Ze had op een gegeven moment nogal tegen hem uitgepakt en hem - in haar eigen ogen waarschijnlijk - stevig de les gelezen. En hem gekwetst! En daar zat het probleem.
De vriendin had een mening over alles en dat vond hij eigenlijk wel aantrekkelijk. Het leverde altijd boeiende gesprekken op waarvan zij beiden het nodige opstaken. Soms gingen de gesprekken over hun eigen goede en minder goede kanten, en ook daar kon hij mee omgaan. Zei hij. Ook als er wat kritiek naar elkaar doorklonk, dan was er wat hem betreft echt geen man overboord. Hij was driekwart jaar geleden ontslagen en zat al die tijd zonder werk. Solliciteren, solliciteren, solliciteren, hij deed niks anders, nou ja, het bleef bij brieven schrijven, al dan niet op basis van een vacature. Twee keer in die driekwart jaar op gesprek geweest, het had niks uitgehaald. Dus doodde hij zijn tijd met lezen, internet en uitgaan, alles rustigjes aan want met zijn uitkering was het maar een pover bestaan. En juist daarover pakt ze hem zo aan. Lui! Lui? Nou, allesbehalve vond hij...
De vraag is of je door haar gekwetst bent of dat je je gekwetst voelt, probeerde ik. Wat maakt dat nou uit, dat is toch precies hetzelfde? Ja, het gevoel dat erbij hoort is mogelijk hetzelfde, je voelt je rot om het verwijt dat je gekregen hebt. Maar er is een essentieel verschil tussen gekwetst zijn of je gekwetst voelen. De vraag is of de ander de intentie had om jou pijn te doen. Zoja, dan vind je terecht dat je gekwetst bent. Zo nee, dan voel je je gekwetst maar ben je het niet.
Je zei dat het een goede vriendin van je is, vroeg ik hem ten overvloede. Hij vond het raar dat ik dat in twijfel trok. Maar, zei ik, vrienden kúnnen elkaar niet kwetsen. Een van de kenmerken van echte vriendschap is dat je elkaar niet kunt beledigen, wat je ook zegt. Omdat alles wat vanuit vriendschap gezegd wordt nooit beledigend kan zijn. Het kan gewoon niet. En als het wel zo is dan mag je terecht de vraag stellen wat de vriendschap eigenlijk heeft voor te stellen. Is het wel vriendschap, of noem je het zo tegen beter weten in..?
Ik heb een mooi voorbeeld uit mijn eigen leven. Ooit heb ik in een lange speech ten overstaan van misschien wel honderdvijftig man een dierbare vriend een klootzak genoemd. Dat kwam zo in mijn verhaal van pas. Mijn vriend begreep de strekking van mijn verhaal en lachte blij. Het grootste deel van het gezelschap viel over me heen, een stortvloed aan verwijten was mijn deel. Vrienden kunnen elkaar niet kwetsten. Dat begreep ík, en dat begreep mijn vriend. De rest had het er moeilijk mee.
Wil je weten of je gekwetst bent of je je alleen maar gekwetst vóélt, dan kun je beter op onderzoek uitgaan. Vraag degene door wie je je zo rot voelt, of hij jou opzettelijk pijn heeft willen doen. Waarschijnlijk is het antwoord: nee. Laat hem of haar dan eerlijk uitleggen wat de bedoeling van de uitgesproken woorden was. Tien tegen een dat de bedoeling anders was dan je dacht, dat er iets heel anders achter die woorden stak dan de wil om te kwetsen. De ander heeft zich misschien wat onhandig uitgedrukt zonder iets kwaads in de zin te hebben.
Veel misverstanden komen voort uit het feit dat we vinden dat we gekwetst of beledigd worden. In veel gevallen is daar echter geen sprake van. En niet iedereen is even handig in het kiezen van de goede woorden bij zijn bedoelingen. Goed om ook dat te beseffen. Wie bij het onderwerp 'kwetsen' een helder onderscheid maakt tussen ‘voelen’ en ‘zijn’ bespaart zichzelf de nodige pijn en frustraties. En ervaart tot zijn plezier dat goede vrienden elkaar inderdaad niet kunnen kwetsen...
Gekwetst zijn of voelen
Ja, en weet je wat ze ook nog zei? Dat ik sowieso nogal lui overkom, omdat ik al zolang geen werk meer heb. Tjee, dat noemt zich dan vriendin! Hoe kan iemand je zó kwetsen! Interessant wat hier gebeurt. De man tegenover me voelde zich flink in zijn wiek geschoten door een opmerking van een goede vriendin, zoals hij haar noemde.
