goed in je vel.nl

Columns om op te kauwen. Wie gelukkig wil worden moet in elk geval de wil hebben om diep na te denken. Waarom doe ik zus of doe ik zo? Hoe logisch zijn bepaalde dingen? Kan het anders? Word ik hier gelukkig van? Hoe groter je bewustzijn, hoe meer kans je hebt op een gelukkig leven. De columns hieronder gaan over alledaagse dingen die je ongetwijfeld herkent. Hopelijk stimuleren ze je om eens flink op het aangesneden onderwerp te kauwen. En zijn ze uiteindelijk een bron van inspiratie in je dagelijks leven.

Gekwetst zijn of voelen

Ja, en weet je wat ze ook nog zei? Dat ik sowieso nogal lui overkom, omdat ik al zolang geen werk meer heb. Tjee, dat noemt zich dan vriendin! Hoe kan iemand je zó kwetsen! Interessant wat hier gebeurt. De man tegenover me voelde zich flink in zijn wiek geschoten door een opmerking van een goede vriendin, zoals hij haar noemde.

Ze had op een gegeven moment nogal tegen hem uitgepakt en hem - in haar eigen ogen waarschijnlijk - stevig de les gelezen. En hem gekwetst! En daar zat het probleem.

De vriendin had een mening over alles en dat vond hij eigenlijk wel aantrekkelijk. Het leverde altijd boeiende gesprekken op waarvan zij beiden het nodige opstaken. Soms gingen de gesprekken over hun eigen goede en minder goede kanten, en ook daar kon hij mee omgaan. Zei hij. Ook als er wat kritiek naar elkaar doorklonk, dan was er wat hem betreft echt geen man overboord. Hij was driekwart jaar geleden ontslagen en zat al die tijd zonder werk. Solliciteren, solliciteren, solliciteren, hij deed niks anders, nou ja, het bleef bij brieven schrijven, al dan niet op basis van een vacature. Twee keer in die driekwart jaar op gesprek geweest, het had niks uitgehaald. Dus doodde hij zijn tijd met lezen, internet en uitgaan, alles rustigjes aan want met zijn uitkering was het maar een pover bestaan. En juist daarover pakt ze hem zo aan. Lui! Lui? Nou, allesbehalve vond hij...

De vraag is of je door haar gekwetst bent of dat je je gekwetst voelt, probeerde ik. Wat maakt dat nou uit, dat is toch precies hetzelfde? Ja, het gevoel dat erbij hoort is mogelijk hetzelfde, je voelt je rot om het verwijt dat je gekregen hebt. Maar er is een essentieel verschil tussen gekwetst zijn of je gekwetst voelen. De vraag is of de ander de intentie had om jou pijn te doen. Zoja, dan vind je terecht dat je gekwetst bent. Zo nee, dan voel je je gekwetst maar ben je het niet.

Je zei dat het een goede vriendin van je is, vroeg ik hem ten overvloede. Hij vond het raar dat ik dat in twijfel trok. Maar, zei ik, vrienden kúnnen elkaar niet kwetsen. Een van de kenmerken van echte vriendschap is dat je elkaar niet kunt beledigen, wat je ook zegt. Omdat alles wat vanuit vriendschap gezegd wordt nooit beledigend kan zijn. Het kan gewoon niet. En als het wel zo is dan mag je terecht de vraag stellen wat de vriendschap eigenlijk heeft voor te stellen. Is het wel vriendschap, of noem je het zo tegen beter weten in..?

Ik heb een mooi voorbeeld uit mijn eigen leven. Ooit heb ik in een lange speech ten overstaan van misschien wel honderdvijftig man een dierbare vriend een klootzak genoemd. Dat kwam zo in mijn verhaal van pas. Mijn vriend begreep de strekking van mijn verhaal en lachte blij. Het grootste deel van het gezelschap viel over me heen, een stortvloed aan verwijten was mijn deel. Vrienden kunnen elkaar niet kwetsten. Dat begreep ík, en dat begreep mijn vriend. De rest had het er moeilijk mee.

