Al je mooie voornemens ten spijt blijkt zo’n aanpak bij het ene kind beter te lukken dan bij het andere. Het ene kind is tamelijk gemakkelijk op te voeden, gehoorzaamt goed, leert snel, en loopt lief in de pas. Keesje is zo’n lieve jongen, zeggen de ouders trots tegen hun vrienden, die dat vertederd beamen. Marlousje is uit heel ander hout gesneden. Als je haar iets vraagt doet ze net of haar neus bloedt, pas na veel aandringen en dreigementen is ze een beetje in het gareel te krijgen. Ze gaat gewoon haar gang, trekt zich niet veel van anderen aan. En als ze iets wil, dan moet het ook gebeuren, ze dreint net zolang tot ze haar zin krijgt. Nee, Marlousje is echt lastig, vinden de ouders. Hoe kan het toch? Keesje is zo lief maar zij..?

Het feit dat kinderen zo verschillend zijn, is voor ouders best problematisch. Wat moet je met je goede opvoedvoornemens? Kinderen als Marlousje zijn gewoon niet te hanteren, vinden ze en als ze er met vrienden over praten die ook kinderen hebben, krijgen ze vaak hetzelfde verhaal te horen.

Even heel oneerbiedig: kinderen zijn als honden en katten. Honden laten zich opvoeden en kun je kunstjes leren. Ga zitten, ga liggen, kom, rustig, pootje, apport, zoek, af! Als je even je best doet krijg je bijna elke hond zover dat hij gewillig doet wat je zegt. Op een gegeven moment is een blik of handgebaar al genoeg om de hond te laten doen wat je wilt. Bij katten lukt dat niet. Integendeel, een kat naait zijn eigen naad, die laat zich helemaal niks zeggen. Die sjouwt een beetje rond, gaat liggen wanneer en waar hij wil. Ooit een kat pootjes zien geven? Ooit een kat gezien die aan komt rennen als je roept: kom hier!

Er zijn ouders die boffen, die hebben twee honden, da’s een makkie. Maar één kat in huis kan je soms tot wanhoop drijven. En wat dacht je van twee katten, gek word je ervan!

Het grappige is, als je dit zegt tegen ouders, dan herkennen ze dat wel. Inderdaad, de Keesjes van deze wereld kun je gemakkelijk kunstjes leren. Heerlijk gewoon, het zijn vaak modelkinderen. Aan de Marlousjes heb je echter geen enkel houvast, die gaan lekker hun eigen gang. Kunstjes, ho maar!

Wat er fout gaat is dat ouders een kat proberen op te voeden als een hond. Regels zijn regels en die gelden immers voor iedereen, vinden ze. Dat is waar, ook voor een kat, maar met een kat ga je heel anders om dan met een hond. Een kat moet je paaien, poespoespoes, geduldig blijven pssspssspsss’en. Net zo lang tot hij of zij komt. En dan belonen, lief op je schoot nemen, over het kopje kroelen, lieve woordjes zeggen...  Niets heerlijker dan een snorrende kat op schoot. Iedereen blij.

Katkinderen zijn heel goed in het gareel te krijgen maar vergen een andere aanpak dan hondkinderen. Veel geduld, vriendelijkheid, lieve woorden, aanmoediging, beloning, vertrouwen en vooral acceptatie van het feit dat je kind nu eenmaal een kat is, daarmee kom je ver. Als je de kat in je kind herkend dan besef je dat je het beter over een andere boeg kunt gooien. Daardoor krijg je meer grip op de situatie, de opvoeding lukt beter, het kind voelt zich prettiger en er valt veel onnodige stress weg.

Uit het boek 'Wie heeft ons in godsnaam geleerd dat regen slecht weer is?'