Reacties
Ik zie en voel dat anders. Juist goede vrienden kunnen mij kwetsen, want van hen trek ik me negatieve opmerkingen aan. Bovendien kennen ze je het best, dus ze weten je te raken. Als ze zelf pijn hebben leggen ze dat bij jou op je bordje. Samen delen heet dat. Dat komt niet altijd zo goed uit. Als je zelf ook even niet zo sterk in de schoenen staat. Als ik even terugdenk zijn het mijn meest dierbare, die me het hardst gekwetst hebben. Het zijn je vrienden die het diepst gaan, want de waakzaamheid is daar bijna niet van op van toepassing. Voor je vrienden sta je open en kritiek van hen onderzoek je. En je bent niet altijd blij met jezelf, maar of dat er nu zo ingewreven moet worden. Als het goed is heb je een strenge zelfkritiek en een mildheid naar anderen.Kwetsbare opmerkingen liggen buiten het gangbare verwachtingspatroon. En zoals vrienden je leuk kunnen verrassen, kunnen ze je ook 'ongehoord' afserveren. Ik maak een onderscheid tussen een prille vriendschap en vrienden die je bestaan vorm geven, eigen zijn. Je loopt lange tijd mee samen op, maar het kan gebeuren dat ieder zijns weegs gaat. Kritiek kan voortkomen uit het feit dat een vriend het moeilijk vindt om afscheid te menen. Dagzeggen na een ontmoeting is voor sommige mensen te volwassen en maken liever ruzie. Jammer, want er is alleen een leven in het leven met anderen. In de Pont in Tilburg is een mooie video te zien van de Ontmoeting. Een aanrader. Het zou prachtig zijn te danken voor een vriendschap en dan met goede herinneringen afscheid te nemen en daar hoeft jij of je vriend niet voor in de kist te liggen. Er zijn meer fases in je leven dan de eindfase. Ik mag de conclusie trekken, dat een stekelige opmerking vanuit verschillend perspectief onderzocht kan worden. Gelukkig is er dan ook nog de opbouwende kritiek. Een beetje pijn als investering voor veel profijt op de lange termijn.
Een groot stuk van je verhaal gaat over het afscheid nemen van elkaar. Daar zijn de meeste mensen niet goed in. Dat kan kennelijk alleen maar door de ander ongenadig op de tenen te trappen. En het moet gezegd worden, het is een effectieve manier. Kennelijk is er al zoveel in de verdrukking geraakt dat de gal even geleegd moet worden. Moedwillig kwetsen, ja. Maar de vriendschap is op dat moment al ver te zoeken. En ik ben het volstrekt met je eens. Het is goed te accepteren dat een vriendschap kan slijten, net zo goed als liefde dat kan. Hoe schuldig is iemand bij wie dat gebeurt? Hoe mooi en terecht is het om dankbaar terug te kijken naar het cadeau waarvan je hebt mogen genieten, de liefde, de vriendschap van de ander. Hoe bevoorrecht was je. Maar nog steeds, echte vrienden, verbondenheid tot in het diepst van je vezels, geen voorwaarden, vriendschap, liefde zo je wilt, nee, kwetsen komt daar niet bij voor. We kauwen het binnenkort samen eens door...
Uit dit interessante artikel haal ik het volgende: 1. De vriendin heeft last van vooroordelen en een superioriteitsgevoel en leest anderen graag de les; nou dan weet je dat die vriendin zo is; Of: 2. De vriendin houdt deze vriend een grote spiegel voor en probeert hem zo uit zijn comfortzone te schoppen. Want het zou best eens kunnen dat zij hem hoort jammeren dat-ie geen werk kan vinden (slachtoffer) en hem erop wil wijzen dat-ie misschien nog niet goed heeft nagedacht of-ie werkelijk actief alles uit de kast heeft gehaald om werk te vinden. Vervolgens doet hij zijn beklag dat de vriendin hem 'kwetst' (slachtoffer). Nee, ze had goede bedoelingen want ze wist dat dit hem zou triggeren naar een voor hem toch fijner leven omdat ze hem kent en zijn zwakte een beetje doorheeft. Hij verzet zich tegen deze confrontatie en leidt de aandacht af om te stellen dat-ie geslachtofferd is: 'mijn vriendin is niet lief voor mij'. Terwijl hij goed weet: ze heeft gelijk maar ik heb helemaal geen zin om actief naar werk te zoeken, omdat, ik vul maar in, ik het a) zo prima vindt en daar niet voor uit durf te komen of b) bang ben om nog meer nee's te horen te krijgen en zo mijn eigenwaarde dreig te verliezen of c) geen zin heb een stap terug te doen in status en ook geen zin heb om me te verdiepen in wat wel de mogelijkheden zijn etc., etc...