Wil je weten of je gekwetst bent of je je alleen maar gekwetst vóélt, dan kun je beter op onderzoek uitgaan. Vraag degene door wie je je zo rot voelt, of hij jou opzettelijk pijn heeft willen doen. Waarschijnlijk is het antwoord: nee. Laat hem of haar dan eerlijk uitleggen wat de bedoeling van de uitgesproken woorden was. Tien tegen een dat de bedoeling anders was dan je dacht, dat er iets heel anders achter die woorden stak dan de wil om te kwetsen. De ander heeft zich misschien wat onhandig uitgedrukt zonder iets kwaads in de zin te hebben.

Veel misverstanden komen voort uit het feit dat we vinden dat we gekwetst of beledigd worden. In veel gevallen is daar echter geen sprake van. En niet iedereen is even handig in het kiezen van de goede woorden bij zijn bedoelingen. Goed om ook dat te beseffen. Wie bij het onderwerp 'kwetsen' een helder onderscheid maakt tussen ‘voelen’ en ‘zijn’ bespaart zichzelf de nodige pijn en frustraties. En ervaart tot zijn plezier dat goede vrienden elkaar inderdaad niet kunnen kwetsen...

Uit het boek 'Wie heeft ons in godsnaam geleerd dat regen slecht weer is?'

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

Veronique Bosmans | 29 januari 2011

Ik zie en voel dat anders. Juist goede vrienden kunnen mij kwetsen, want van hen trek ik me negatieve opmerkingen aan. Bovendien kennen ze je het best, dus ze weten je te raken. Als ze zelf pijn hebben leggen ze dat bij jou op je bordje. Samen delen heet dat. Dat komt niet altijd zo goed uit. Als je zelf ook even niet zo sterk in de schoenen staat. Als ik even terugdenk zijn het mijn meest dierbare, die me het hardst gekwetst hebben. Het zijn je vrienden die het diepst gaan, want de waakzaamheid is daar bijna niet van op van toepassing. Voor je vrienden sta je open en kritiek van hen onderzoek je. En je bent niet altijd blij met jezelf, maar of dat er nu zo ingewreven moet worden. Als het goed is heb je een strenge zelfkritiek en een mildheid naar anderen.Kwetsbare opmerkingen liggen buiten het gangbare verwachtingspatroon. En zoals vrienden je leuk kunnen verrassen, kunnen ze je ook 'ongehoord' afserveren. Ik maak een onderscheid tussen een prille vriendschap en vrienden die je bestaan vorm geven, eigen zijn. Je loopt lange tijd mee samen op, maar het kan gebeuren dat ieder zijns weegs gaat. Kritiek kan voortkomen uit het feit dat een vriend het moeilijk vindt om afscheid te menen. Dagzeggen na een ontmoeting is voor sommige mensen te volwassen en maken liever ruzie. Jammer, want er is alleen een leven in het leven met anderen. In de Pont in Tilburg is een mooie video te zien van de Ontmoeting. Een aanrader. Het zou prachtig zijn te danken voor een vriendschap en dan met goede herinneringen afscheid te nemen en daar hoeft jij of je vriend niet voor in de kist te liggen. Er zijn meer fases in je leven dan de eindfase. Ik mag de conclusie trekken, dat een stekelige opmerking vanuit verschillend perspectief onderzocht kan worden. Gelukkig is er dan ook nog de opbouwende kritiek. Een beetje pijn als investering voor veel profijt op de lange termijn.

