwoord eigenlijk, gevraagd om de doop van mijn boek te begeleiden. Erwin van Ligten, een gitarist van grote allure. En Isabelle Amé, begaafd singer-songwriter die begeleid werd door Rolf Verrbaant, ook al zo'n begenadigd gitarist. De hele middag is met drie camera's gefilmd door Fred Budas van filmportret.nl. We hadden een uur gepland maar het werden er anderhalf. Als je erbij bent geweest kun je het nog eens terugzien. Was je er niet bij dan kun je nu je hart ophalen. Neem er wel even even de tijd voor, hopelijk geniet je je suf.