Het is niet zozeer dat je gekwetst wordt, maar dat je je laat kwetsen. Is hetgeen wat de ander over je zegt de waarheid? En is dat jouw waarheid? Neem niets persoonlijk en probeer voor jezelf te achterhalen wat het is dat het je zo raakt. Mensen en situaties komen niet voor niets op ons pad en als we het willen kunnen we daar heel veel van leren.
Ik ben echt heel blij om deze alle reacties te mogen lezen daarvoor, kan ik een stuk beter de nederlandse mentaliteit mogen leren. Ondanks het feit dat wij allemal in de zelfde golflengte zitten, wil ik het volgende nadrukken:C'est le ton qui fait la chanson. Een goede vriend zal het op zijn juiste moment gebruiken, meteen, zonder overna te denken,intuitief.....omdat hij/zij om jou geeft. Wanneer het niet zo is, mag je gerust over alles denken of voelen totdat het opgelost wordt. Het ligt aan jou, aan jou zijnde. De "ratios" zouden uiterraad, anders voelen of denken dan de "voelers" en het is niets mis mee in "doing so".
Met een glimlach lees ik deze items. Met het onderwerp kwetsen richten we ons gebruikelijk naar de buitenwereld. Iemand anders doet ons iets aan.... Maar de vrijheid van ieder mens is dat hem niet zoveel aangedaan kan worden (onder normale omstandigheden). Het is onze eigen chemie die de gekwetste reactie oproept. Byron Katie heeft daar haar mooie 4 vragen voor. Is het waar? Weet je 100% zeker dat het waar is? Waar voel je dat? Hoe zou je zijn zonder dat gevoel? En daarna mag je omdraaien: ik kwets mijzelf. Op You Tube zijn daar mooie filmpjes van te zien... Ik kan mij herinneren hoe ik als kind eens tegen mijn ouders riep: "sla me maar". Op dat moment was de angel uit het moment. (Niet dat ik als kind geslagen werd hoor). Ik liet mij niet kwetsen. Het voelt heerlijk om daar bewust van te zijn. Het heeft met authentiek luisteren te maken. Als je écht luistert naar de ander, dus zonder ondertussen bijv. te denken wat je gaat antwoorden, houd je vrijheid. Je kunt je niet laten kwetsen, er is geen centrum wat dit toelaat. De kracht van stilte is vele malen sterker. Als iemand kwetsende uitspraken tegen je doet, zwijg in alle talen en blijf luisteren. Het kwetsen kan vrijelijk doorgaan en daardoor zal het sterven. Jij toont daardoor respect. Liefde in werking......
Mooi Ad, uiteindelijk gaat het om vrijheid. Gekwetst worden gaat over je eigen gevoelens die je kennelijk voluit toelaat. Maar dat hoeft niet. Dat is je vrijheid. De kracht van stilte is vele malen sterker, schrijf je. In andere woorden zeg je: de kracht van liefde. Niks is sterker, niks in onoverwinnelijker dan liefde.
Quote van Paulo Coelho: Wat een ander van je vindt is jou zaak niet.
Juist in liefde kan men gekwetst worden; ik zou bijna durven stellen dat het een niet zonder het ander kan gaan: liefde en pijn. Het is hier niet volmaakt op aarde, en onderlinge communicatie jammer genoeg ook niet. Omdat je vriend of vriendin zo dichtbij je staat, kan hij of zij je juist (vaak onbedoeld) het meest kwetsen. En dan is het geen kwestie van het pijn gevoel negeren, zelfs als je weet dat de ander het helemaal niet verkeerd bedoelt. Dat is negeren van emotie, en het opkroppen, kan nooit goed zijn! Het is dan juist zaak om te durven accepteren dat je pijn hebt/gekwetst bent, dat toe te geven (ook al weet je dat het niet nodig is pijn te hebben, omdat de ander het goed bedoeld), en dan weer verder te gaan. Ook niet hierin blijven hangen dus. Juist door deze acceptatie en het uitpraten kom je dichter tot elkaar (als het goed is). Door pijn kan juist de vriendschap/liefde versterkt worden!