Jan Jaap | 29 januari 2011

Een groot stuk van je verhaal gaat over het afscheid nemen van elkaar. Daar zijn de meeste mensen niet goed in. Dat kan kennelijk alleen maar door de ander ongenadig op de tenen te trappen. En het moet gezegd worden, het is een effectieve manier. Kennelijk is er al zoveel in de verdrukking geraakt dat de gal even geleegd moet worden. Moedwillig kwetsen, ja. Maar de vriendschap is op dat moment al ver te zoeken. En ik ben het volstrekt met je eens. Het is goed te accepteren dat een vriendschap kan slijten, net zo goed als liefde dat kan. Hoe schuldig is iemand bij wie dat gebeurt? Hoe mooi en terecht is het om dankbaar terug te kijken naar het cadeau waarvan je hebt mogen genieten, de liefde, de vriendschap van de ander. Hoe bevoorrecht was je. Maar nog steeds, echte vrienden, verbondenheid tot in het diepst van je vezels, geen voorwaarden, vriendschap, liefde zo je wilt, nee, kwetsen komt daar niet bij voor. We kauwen het binnenkort samen eens door...

Valse Blondine | 30 januari 2011

Uit dit interessante artikel haal ik het volgende: 1. De vriendin heeft last van vooroordelen en een superioriteitsgevoel en leest anderen graag de les; nou dan weet je dat die vriendin zo is; Of: 2. De vriendin houdt deze vriend een grote spiegel voor en probeert hem zo uit zijn comfortzone te schoppen. Want het zou best eens kunnen dat zij hem hoort jammeren dat-ie geen werk kan vinden (slachtoffer) en hem erop wil wijzen dat-ie misschien nog niet goed heeft nagedacht of-ie werkelijk actief alles uit de kast heeft gehaald om werk te vinden. Vervolgens doet hij zijn beklag dat de vriendin hem 'kwetst' (slachtoffer). Nee, ze had goede bedoelingen want ze wist dat dit hem zou triggeren naar een voor hem toch fijner leven omdat ze hem kent en zijn zwakte een beetje doorheeft. Hij verzet zich tegen deze confrontatie en leidt de aandacht af om te stellen dat-ie geslachtofferd is: 'mijn vriendin is niet lief voor mij'. Terwijl hij goed weet: ze heeft gelijk maar ik heb helemaal geen zin om actief naar werk te zoeken, omdat, ik vul maar in, ik het a) zo prima vindt en daar niet voor uit durf te komen of b) bang ben om nog meer nee's te horen te krijgen en zo mijn eigenwaarde dreig te verliezen of c) geen zin heb een stap terug te doen in status en ook geen zin heb om me te verdiepen in wat wel de mogelijkheden zijn etc., etc...

Lena Pijnenburg-Maelissa | 31 januari 2011

Het is niet zozeer dat je gekwetst wordt, maar dat je je laat kwetsen. Is hetgeen wat de ander over je zegt de waarheid? En is dat jouw waarheid? Neem niets persoonlijk en probeer voor jezelf te achterhalen wat het is dat het je zo raakt. Mensen en situaties komen niet voor niets op ons pad en als we het willen kunnen we daar heel veel van leren.

Victoria | 31 januari 2011

Ik ben echt heel blij om deze alle reacties te mogen lezen daarvoor, kan ik een stuk beter de nederlandse mentaliteit mogen leren. Ondanks het feit dat wij allemal in de zelfde golflengte zitten, wil ik het volgende nadrukken:C'est le ton qui fait la chanson. Een goede vriend zal het op zijn juiste moment gebruiken, meteen, zonder overna te denken,intuitief.....omdat hij/zij om jou geeft. Wanneer het niet zo is, mag je gerust over alles denken of voelen totdat het opgelost wordt. Het ligt aan jou, aan jou zijnde. De "ratios" zouden uiterraad, anders voelen of denken dan de "voelers" en het is niets mis mee in "doing so".

