De wereld is niet leuk, het mensdom deugt niet. Dus is er ook geen enkele reden om me leuk en gelukkig te voelen, het is gewoon niet anders. En als ze al eens een gesprek met een ander voeren die een mooier, optimistischer beeld van de wereld en van ons leven heeft, dan wordt dat vaak afgedaan als zweverig, niet met beide benen op de grond, onrealistisch. Kijk om je heen, lees de krant, luister naar het nieuws, hoezo leuk? Ze vinden ook dat ze geen hulp nodig hebben en dat ze, wat hun leven betreft niets hebben te leren. Zo is het, klaar!
Als je bewust je weg naar geluk gaat kun je nogal gedeprimeerd raken van zulke mensen in je omgeving. Je begrijpt het niet, vooral de halsstarrigheid waarmee ze zich vastklampen aan hun eigen negatieve beelden en gevoelens gaat je verstand te boven. Hoe kan het toch: je voelt je rot, bent niet blij met je leven en doet er niets aan, nee, je wilt er niet eens iets aan doen! Dat is toch raar?
Het is goed om geen energie te steken in mensen die zo duidelijk hun keus maken. Laat ze, accepteer dat dat hun goede recht is. Niet iedereen hoeft de keus te maken om een gelukkig leven te leiden. Je hoeft dat niet te begrijpen maar doe jezelf en de ander een plezier en accepteer het. Goed voor je gemoedsrust, goed voor je eigen geluk...
Herken je dit? Loop je hier ook wel eens tegenaan? Of zit het misschien ook wel een beetje in jezelf? Ik ben erg benieuwd naar je reactie.
Jan Jaap van Hoeckel