Ad Voermans | 1 februari 2011

Met een glimlach lees ik deze items. Met het onderwerp kwetsen richten we ons gebruikelijk naar de buitenwereld. Iemand anders doet ons iets aan.... Maar de vrijheid van ieder mens is dat hem niet zoveel aangedaan kan worden (onder normale omstandigheden). Het is onze eigen chemie die de gekwetste reactie oproept. Byron Katie heeft daar haar mooie 4 vragen voor. Is het waar? Weet je 100% zeker dat het waar is? Waar voel je dat? Hoe zou je zijn zonder dat gevoel? En daarna mag je omdraaien: ik kwets mijzelf. Op You Tube zijn daar mooie filmpjes van te zien... Ik kan mij herinneren hoe ik als kind eens tegen mijn ouders riep: "sla me maar". Op dat moment was de angel uit het moment. (Niet dat ik als kind geslagen werd hoor). Ik liet mij niet kwetsen. Het voelt heerlijk om daar bewust van te zijn. Het heeft met authentiek luisteren te maken. Als je écht luistert naar de ander, dus zonder ondertussen bijv. te denken wat je gaat antwoorden, houd je vrijheid. Je kunt je niet laten kwetsen, er is geen centrum wat dit toelaat. De kracht van stilte is vele malen sterker. Als iemand kwetsende uitspraken tegen je doet, zwijg in alle talen en blijf luisteren. Het kwetsen kan vrijelijk doorgaan en daardoor zal het sterven. Jij toont daardoor respect. Liefde in werking......

Jan Jaap | 2 februari 2011

Mooi Ad, uiteindelijk gaat het om vrijheid. Gekwetst worden gaat over je eigen gevoelens die je kennelijk voluit toelaat. Maar dat hoeft niet. Dat is je vrijheid. De kracht van stilte is vele malen sterker, schrijf je. In andere woorden zeg je: de kracht van liefde. Niks is sterker, niks in onoverwinnelijker dan liefde.

Ad Voermans | 8 februari 2011

Quote van Paulo Coelho: Wat een ander van je vindt is jou zaak niet.

Hanneke | 30 juni 2013

Juist in liefde kan men gekwetst worden; ik zou bijna durven stellen dat het een niet zonder het ander kan gaan: liefde en pijn. Het is hier niet volmaakt op aarde, en onderlinge communicatie jammer genoeg ook niet. Omdat je vriend of vriendin zo dichtbij je staat, kan hij of zij je juist (vaak onbedoeld) het meest kwetsen. En dan is het geen kwestie van het pijn gevoel negeren, zelfs als je weet dat de ander het helemaal niet verkeerd bedoelt. Dat is negeren van emotie, en het opkroppen, kan nooit goed zijn! Het is dan juist zaak om te durven accepteren dat je pijn hebt/gekwetst bent, dat toe te geven (ook al weet je dat het niet nodig is pijn te hebben, omdat de ander het goed bedoeld), en dan weer verder te gaan. Ook niet hierin blijven hangen dus. Juist door deze acceptatie en het uitpraten kom je dichter tot elkaar (als het goed is). Door pijn kan juist de vriendschap/liefde versterkt worden!

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Fout is goed

Hoe fout is fout? Een vraag die waard is om stevig op gekauwd te worden. Ik bedoel dit: we zijn onvolmaakte schepselen, we doen per definitie domme dingen. Dat zit in ons wezen. Domheid hoort bij ons, het is gewoon niet anders. Dat maakt de mens ook leuk. We doen op onze manier ons best maar weten er toch altijd weer een vrolijke zooi van te maken. Grappig. Maar ook nuttig...

Hoe vaak proberen we niet met wijze woorden te voorkomen dat anderen fouten maken. Of wijzen we ze in al onze wijsheid op de fouten die ze gemaakt hebben? Maar wijze woorden helpen niet, pleeg ik te zeggen. Ouders denken van wel. Ze bedelven hun kinderen onder goedbedoelde, bozige vermaningen en terechtwijzingen, ze begrijpen immers beter dan een kind hoe het leven in elkaar zit? Wat overigens zeer de vraag is. Naar mijn mening is het juist andersom. Kinderen kijken en beleven hun leven en dat van anderen nog onbelast, hun manier van leven, denken en voelen is vaak een inspiratiebron voor ouderen. Maar dat even terzijde.

Wijze woorden vormen een referentiekader waaraan we wat hebben op het moment dat we in de fout gaan. Dan pas gaat het belletje rinkelen: oh ja..! In die zin zijn ze waardevol. Maar instant hebben ze vaak geen effect. Fouten maken is een wezenlijke en hoogst noodzakelijke eigenschap van de mens. Fouten moeten gemaakt worden! Anders leren we niks. Kinderen, pubers, volwassenen, we moeten allemaal onze weg gaan van vallen en opstaan, er is geen andere weg.

Wat raar dat we dan zo op onze fouten worden afgerekend. Dat ouders boos worden op hun kinderen en dat volwassenen elkaar soms zo ongegeneerd de mantel uitvegen. Raar! En wat nog veel erger is: van de boosheid van een ander leren we niks. Ja, we ontwikkelen angst. Een kind komt thuis met een slecht rapport (fout!) en laat het bedeesd aan vader of moeder zien. Die ziet de slechte punten en wordt kwaad. Het kind wordt angstig en heeft één ding geleerd: een slecht rapport kun je beter niet aan je ouders laten zien, daar komt maar bonje van. Terwijl de ouder een andere bedoeling had: dat het kind zou begrijpen dat het beter zijn best moet doen. Angst als drijfveer om iets te doen of te laten, hoeveel volwassenen zitten niet met die gebakken peren? En komen nooit echt aan hun eigen leven toe omdat angst ze gevangen houdt? Angst voor: dat hoort niet, wat vinden de buren ervan, dat vindt mijn man nooit goed... Angst voor afwijzing.

Om een kind duidelijk te maken dat het iets fout heeft gedaan, kun je het beter liefdevol benaderen, lijkt mij. En dat geldt net zo goed voor volwassenen onderling. Fouten moeten gemaakt worden. Met andere woorden: fouten zijn goed, belangrijk en nuttig.

Fout is goed. Daar zit een voorwaarde aan, je moet er wel van willen leren. Volharden in gedrag waarmee je jezelf en anderen tekort doet, daarvoor geldt naar mijn mening: fout is fout. Maar voor de rest, fout is goed. Het is een interessante en bevrijdende manier van denken, waarmee je erkent dat je zelf en anderen onvolmaakte schepselen zijn, die per definitie domme dingen doen. Die gevoelde erkenning maakt je leven wel zo plezierig...

UIT HET BOEK 'WIE HEEFT ONS IN GODSNAAM GELEERD DAT REGEN SLECHT WEER IS?'

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

Paul Oomen | 12 november 2010

Wat goed om op latere leeftijd, onder het genot van je eerste kopje koffie, jouw overweging te lezen. Het inspireert mij in ieder geval, om er een fijne dag van te maken en die vervelende zakelijke problemen aan te pakken.

Veronique | 13 november 2010

Carl Popper: trial and error is de enige zekere kennis. Wijsheid vergaren vanuit de ontkenning. Op ethisch niveau vond ik de uitspraak van Gabriël Marquez uit zijn 'Herinnering Aan Mijn Droeve Hoeren': moraliteit is een kwestie van tijd. Als we in een kring rond een object staan, zien we allemaal een ander deel van het object en hebben dus allemaal een andere waarheid hierover. Als we hier met elkaar over spreken en naar elkaar luisteren weten we met zijn allen hoe het object echt is. De waarheid vanuit de oprechte dialoog. 'Fout' is dan een gebrek aan luisteren en het niet inleven in de perceptie van de ander.

Fred Budas | 15 november 2010

Goeie column, je 'Fout is goed'. Zit midden in de opvoeding incl. pubers. Je column sprak me aan. Zal 'm ook aan Ilona laten lezen.

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Wat wil ik?

Wat wil ik? Wat. Wil. Ik. Dit is naar mijn mening een van de belangrijkste vragen in een mensenleven. Wat wil ik? Het is ook een van de lastigste vragen. Veel mensen weten immers niet wat ze willen. Of ze stellen zichzelf de vraag nooit, waardoor ze niet hoeven na te denken over hun eigen leven.

Als iemand bij me aanklopt omdat zijn of haar vel niet lekker om het lijf zit, kom ik vroeg of laat altijd weer bij deze vraag terecht. Logisch ook, als we steevast dingen doen die we eigenlijk niet willen, dan komt er van geluk immers ook niet veel terecht! En vergis je niet, heel veel mensen doen heel vaak heel veel dingen die ze helemaal niet willen. Ze doen het vanwege de lieve vrede, ze willen geen confrontaties, willen niet raar gevonden worden, willen een beetje in de pas van de maatschappij lopen. Wat wil ik? Hoezo? Het lijkt erop dat menigeen denkt dat het niet hoort om uit te spreken wat je werkelijk wilt. Dat doe je niet. Maar je geluk hangt er wel van af!

Als je weet wat je wilt in je leven en je streeft dat na, dan heb je een bron van geluk te pakken. Als ik de vraag aan iemand stel komt er na niet al te lange tijd wel een antwoord, meestal krijg ik dan te horen wat iemand wil binnen de gegeven omstandigheden. Ja, ik zou graag een andere baan willen. Of een andere auto. Of ik zou graag willen dat mijn partner eens een beetje attenter voor me zou zijn. Zulke dingen. Maar de vraag is beduidend verstrekkender. Het gaat om je leven, om je hele bestaan.

Wat wil ik? Het is een fundamentele vraag die geen grenzen verdraagt. De vraag is niet: wat kan ik, wat durf ik, wat mis ik, wat wil ik hebben? Het antwoord op ‘wat wil ik’ ligt in het diepst van je ziel verborgen. Het ís er, weliswaar toe-gedekt, maar het is er. Je moet op ont-dekkingstocht gaan. En je hebt het echt niet binnen vijf minuten te pakken. Ik zou het niet raar vinden als je er weken de tijd voor nam. En jezelf een tijdje zou afzonderen om het antwoord te ont-dekken.

Laat ik je waarschuwen: het antwoord kan shocking zijn. De dingen die je werkelijk zou willen kunnen volkomen strijdig zijn met wat je op dit moment doet, met wat je momenteel bent, of beter gezegd, wat je op dit moment lijkt te zijn. En je beseft: als ik uitspreek wat ik werkelijk wil, heb ik een probleem. Mijn vrienden, mijn geliefden, ze zouden me niet begrijpen. Ze zouden me voor gek verklaren en zeggen dat ik het gevoel voor realiteit verloren ben. Wat wil ik? Het kan hard aankomen. Bij jezelf en zeker bij je omgeving. Maar het punt is, moet je het daarom maar inslikken? Niet uitvinden en zeggen wat je werkelijk wilt? Terwijl je geluk er toch van afhangt?

En ja, eenmaal het antwoord gevonden begint de grote tocht. Je wilde vleugels... dan krijg je vleugels! Nee, die heb je niet binnen een dag. Ont-dekken wat je wilt is een klus, het duidelijk maken aan je omgeving is zo mogelijk nog lastiger. En het bereiken ervan lijkt misschien wel on-mo-ge-lijk. Lijkt. Want dat is het niet. Het grote geluk ligt immers niet aan het einde van de weg maar ernaast. Stukje bij beetje kun je het oprapen....

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reacties

Frenk | 4 november 2010

Een prachtige tekst in gedempte tonen. Je bent nog steeds een meester in taal die een indrukwekkend beeld oproept van een eenzame eerzame zwerver langs een weg vol geluk.

Veronique | 7 november 2010

Op de vraag 'Wat wil ik?' zijn veel antwoorden mogelijk, maar wat willen we echt? We willen dat ons leven zin heeft. Ik denk dat ons leven zin heeft als we de mogelijkheid krijgen ons innerlijk te openbaren. Dit kunnen we realiseren als we individueel ons eigen verhaal mogen vertellen tegen een luisterend oor van de medemens en ons fijne spoor van onze persoonlijke handelingen opgemerkt worden door de ander.

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑

Inconsequent gedrag

Een boeiend tweegesprek met een man, al wat ouder, drie jonge kinderen en een jongere vrouw. Hij had nogal last van het inconsequente gedrag van zijn vrouw. Eerlijker gezegd werd hij er gek van. En terwijl hij zijn verhaal deed voelde ik de negatieve opwinding, niet alleen in zijn stem maar aan zijn hele houding.

Zitten we aan tafel, begint m’n dochtertje te jammeren dat ze haar eten niet meer lust, klinkt hij kwaad. Een beetje de standaardsituatie, elke ouder is hierin een ervaringsdeskundige.

Hij vervolgt: zegt mijn vrouw, ja kom, je hebt nauwelijks iets op, gewoon je bordje leegeten, niet zeuren; prima, denk ik en probeer niet te triomfantelijk te kijken. Maar ja, onze dochter laat zich toch niet zo gemakkelijk uit het veld slaan, en na twee hapjes vraagt ze zeurderig of het zo al genoeg is. Ik ga me er nu mee bemoeien en zeg boos dat ze niet zo moet zaniken maar door moet eten. De man kijkt me tevreden en verwachtingsvol aan. Ik reageer niet maar laat hem praten. Het vervolg laat zich raden: het kind begin te huilen en raakt langzaam maar zeker over haar toeren. De vrouw overziet de situatie en zegt kalm: nou goed, nog twéé hapjes en dan laat de rest maar staan.

Dit is een brug te ver voor de man. Eerst zeggen: opeten. En daarna: laat maar staan! Hoe kan iemand zo inconsequent zijn, zó voed je een kind niet op! Ik legde hem uit dat hij het naar mijn mening niet goed zag. Een vrouw heeft iets wat een man kennelijk ontbeert. Ze neemt een beslissing: kindlief moet haar bordje leegeten, dat is goed voor haar. Vervolgens ziet ze de situatie volstrekt uit de hand lopen, het kind raakt overstuur. Dus is ze toe aan een nieuwe beslissing: tot hier en niet verder, niemand is gebaat bij een overstuur kind, nou nog twéé hapjes en dan laat het verder maar. Mannen drukken op dat gedrag hun stempel: inconsequent. Maar is dat zo? Is het niet veel meer haarfijn aanvoelen hoe de situatie is en op basis daarvan een nieuwe beslissing nemen, ook al is die tegengesteld aan de vorige? Een navelstreng laat zich nu eenmaal niet doorknippen...

Zo voed je een kind niet op! Dat is de vraag. Ik vroeg hem hoeveel van zijn vrienden en vriendinnen zich volstrekt onopgevoed door het leven bewogen... Niet een, bekende hij. Ik kon hem verzekeren dat ze allemaal een in zijn ogen inconsequente moeder hebben gehad en waarschijnlijk een nogal consequente vader. Maar het heeft ze kennelijk niet gedeerd. De man keek verwonderd op. Hij had nog nooit op deze manier naar hun situatie gekeken, zei hij opgelucht. Tja, mannen kunnen nog veel van vrouwen leren...

 

Lees verder ↓
Deel via Facebook LinkedIn Twitter

Reactie plaatsen

Naam*
Email*
Reageer*
Neem aub de letters van de captcha over*
captcha
Je e-mailadres wordt niet geplaatst
Inklappen ↑